COACHING, COACHING TELEOLÓGICO, General
La aceptación y apreciación en el Coaching Teleológico
La aceptación es el secreto de la satisfacción.
La apreciación es el secreto de la felicidad.
Brahma Kumaris
En este artículo querría reflexionar sobre dos “competencias” esenciales para los procesos de cambio: Aceptación y Apreciación. Aceptar es un verbo que implica ejercer nuestra capacidad de decidir. Apreciar es un verbo que implica ejercer nuestra capacidad de valorar. Poder acudir a estas competencias será definitivo para el éxito en los proceso de coaching. ¿Qué deberemos aceptar para que el proceso avance? ¿Qué deberemos apreciar? A nosotros mismos, nuestro pasado, nuestras pérdidas, las circunstancias actuales, la manera de ser de los demás, nuestros avances, nuestra capacidad para evolucionar…
La aceptación es una forma de madurez emocional donde la frustración, el resentimiento, la “rabieta”, la negación, el desanimo o el resentimiento no tienen cabida. La apreciación es una forma de madurez estética donde podemos valorar la belleza de nuestro proceso evolutivo desde una mirada amorosa. Para poder apreciar, primero deberemos aceptar. Como coachs es esencial que sepamos que el proceso se completará cuando el cliente pueda apreciar todo lo que ha significado el antes y el después, pueda estimar que lo que parecía un problema o déficit personal encerraba una oportunidad para desarrollar su enorme potencial.
Cuando aceptamos estamos tomando una decisión que refleja la toma de consciencia que hemos hecho de una determinada realidad. Aceptar la realidad es una señal de madurez. Es desde esta aceptación de la realidad que podremos realizar los cambios necesarios para acercarnos a nuestro objetivos. La aceptación de la realidad es un momento clave en el proceso de coaching ya que nos coloca en el círculo de influencia. Nos da poder y energía para seguir adelante.
«Concédeme serenidad para aceptar las cosas que no puedo cambiar
valor para cambiar aquellas que puedo y
sabiduría para distinguirlas»
Oración para la serenidad que se usa en Alcohólicos Anónimos
No debemos confundir aceptación con resignación. Mientras que la aceptación de la realidad nos da poder para iniciar el cambio, la resignación es una actitud pasiva, reflejo de una pérdida de poder sobre nosotros y la situación. Nos aleja del círculo de influencia. Nos conecta con la tristeza, el desánimo. Nos sentimos indefensos y desesperanzados.
Cómo Coachs debemos identificar aquello que podemos cambiar y aquello que debemos aceptar, tanto en nuestro interior como en el interior de nuestros clientes. También deberemos aceptar la realidad de que no podremos cambiar todos los aspectos de nuestra vida, o que nuestros clientes no podrán cambiar algunos de las suyas. Estas limitaciones, paradogicamente, cuando las aceptamos pueden ser positivas. Cuando aceptamos verdaderamente nuestras limitaciones como una realidad, podemos lograr mayor libertad para ser nosotros mismos. Como coachs, es fundamental que podamos generar alternativas donde nuestros clientes puedan aceptar la realidad sin abatirse hacia la resignación. La aceptación es el mejor recurso del que disponemos para liberarnos de aquellos obstáculos internos que nos permiten avanzar en la consecución de nuestras metas.
- ¿Qué es lo que no estás aceptando de tu situación actual?
- ¿Qué es lo que no estás aceptando de ti mismo en este momento?
- ¿Cómo lo quieres vivir?
- ¿Qué puedes aprender de esta situación?
- ¿Qué punto de partida representa?
Cuando hacemos estas preguntas facilitamos a nuestro cliente un nuevo punto de vista, otro enfoque que le puede ayudar a salir, como dice S. Covey, de su círculo de preocupación para entrar de lleno en su círculo de influencia. Entrar en esta área implica ampliar nuestro abanico de alternativas, inicialmente internas, para posteriormente aprovechar las externas.
La apreciación, en términos económicos tiene que ver con el “valor” que le otorgamos a la “moneda”. En Coaching, cuando hablamos de apreciación nos referimos al “valor” que le damos a lo que hacemos, a nuestras circunstancias, a lo que sentimos, a quien somos, a nuestra capacidad de evolucionar.
- ¿Qué valor nos damos?
- ¿Qué valor damos a lo que hacemos?
- ¿Cómo valoramos lo que nos pasa?
La apreciación en términos estéticos tiene que ver con lo “que sentimos” ante un hecho o experiencia determinados. Lo que nos conmueve observar el fenómeno de nuestra propia evolución. Todos nosotros interpretamos los estímulos sensitivos que nos llegan del exterior. A lo largo de nuestra vida nos llegarán infinidad de ellos. Estos estímulos sensoriales los “sentimos”, los interpretamos, los enjuiciamos, analizamos y valoramos para aproximarnos a la mejor respuesta que seamos capaces de dar. La experiencia que nos brindarán será distinta cada vez. La apreciación sería el análisis valorativo de la evolución de nuestras creencias, de las diferentes interpretaciones que hacemos a los estímulos que nos llegan del mundo exterior a lo largo de nuestra vida. En estos casos, un feedback que recoja y ponga el acento en el progreso del cliente, que aprecie la belleza y grandeza de su propio proceso evolutivo.
La aceptación y la apreciación son dos aproximaciones muy útiles en los procesos de Coaching: aceptar y valorar apreciativamente, competencias claves para superar los obstáculos que nos impiden lograr nuestros sueños.
- ¿Qué es lo que aun no estás aceptando de esta situación?
- ¿Qué es lo que todavía no estás valorando apreciativamente de esta situación?
Cuando aceptamos logramos satisfacción, cuando apreciamos logramos felicidad.
Hermínia Gomà
16 febrero 2012
Barcelona
94 Comments
Carlos González
Me quedo con la importancia de aceptar y valorar lo que somos y lo que tenemos, que también es fundamental. Dado que el rol del coach es acompañar y animar al cliente, es necesario que sepamos aceptar y valorar a nuestra propia persona, si no hacemos eso, será complicado que podamos acompañar a otra persona en el proceso, aunque no imposible. Por otra parte, saber diferenciar la resignación de la aceptación, nos ayudará a poder explicarlo al cliente y que también sea capaz de diferenciarlo, de esta manera no aceptará cosas que le hacen infeliz, ni se resignará ante una realidad posible de cambiar para alcanzar bienestar.
LAURA CANOVAS
Se nos invita a una introspección profunda sobre dos elementos clave en nuestro viaje de autodescubrimiento: la aceptación y la apreciación. Nos recuerda que el primer paso a la transformación es aceptar nuestras circunstancias y a nosotros mismos tal como somos, cosa que muchas veces nos cuesta ver, ya que existe la creencia de que lo que nos impulsa a cambiar es la disconformidad con nosotros y la no aceptación. Este texto me ha ayudado a cuestionarme qué aspectos de mi vida aún no estoy aceptando plenamente.
Todo esto ayuda a conseguir una herramientas muy valiosas que nos ayudarán a alcanzar una mayor satisfacción y realización personal.
Herminia Gomà Quintillà
Excelente síntesis del artículo! Gracias por aportarle valor con tu comentario.
Enara Sinfreu
Desprès de llegir aquest article, he après lo important que és l’acceptació i l’apreciació al nostre dia a dia. Dos conceptes que em serveixen tan a mi, com als meus futurs pacients. També he après el concepte de resignació que no el coneixia, i la importància de no confondre’l amb l’acceptació.
En primer lloc, penso que sense l’acceptació el procés terapèutic no es podrà donar, és molt important acceptar-nos tant a nosaltres tal i com som, com al nostre passat, ja que a partir d’aquí és on podrem començar un procés de canvi i de millora en nosaltres mateixos.
A més, també és molt important el concepte d’apreciació, saber apreciar les coses que ens rodegen i apreciar-nos a nosaltres mateixos.
Gràcies Herminia per aquests dos conceptes que són molt importants per a gairebé tots els processos terapèutics.
Herminia Gomà Quintillà
Excel·lent síntesi de l’article! Gràcies per aportar-li valor amb el teu comentari.
Ana Prados Herrero
Desde mi punto de vista como psicóloga, lo que más me llama la atención del coaching teleológico es cómo integra la aceptación y apreciación en el juego de cambios. La aceptación, que va más allá de solo resignarse, es como el primer paso hacia una madurez emocional y estética. Es decir, decidir conscientemente aceptar las cosas como son para luego valorarlas. En mi experiencia, ayudar a la gente a aceptar su realidad sin rendirse les da una especie de superpoder para empezar cambios importantes.
Y luego está la apreciación, que no se trata solo de aplaudir al final del trayecto, sino de disfrutar y valorar cada paso en el proceso de crecimiento. En resumen, la aceptación te lleva a la satisfacción, mientras que la apreciación te regala una felicidad genuina en todo el rollo del desarrollo personal. ¡Me encanta cómo se conecta todo!
Herminia Gomà Quintillà
Excelente síntesis del artículo! Gracias por aportarle valor con tu comentario.
Olivia
“Deberemos aceptar la realidad de que no podremos cambiar todos los aspectos de nuestra vida, o que nuestros clientes no podrán cambiar algunos de las suyas”. Es una de las reflexiones que más me llevo de este artículo. Las personas somos expertas en poner mecanismos de defensa allá donde no queremos ver, donde no ACEPTAMOS y nos resignamos a ver. Por eso creo que este es uno de los procesos más difíciles dentro del Coaching y que más se debería de admirar; no solo el potenciar aquellos aspectos positivos y recursos de la persona, sino el de aceptar la parte menos “positiva” del cliente y el hecho de que quizás, no podemos cambiarlo; aún así, esto me parece un hermoso proceso de autodescubrimiento.
Clàudia
Que bien refleja este artículo la importancia de aceptarnos y valóranos, con nuestro pasado y nuestras vivencias que nos hacen ser quienes somos hoy en día, mejor dicho, la manera en como las hemos superado, afrontado y como las hemos vivido, nos hacen en la persona que somos. Por eso, hay que aceptar los errores que hemos cometido para seguir hacia delante y valorar lo bueno que tenemos, que hemos tenido y lo que vendrá. Además, es muy importante, como comentaba en otro artículo, el autoconocimiento de nosotros mismos, ya que, si no no podremos ni aceptarnos ni valorarnos, un proceso activo que hay que trabajar día tras día y que está en nuestra mano decidir si aceptarnos y valorarnos.
Herminia Gomà Quintillà
Gracias Claudia por tu comentario, te felicito por tus reflexiones.
Martina A
De este artículo me quedo con la importancia de saber la diferencia entre aceptar y resignar. A menudo confundimos las dos, yo misma me incluyo, pero en realidad tenemos que darnos cuenta de que cuando aceptamos algo lo hacemos nosotros activamente porque sabemos que la decisión de aceptar nos aportará algo bueno en nuestras vidas. En cambio, la resignación es una acción pasiva en el que dejamos que ciertos eventos y/o decisiones sucedan sin que nosotros seamos partícipes de estos, es dejar que otras personas tomen una decisión por nosotros mismos. Aceptar me involucra a mí en la decisión, resignarme no.
También es importante además saber apreciar las cosas y, en el caso del coaching teleológico, saber valorar en positivo nuestro proceso terapéutico para ver como hemos evolucionado y todo aquello que hemos conseguido a pesar de todo. Considero que son dos aspectos muy relevantes para cualquier tipo de terapia y proceso terapéutico, ya sea o no coaching.
Herminia Gomà Quintillà
Gracias Martina por compartir tu experiencia, te felicito por tus reflexiones.
Cristina Albó Vilà
Bon dia!,
Que important acceptar i valorar el que som. Tal com menciones en l’article, jo inclús diria que resignar-se és l’antònim d’acceptar, ja que quan et resignes a una cosa
és quan no la vols veure, et conformes amb el que hi ha, però des de la passivitat. El procés d’acceptació és un procés actiu, premeditat i voluntari en el que la persona vol mirar les coses amb totalitat, observant les parts que li agraden més i les que menys i acceptant el que hi ha, però amb una actitud proactiva utilitzant tot el que té per utlitzar-ho a favor seu. Des del meu punt de vista ho veig així.
Moltes gràcies per la reflexió i fins aviat.
Herminia Gomà Quintillà
Gràcies per aportar-nos el teu comentari Cristina
Marta
Me quedo sobre todo con la frase de “Cuando aceptamos verdaderamente nuestras limitaciones como una realidad, podemos lograr mayor libertad para ser nosotros mismos.” Creo que la aceptación de la realidad es fundamental para conseguir vivir en calma y poder hacer las paces tanto con lo sucedido como con nosotros mismos. Resignarnos y luchar contra la realidad produce un desgaste emocional brutal. Además, se trata de una lucha perdida. Personalmente, siempre intento pensar que “lo que pasó, pasó” y que en ese momento hice todo lo que pude, cómo pude, y con las herramientas con las que disponía en ese mismo instante. Intento tomarlo como un aprendizaje y no machacarme por algo que está fuera de mi control.
Joana
M’emporto moltes preguntes poderoses d’aquest article, també la diferència entre acceptació i resignació. El curt que ha compartit l’ Adriana també m’ha semblat molt bonic. Acceptar alguns fets ens ajuda a avançar i no barallar-nos amb la realitat. Tan difícil de fer i tant fàcil de dir. Gràcies per totes les eines que compartiu tots tan generosament.
Victor Gascon
Me gusta mucho la diferenciación entre aceptación y resignación o abandono ya que muchas veces estos conceptos se confunden dando a entender que si aceptamos una situación estamos dejando de luchar por cambiarla y esto realmente no es así. Aceptar implica ejercer una capacidad de decisión, un proceso que nos acerca a la madurez emocional. Aceptar una situación, hecho, característica… es reconocer que existe, y por tanto, podemos focalizarnos en cambiar dicha situación hecho o característica. A demás, juntar la aceptación con la apreciación me parece una muy buena combinación no solo para hacer reales cosas que no reconocemos, sino también para dar un valor a lo que hemos aceptado.
Marta F
Desprès de llegir l’article, m’emporto la importància que té l’acceptació davant de qualsevol procés de canvi. L’evitació, l’única cosa que fa és donar-nos la sensació que estem controlant allò que se’ns presenta, però, com que en el fons no es així, seguim sentint malestar.
L’acceptació, ens permet acceptar la realitat que vivim i així, modificar-la, mentre que si l’evitem, mai podrem canviar allò que ens fa falta per arribar on volem, i per tant estarem en una frustració i negació constant.
I pel que fa l’apreciació, és imprescindible que sovint fem una reflexió personal sobre tot allò que hem anat aconseguint, o tot l’esforç que hem posat per arribar on som, o que estem posant per arribar on volem. Això, ens permetrà confiar en nosaltres, augmentar la nostra autoestima i donar-nos esperança davant de situacions adverses.
Aleix Concernau
Em quedo amb la frase que diu «estimar que lo que parecía un problema o déficit personal encerraba una oportunidad para desarrollar su enorme potencial.». Em sembla molt rellevant com a punt de partida per capgirar una situació i des d’aquest canvi de perspectiva, des d’aquesta acceptació, poder prendre decisions ben valorades gràcies a una maduresa estètica i la mirada amorosa que comenta l’Hermínia.
Ariadna
Volia compartir-vos aquest curt: https://www.youtube.com/watch?v=4IoLSwBhVUw
La majoria de nosaltres en cert moment ens haurem identificat amb el Lorenzo, la majoria de nosaltres haurà arrossegat el seu propi “cazo”, més gran, més petit, més pesat, més lleuger, de color verd o de color vermell. I què gratificant que és arribar a convertir-lo en una joguina, en una eina, en una ajuda, en un aprenentatge.
Què millor que intentar canviar les coses des de l’amor, i no des del rebuig?
Cal trobar l’equilibri entre mantenir l’ambició viva i l’acceptació i l’apreciació d’allò que de moment hem assolit, establint les bases del “cap on es vol anar”, el “com vull arribar” i el “per a què”, mai no conformar-nos, no ser reflexos del que succeeix al nostre voltant.
Obrir la ment, alliberar-la de prejudicis, ens ajudarà a trobar noves formes de veure i viure una mateixa situació, ens permetrà adaptar-nos millor, superar reptes més àgilment.
Guilllem Llort
Me parece muy acertada la manera que tiene el artículo de darle importancia a la aceptación y la apreciación. La primera es vista como una señal de madurez para tomar consciencia de la realidad y así poder tomar decisiones. La segunda es más una forma de valorarnos nuestro camino y evolución, no solo su fin, sino que también el propio proceso. También me parece muy interesante que se destaque la importancia de aceptar las limitaciones y realidades que no podemos cambiar, para así tener mayor libertad y poder enfocarnos en aquello que sí podemos transformar. Además, la apreciación nos permite valorar lo que hacemos y quienes somos, lo cual es fundamental para mantener la motivación y el compromiso en el proceso de cambio.
Gal·la
Comparto con Aleix T. que al leer este artículo también me ha venido a la cabeza la famosa frase de Carl Jung: «Lo que niegas te somete, lo que aceptas te transforma».
Llevar a cabo un proceso de autodescubrimiento implica experimentar altibajos y no todo lo que vamos a conocer de nosotros va a parecer bueno, pero darse cuenta de lo propio es el primer paso para despertar la verdadera esencia de uno mismo. ¿Y qué pasa si descubro cosas de mí que no me gustan? Esta es la gran pregunta y una de las semillas que siembran la resignación ante el autoconocimiento. Nos pasamos la vida negando y reprimiendo partes de nosotros, pensando que así desaparecerán, pero la negación provoca el efecto opuesto, potencia aquello que nos negamos a aceptar y nos fuerza a cargar con ello. Es paradójico, pero aceptar esas cosas que negamos en un inicio nos permite trabajar sobre ellas y permitirnos ser con total libertad.
Sofía
Interesante paralelismo entre los conceptos de aceptación y resignación, mientras el primero nace del amor el segundo nace de la pérdida. Se me ocurren un par de ejemplos personales que ilustrarían estos términos en mi propio proceso. Tampoco había pensado nunca en la cadena que expone Herminia: Primero se tiene que aceptar para luego poder apreciar, valorar… Soltar para liberar el dolor.
En lo que llevo de carrera, el concepto de aceptación ha estado bastante presente, sin embargo la resignación y la apreciación no han tenido tanto protagonismo. Gracias Herminia por definir e introducir estos conceptos, importantísimos en cualquier proceso.
Estrella Azagra
En lugar de luchar contra nosotros mismos o castigarnos por nuestros supuestos defectos, con la aceptación y la apreciación, nos permitimos reconocer nuestra valía intrínseca y así tratarnos con amabilidad. Esto favorece un entorno interno más seguro para el crecimiento y el cambio.
Ahora bien, me pregunto ¿a qué competencia es más difícil llegar, a la aceptación o a la apreciación?. Obviamente, puede variar según la persona, pero creo que la aceptación puede suponer un desafío mayor que la apreciación. Los motivos podrían ser debidos a la resistencia al cambio, la autoexigencia (o autocrítica), o el miedo al juicio externo, ya que frecuentemente nos preocupamos por cómo seremos percibidos por los demás si mostramos nuestras vulnerabilidades o reconocemos nuestras áreas de mejora.
En cambio, si nos fijamos en la apreciación, esta puede ser más accesible, puesto que conlleva reconocer y valorar nuestros logros, fortalezas y avances. Aunque puede haber desventajas como la tendencia a minimizar nuestros éxitos o enfocarnos demasiado en lo que aún falta por lograr.
Irene Lacal
Com a psicòloga, l’article m’ha fet reflexionar sobre com la capacitat de tolerar la incertesa és fonamental per al treball terapèutic. La incertesa és inherent a la condició humana i es manifesta en moltes situacions. És important reconèixer que la certesa absoluta és inassolible, i cal ser flexible i adaptatiu per manejar els conflictes de manera més efectiva.
Si bé els objectius terapèutics són importants, centrar-se únicament en els resultats pot generar-nos. En canvi, si ens centrem en el procés terapèutic i en la col·laboració amb el pacient, pot ser més útil per a navegar la incertesa. El procés és un viatge conjunt cap a la comprensió i és important fomentar una relació de col·laboració basada en la confiança i l’empatia per a tolerar la incertesa.
David Noé
Gràcies Hermínia per seguir regalant-nos oportunitats d’aprendre i reflexionar compartint les teves paraules. Una vegada més, mentre llegia m’he deixat portar per la curiositat buscant l’etimologia d’acceptar, i m’ha encisat conèixer que encarna una actitud d’acollir, de rebre de manera conscient i curosa. Coincideixo plenament en la importància de distingir entre l’acceptació i la resignació, aportant aquesta decisió conscient, curosa i oberta a allò que rebem de la vida, i en la naturalesa de llibertat que ens aporta prendre aquesta actitud.
Com cargols avançant pel bosc, al nostre ritme, portem una closca que a vegades és refugi i d’altres ens pesa, es tracta de poder acceptar amb una mirada compassiva aquest pes, les limitacions del nostre ritme, i pot ser que així ens n’adonem que és aquest ritme el que ens permet apreciar el paisatge. Nosaltres tenim el poder de decidir què volem fer amb la nostra closca, amb casa, amb el cos, essent el primer pas l’acceptació d’aquest, acollir el que tenim i el que som per a poder abraçar el que la vida ens posi davant al llarg del camí. Deixem anar la dualitat de la ment, caminem a ritme de cargol i donem-li un espai a les emocions que ens genera la interpretació del que passa al bosc, aturem-nos, qüestionem què té a veure amb nosaltres i acceptem-ho per a poder abraçar-ho.
Mario
Hola, Herminia. En primer lugar, destaco la asimilación de la palabra aceptar como un verbo que implica ejercer nuestra capacidad de decidir. Esto me hace recordar la definición de Irvin Yalom i Rollo May sobre la angustia existencial como algo que se es y no como algo que se tiene. Desde esta visión, la angustia es una respuesta natural de la condición humana, en la que los individuos se enfrentan a la existencia como seres libres y responsables. La angustia es, fenomenológicamente, un precedente de la libertad, y la aceptación, como tú comentas, representa la decisión. Es por esto que también se cumple la satisfacción que procede a la aceptación, porque se está colmando un deseo o cubriendo una necesidad cuya desatención generaba angustia en la persona.
En segundo lugar, me ha sido útil recordar la importancia de la apreciación y su relación con los sentimientos. Parece algo fácil, cuando salimos del grado, recordar las tres actitudes de Rogers. Sin embargo, cuando las ponemos en práctica con la atención que se merece es cuando podemos evaluar nuestro nivel de congruencia o autenticidad con el cliente. Esto implica ser genuino y coherente con lo que se expresa, siendo lo que de verdad uno piensa y siente. Teniendo esto en cuenta y volviendo a Yalom y May, podemos valorar la apreciación como una necesidad cuya ausencia generará angustia. En el caso de que queramos ser psicoterapeutas de verdad (congruentes o auténticos), dicha angustia será satisfecha entonces con la aceptación, como tu bien dices, de nosotros mismos, nuestro pasado, nuestras pérdidas, las circunstancias actuales, la manera de ser de los demás, nuestros avances, nuestra capacidad para evolucionar…
Gracias Herminia.
Amanda Martín
Tal y como has afirmado en este artículo Hermínia, la aceptación es un proceso fundamental para poder generar cambios y lograr nuestros objetivos, sin caer en la resignación. Cuan común es luchar contra una situación que no aceptas y entrar en un sentimiento de desamparo ya que lo único que alcanzamos a ver es la rabia y la resignación, ya que en muchas ocasiones, nosotros no tenemos el control ni está en nuestra mano gestionar ciertas situaciones.
Siempre se habla mucho de la aceptación, y de su importancia en el proceso de sanación y autoconocimiento de cada uno, pero nunca había oído a hablar de la apreciación, y realmente todos lo llevamos a cabo cuando tomamos consciencia y decidimos avanzar, viendo este avance con amor y sobretodo con empatía hacia nosotros mismos, la apreciación la acabamos desarrollando para acompañarnos y poder ver la belleza que hay en nuestro camino de autoconocimiento, y ayudar al cliente a poder tanto aceptar como apreciar, es esencial para empezar un proceso de cambio.
Aida Prat
Aquest article permet reflexionar respecte a la importància de l’Acceptació i de l’Apreciació per tal de poder assolir satisfacció i felicitat.
L’acceptació, ja C. Rogers la incorporava en una de les actituds bàsiques del/ de la terapeuta per acompanyar al seu client en el seu procés personal. En l’article d’ Hermínia Gomà, m’ha agradat veure aquesta actitud com una part activa e impulsadora d’una acció i també com a una actitud antònima de la resignació. Crec que moltes vegades l’acceptació és vista com una actitud molt passiva i poc implicativa.
Apreciació, Hermínia ens transmet una mirada, d’aquesta terminologia, estètica i plena de vàlua i la relaciona amb els nostres sentiments. En la meva experiència, aquesta mirada cap a la Bellesa que hi ha en cadascú i cadascuna de nosaltres és imprescindible per poder mirar a l’altra persona des d’aquesta apreciació. Per tant, aquesta reflexió ens acosta a poder mirar-nos des d’una manera més constructiva i així poder mirar als nostres clients/ pacients des d’aquest prisma.
Aleix T.
Como dijo. C. G. Jung: «lo que niegas te somete, lo que aceptas te transforma». Creo que está frase resume muy bien uno de las principales enseñanzas que quiere dar este artículo: o aceptas o sufres. Así de simple. Y esto no es una opinión. Es simplemente un hecho. Todo el mundo puede comprobar que esto es así en su vida diaria. ¿Cuántas veces nos obcecamos en querer que las cosas sean de un modo distinto al que son? Demasiadas para contarlas. Pensando persistentemente cosas como: «esto lo debería haber hecho así», «no puede ser que él me haya dicho esto», «justo hoy que íbamos de excursión tiene que llover», etc. Y, mientras tanto ¿Quién se dedica a sufrir y a estar mal consigo mismo? Pues la misma persona que piensa todo esto, y que no acepta que las cosas son como son. Si entiendes; las cosas son como son. Si no entiendes: las cosas son como son. Si te gusta; las cosas son como son. Si no te gusta; las cosas son como son. Si aceptas; las cosas son como son. Si no aceptas; las cosas son como son, y así hasta el infinito. Entonces, la idea de que aceptar nos saca del sufrimiento ha quedado bastante clara.
Ahora bien, el siguiente paso cómo bien comenta Herminia, es no solamente aceptar sino además; apreciar. Este segundo nivel tiene incluso un matiz más resiliente, más útil para ti y para todos. Y es que no solo aceptar te libra del sufrimiento, o como mínimo lo mitiga, sino que si encima aprecias genuinamente lo que ocurre en el mundo, lo que te ocurre a ti, desarrollarás la capacidad de sobreponerte a los obstáculos y encontrar siempre un camino alternativo que te conduzca a tu meta. Para mi apreciar consiste en ver qué cosas tanto positivas como negativas nos aporta un hecho determinado, y tratar de valorar y atesorar las positivas. Apreciar puede ser más difícil que aceptar. De hecho, si alguien vive un drama, un auténtico drama, es difícil poder apreciarlo.
En cualquier caso, mantener muy presente la idea de que tanto aceptar sin resistencia, como apreciar de corazón nuestras circunstancias puede acercarnos bastante a la felicidad o, por lo menos, a un lugar que se le parece bastante.
Herminia Gomà Quintillà
Exccelente reflexió Aleix!
Aloma Alenyà
Hola Hermínia, gràcies altre cop per les teves paraules. Aquest article, a més de ser molt interessant ha provocat en mi una satisfacció a l’hora de llegir-lo per com de meticuloses i encertades son les frases que dius. Em sembla una idea molt poderosa la de ser capaç d’acceptar sense que això sigui resignació, i posteriorment poder apreciar (econòmicament i estèticament). Em ve la imatge al cap de quan algú t’ensenya una foto teva, i no t’hi acabes de reconèixer. Cal agafar la imatge, mirar-se i acceptar que som o hem sigut nosaltres, i que ens sentim segures amb el nostre ser. Això, com bé dius, ens empodera i ens situa en aquest cercle d’intenció, que ens permet mirar més enllà i fixar els objectius que creiem més adients.
Finalment, volia afegir que el concepte d’apreciar em recorda al d’agrair. És el mateix agrair que apreciar? En tot cas, és innegable que ser capaços de valorar allò que som i allò que ens envolta incideix positivament en el nostre procés evolutiu.
Citaré aquest poema anònim que fa de mirall perfecte al que diu l’article:
Aprecio el dia a dia,
cada nit,
cada minut que passa,
cada instant.
M’adono que tinc al voltant
gent fascinant,
que m’enriqueix,
que m’omple d’amor
que em fa oblidar plors.
Trobo regals
on potser no n’hi ha,
descobreixo detalls
que em creia negats.
Miro sense pressa
el meu entorn,
aprenc,
però també m’entristeixo,
em desenciso.
I de nou,
tornen les llàgrimes,
les d’emoció,
les agraïdes.
Em fa plorar la generositat,
la senzillesa,
tot el que és lluny
d’aquells castells de naips
construïts amb enganys.
M’atrapen
els cors oberts,
aquells que ho donen tot,
sense demanar res.
He après a ser jo,
a no dubtar,
a dir el que penso,
a plorar sense consol,
a riure de goig.
I és que he après
que viure és això:
patir,
desesperar,
però també,
sentir, estimar.
Sí, finalment,
he decidit
que m’agrades.
Gràcies, Vida,
per acollir-me…
què seria de mi,
si no m’haguessis triat?
Alicia A.
Nunca me había parado a pensar en estos tres conceptos: aceptación, apreciación y resignación. La aceptación es un término muy importante, que está muy presente también en psicoterapia. Muchas veces se confunde con la resignación, pero sin embargo poder aceptar y más tarde apreciar y ver nuestro pasado y nuestro presente desde una perspectiva, como dice el artículo, amorosa, es muy distinto a «resignarse», que vendría a ser más bien forzarse a aceptar la situación desde la pérdida y la rabia.
Es por ello necesario juntar aceptación con apreciación, puesto que cuando aceptamos desde una madurez emocional alguna cosa, más adelante sabremos apreciar aquello aceptado. Como dice Herminia, para poder apreciar, primero deberemos aceptar.
Muchas gracias Herminia!
Laia Llobet
Quiero hacer un apunte antes que nada, y es que si bien es importante aceptar la realidad para poder seguir adelante, es más importante aún aceptar que mi realidad no es “la realidad” ni la realidad del otro.
Siguiendo con mi aportación, creo que aceptar la realidad a veces se trata de algo muy complicado y que implica confrontar sentimientos que no nos harán sentir bien. Pero al final, cuando aceptas, comprendes, y cuando comprendes encuentras la paz y tranquilidad. Después de la aceptación vemos las cosas con un enfoque diferente, con un enfoque puesto en el aprendizaje. “Vale, me ha pasado X y es una mierda, pero es lo que hay. Ahora decido qué hacer con esta vivencia”. Hace unos años que he dejado de preguntarme el porqué de las cosas y he pasado a aceptarlas, y a aprender. Cada cosa que me pasa es una lección de vida, por muy pequeña que sea.
Este artículo me recuerda un poco en parte a la idea de la filosofía budista, que quiere la liberación del sufrimiento de la vida, a través del camino de la sabiduría. En el budismo, la sabiduría seria el conocimiento de “las cosas como realmente son”, y la herramienta es la meditación. Yo lo entiendo como una introspección en la que observo las cosas y como me siento con estas.
Judit
Los conceptos de aceptación y resignación a menudo crean confusión. Entiendo aceptar como ser consciente de la realidad, de lo que hay, y actuar desde allí. Tiene que ver con moverse, hacerse cargo e iniciar acciones que nos acerquen a nuestro bienestar. Siempre me ha gustado la paradoja de la aceptación, me parece sorprendente que aceptando nuestras limitaciones podamos lograr libertad para ser nosotros mismos, podamos lograr cambio.
La apreciación es un paso más allá de la aceptación, es además de tomar conciencia y ver la realidad que hay y actuar, dar valor a todo lo que somos. Me ha gustado la definición de apreciación en términos estéticos, que es estar conmovidos observando el fenómeno de nuestra propia evolución. Entiendo que no es solo observarnos desde la curiosidad de comprender lo que nos pasa sin juicio, es ser compasivos con nosotros mismos y darnos un reconocimiento.
Fatima Z.
Como se menciona en el artículo, la aceptación y la resignación son dos conceptos que se confunden a menudo, mientras que la aceptación te permite vivir desde la realidad y te permite avanzar, la resignación implica rendirse y que muy a menudo atrae a la desesperación, y te impide avanzar. Por eso es muy importante tanto en coach como en psicoterapia saberlo diferenciar.
He de destacar también lo importante que son las preguntas que se presentan en este blog, en concreto “¿Qué es lo que no aceptas?” es una pregunta muy interesante y que permite ver que es lo que crea resistencia en la persona, que es lo que le impide aceptar.
Adriana Rubí
Crec que és molt interessant la distinció que es fa en aquest article entre els termes acceptar, apreciar i resignar-se, i la relació que s’exposa entre ells. Ja que, estic d’acord amb el fet que és molt important que per poder apreciar i estar “en pau” amb una situació, decisió o fet (sigui del passat o del present) és molt important primer haver arribat a acceptar-la. També crec, que per poder acceptar és de gran utilitat haver fet un procés d’autoconeixement, ja que, com es diu a l’article l’acceptació portarà a situar al pacient en el seu cercle d’influència i, per tant, centrar-lo en ell mateix i les seves capacitats (entre d’altres). I és això el que em fa pensar en la importància de conèixers-se a un mateix.
Per acabar, vull comentar que m’ha agradat i crec que és de molta utilitat a l’hora d’afrontar un procés de creixement o acceptació personal tenir clara la diferència entre acceptar i resignar. Ja que, sembla més “fàcil” i “còmode” en primera instància observar des de lluny i pensar que “no s’hi pot fer res” amb aquelles situacions que ens generen malestar i pensar que les estem acceptant. Però, amb el que s’exposa en aquest article, això em fa pensar que quan fem això ens estem col·locant com a subjectes passius en la nostra vida i deixant que les circumstàncies i situacions externes ens puguin acabar dominant.
Ivan
Siempre he tenido presentes estos dos conceptos, pero nunca les había puesto nombre ni los había definido, me parecen imprescindibles en cualquier proceso y en cualquier cambio. Por otro lado opino que es muy importante a veces no siempre, ser menos autoexigentes y hablarnos mejor, entender que es normal fallar o hacer algo mal, no machacarnos constantemente por cometer errores, por eso que creo que hay que aceptar nuestras limitaciones como una realidad, ya que así lograremos quitarnos peso de encima y ser más libres.
Iris Mulero
L’acceptació crec que és una de les coses més importants i que més poden influenciar en la nostra vida i al nostre dia a dia. A psicoteràpia ens van explicar que acceptar és prendre consciència de fins on pots arribar actualment, en el present, així com també on no pots arribar, és a dir, acceptar de les coses que ets capaç de fer i sentir ara mateix, en el moment en el que vius, i acceptar les coses de les que no ets capaç ni de fer ni de sentir ni d’expressar. I saber que potser en un futur sí podras, o potser no. Per tant, acceptar és no permetre que et limitin les coses que realment no pots arribar a fer o sentir. Per exemple, si no estàs acceptant que ara mateix no pots perdonar a aquella persona que t’ha fet mal, tot i volent-ho amb totes les teves forces, això no et deixarà avançar en la teva vida, et limitarà en moltes situacions en les que no hauries d’estar o sentir-te limitada.
Helena
La aceptación me parece uno de los factores más importantes dentro de la terapia o bien, el crecimiento personal. Ya que, cuando vemos una falta de aceptación, podemos observar emociones escondidas, como la rabia, el resentimiento y el dolor, entre otros, que si no se gestionan van en incremento. Al no aceptar la situación, nos ponemos en una postura de queja »esto no lo puedo soportar». Desde esa posición poco podemos hacer, hay cosas que no podemos controlar. Sin embargo, si aceptamos, decidimos aceptar las cosas tal y como son. Así mismo, liberamos emociones que nos atan al pasado, que no nos permiten avanzar y nos retienen en ese dolor infinito. Es más, a través de la aceptación podemos decidir cómo nos tomamos esta situación, qué podemos hacer, buscar soluciones o bien, aceptar y liberar el dolor. Desde allí tenemos poder, tenemos la fuerza para decidir cómo enfocamos nuestra vida. Sin embargo, desde la resignación nos quedamos atrapados en la frustración, rabia e impotencia, perdemos como dice Herminia nuestra área de influencia.
Alba Alcaraz
Previo al desarrollo de las competencias de aceptación y apreciación cabe situar el autoconocimiento. Es necesaria una mirada hacia el interior, saber de dónde venimos, las experiencias que hemos vivido, las decisiones que hemos tomado para conocer quién somos actualmente y cómo hemos llegado a serlo. Una vez realizado esto que, no es ni mucho menos sencillo, pues implica muchas tomas de conciencia sobre aspectos que quizás no estamos preparados para procesar, llega el momento de la aceptación.
La aceptación la entiendo como abrazar quién somos y las vivencias que nos han conducido a este momento, tanto aquellos aspectos que no nos agradan tanto como los que sí. En cada momento de nuestras vidas actuamos lo mejor que sabemos y podemos con los recursos y herramientas que tenemos. El camino no puede quedarse aquí ni confundirse con la resignación, tal y como se menciona en el artículo. Resignar no es aceptar ni abrazar con cariño lo anterior, es dejarse llevar, ser pasivo. Es justo aquí cuando la responsabilidad debe aparecer. La responsabilidad de que el cambio, la mejora de mi situación actual está solamente en mis manos y que gracias a lo que soy y lo que he vivido podré poco a poco llegar a los objetivos que me proponga.
No puedo separar el término aceptación del de apreciación porque sin el segundo no abrazamos ni aceptamos con amor y genuinidad todo lo que hemos vivido y todo lo que estamos viviendo.
Hanna
Lo que me ha pasado por la cabeza al leer las primeras líneas sobre la aceptación, ha sido la necesidad de diferenciarla de la resignación, y como era de esperar más adelante se ha comentado en el artículo.
Al pensar sobre la aceptación, he conectado (también por experiencias personales) en que a veces nos resistimos a aceptar alguna cosa por miedo a sufrir o miedo a que sea perjudicial, pero sin darnos cuenta, sufrimos igual o más en esta evitación. Y suele ser revelador cuando se nos plantea un: y evitándolo no estas sufriendo?
Una forma de ver la aceptación es como un punto de partida desde el que probablemente nos liberemos de la presion de haber estado luchando en contra de lo que evitábamos porque sin aceptar, revelandonos, también sufrimos.
Por otro lado y haciendo alusión al otro concepto que se trata, apreciar nuestra evolución además de contribuir a la felicidad, debe ir íntimamente ligado a nuestra autoestima y autoconcepto, dos partes que en un proceso de autoconocimiento o crecimiento nunca pasan desapercibidas, por lo que aprender a hacerlo me parece tan relevante como aquí se plantea.
Lidia Z.
Creo que a veces hay personas que presentan más resistencia a la aceptación por que confunden el término con la resignación. Y aunque pueda resultar doloroso, también es mucho más sanador aceptar que ignorar o resistirse. Me parece que en este artículo se definen muy bien estos términos y acaba quedando muy claro de cara a un proceso psicoterapéutico o de coaching. En cuanto a la apreciación no tenía mucho conocimiento previo a esta lectura. Al final todas las emociones son subjetivas y cada uno las experimenta y las percibe de forma distinta. Dar valor a algo después de un proceso de aceptación me parece, cuanto menos, liberador. Sin duda me quedo con la última frase “Cuando aceptamos logramos satisfacción, cuando apreciamos logramos felicidad”. Adjunto un vídeo del psicólogo Borja Vilaseca donde lo explica de una forma muy dinámica: https://youtu.be/jIyaTHmKdfA
Ruth
Amb aquesta lectura he pogut re-afirmar-me que l’acceptació cap a un mateix i cap a la realitat que ens envolta és bàsic per trobar un estat de pau, per estimar-nos i mimar-nos com ens mereixem. En un procés evolutiu serà bàsic arribar a aquest estat d’acceptació per poder, posteriorment, apreciar i valorar tot el que hem estat, som i serem, des de l’amor cap a un mateix i amb compassió, en comptes d’actuar des de la ràbia o l’enfado.
Quan arribem a aquest punt d’acceptar el que està succeint des de la comprensió, juntament amb l’acceptació d’un mateix envers aquesta situació, estem obrint-nos pas cap al camí de dominar les nostres vides, assumint un paper actiu per dirigir-nos cap allà on volem arribar.
Fa un temps em costava acceptar que la vida no sempre és com a nosaltres ens agradaria, però amb els anys he pogut veure que el poder està en com nosaltres ho interpretem i ho gestionem. Acceptar que no tot està en les nostres mans (i que no passa res perquè sigui així) m’ha ajudat a viure més tranquil·la.
Elena Charle
En este articulo he podido entender los conceptos de aceptación y apreciación claramente. Es muy fácil caer en el discurso de autoexigirse y juzgarse a si mismo, cuando deberíamos aceptarnos y apreciarnos más. Qué esenciales es el dialogo interno para hablarnos mejor y valorarnos más. Hemos de ser conscientes de las personas que somos con nuestras virtudes y nuestras debilidades, aceptarlas y amarlas, porque somos así, y esta es nuestra esencia. No por tener debilidades somos mejores o peores que el de al lado, simplemente somos conscientes de nuestras debilidades.
Joan Salmerón
Em sembla molt interessant aquesta visió de l’acceptació i l’apreciació. La importància que té i que moltes vegades ni en som conscients. Moltes vegades ja ens costa el pas d’adonar-nos de quin és el problema que ens molesta, o la causa que ens fa estar malament. Però una vegada hem pogut detectar on està el problema, el següent pas per poder seguir treballant el creixement personal, és l’acceptació del mateix. L’acceptació dels problemes, limitacions, obstacles que tinguem en la nostra vida és el que ens facilitarà per seguir un procés de canvi, segons el meu punt de vista.
A més, m’ha agradat molt i em semblen molt atractives les preguntes que proposa l’Hermínia per intentar facilitar alternatives a les persones que tinguem al davant.
Preguntes que fan front al pacient, que el posen en una situació de reflexió molt necessària per a l’acceptació. Preguntes com per exemple: «Què és el que no acceptes de la teva situació actual?» o «Què pots aprendre d’aquesta situació?» em semblen fonamentals i molt interessants per posar al pacient a debatre els seus pensaments, creences o inclús valors.
Gràcies per llegir-me.
Belen Granell
Este artículo me ha hecho reflexionar sobre lo autoexigentes que somos muchas veces con nosotros mismos. Cuando cometemos un error, hacemos o decimos algo que no entra dentro de nuestros cánones comportamentales, tenemos tendencia a generar en nosotros muchos castigos en vez de aceptarnos y apreciarnos tal y como somos.
Considero que esta capacidad de aceptación no solo es un signo de madurez, sino que también de crecimiento personal. No todo el mundo tiene la virtud de aceptarse de manera espontánea a la par que va madurando, sino que con un gran trabajo personal, poco a poco van generando esta aceptación y valoración de ellos mismos.
Por otro lado, me gustaría comentar no solo la importancia de la autoaceptación, sino también la aceptación de la realidad que nos rodea. Es esencial la aprobación de manera íntegra de ella, con esto me refiero a la aceptación de cómo se van dando los hechos en nuestro día a día, como el hecho de aceptar a las personas tal y como son. En diversas ocasiones, uno se cierra en banda y no presenta la capacidad de ir más allá.
“Cuando aceptamos logramos satisfacción, cuando apreciamos logramos felicidad”
Me parece muy interesante que el coaching se centre en “darle la vuelta a la moneda”, generando en el cliente (a través de las diferentes preguntas que el coachee va cuestionando) una visualización totalmente distinta tanto de la autoaceptación, como la aceptación de la realidad y la apreciación de todo ello, produciendo de manera indirecta un aumento de la autoestima del cliente.
Iris caballero
El procés d’acceptació em resona molt a el sentiment de «regret».
Jo sóc una persona que m’arrepenteixo sovint de les elecions que he pres quan veig que l’opció descartada era més acertada o divertida. En aquestes situacions l’acceptació és clau, per no caure en la rumiació del «i si».
Quan ens trobem en aquest punt és important pensar que la decisió que vas prendre va ser la millor en el seu moment en base a la informació que tenies (jutges a partir de molta més informació). És més, si haguèssis elegit l’altre, realment no saps com haguès anat. Estàs fet un judici en base a informacions externes, segurament ple de biaixos.
A més, situacions que en el moment valores com a errors, després es converteixen en oportunitats, camins nous plens de noves opcions (tot i que en el moment ens costa veure els beneficis). Si tot ens surtis sempre com esperem, tindriem vides molt linears i predictibles. On estaria la gràcia de la vida doncs?
Eva Palleiro
Después de leer el post me ha quedado mucho mas claro estos conceptos de aceptación y apreciación. Estuve mucho tiempo confundida al creer que la aceptación era un proceso pasivo. Por el contrario, y después de llegar circunstancias y algún libro a mi vida fui consciente del trabajo personal que implica el proceso de aceptación y que nada tiene que ver con resignarse sino aprender a amar lo que es para evitar el sufrimiento y poder tomar acción desde un lugar mucho más empoderado.
Con éste post también le he dado sentido al concepto de la apreciación y cuan importante es para nutrir la autovalía que nos llevará a estados mentales muchos más tranquilos.
Bianca van der Veen
Muy interesante entender que la aceptacion de la realidad nos coloca en el circulo de influencia y que esto mismo me permite iniciar el cambio. Tambien que la aceptacion y la resignacion son dos cosas distintas y que en funcion de como lo vivas puedes ser el protagonista o puedes perder el poder sobre nosotros mismos. Cual es mi eleccion? Yo quiero ser protagonista de mimpropia vida, asi que a por ello!!
Judith Molinos
Con este artículo he podido observar cuál es la diferencia entre aceptación y apreciación. Ambas competencias aparecen gracias a procesos de madurez, por ese motivo pueden ser dificil de conseguir.
Primero hay que aprender a aceptar las cosas tal y como son, y para esto lo primordial es tomar conciencia de la situación, para así poder apreciar toda la evolución que hemos hecho como personas. En muchas ocasiones los problemas que se han ido interponiendo en nuestras vidas nos han aportado cosas positivas, nos han enseñado, no han hecho crecer y madurar o nos han hecho desarrollar nuevas habilidades.
Me ha parecido muy interesante la reflexión de este tema en el caso de los Coachs, en que se debe tomar conciencia de que no se puede pretender conseguir todos los objetivos que los clientes se proponen, ya que hay que aceptar las limitaciones de este.
Paula Enrich
Una de las cosas que he aprendido durante las sesiones de supervisión es que muchas veces lo que más nos hace sufrir es la no aceptación. La no aceptación de la realidad, de nuestras limitaciones, solo nos lleva a sufrir, quizás a la victimización y como dice Herminia, no exime de la libertad. En este artículo, he acabado de comprender el valor y la importancia de la aceptación, y que si detectamos que nuestro paciente/cliente no esta aceptando alguna situación, es importante trabajar que esta pasando, que es lo que no esta aceptando, para ello, me parecen muy interesantes y de gran utilidad las preguntas que plantea Herminia como: ¿Qué es lo que no estas aceptando? ¿Cómo lo quieres vivir? ¿Qué puedes aprender de esta situación? ¿Qué punto de partida representar?. Estas preguntas pueden ayudar a tomar consciencia porque te llevan a cuestionar y plantearte como estas viviendo y afrontando esta realidad.
Noelia Mora
Me ha interesado conocer la diferencia entre los conceptos “aceptación” y “apreciación”, pues aplicado este conocimiento a la vida práctica también puede ser muy útil para saber diferenciar entre cuando es necesario aceptar una situación y cuando, por lo contrario, podemos tomar acción.
En relación con el hecho de saber diferenciar entre cuando pasar a la acción y cuando aceptar, tenemos la teoría de los círculos de preocupación e influencia de S. Covey. Estar luchando contra una situación que no depende de nosotros resulta frustrante, de la misma forma que lo puede ser no actuar cuando nuestra acción puede mejorar una determinada situación. Desde que conocí la teoría de Covey gracias a El Poder del Ahora, tomé consciencia de la multitud de situaciones que no aceptaba en mi vida y sobre las cuales tampoco podía tomar acción. En ese momento, empecé a aceptar más mi realidad y eso me ayudó a conectar con la paz. De la misma forma, también me resultó útil tomar consciencia sobre todo el conjunto de situaciones sobre las cuales sí puedo tomar acción, es decir, mi círculo de influencia. He aprendido a lo largo de los últimos meses que a medida que amplío mi círculo de influencia con mi actitud proactiva, mi círculo de preocupación se vuelve cada vez más pequeño.
La proactividad es una actitud muy positiva porque es la que nos permite elegir cómo actuar, es decir, la que nos acerca a la libertad.
Sin embargo, conectar con la aceptación y la proactividad puede ser una tarea tediosa, a la vez que dura. Todos cargamos mochilas cargadas de experiencias, creencias limitantes, heridas y condicionamientos de las cuales desprenderse parece imposible. Para aceptar será necesario trabajar profundamente con todas aquellas piedras que cargamos en la mochila, las cuales nos hacen el camino más pesado impidiendonos dejar de luchar contra la realidad.
En la actualidad, la mayoría de problemas que llevan a las personas a terapia tienen que ver con una rigidez cognitiva importante que impide a estas aceptar su realidad. Siguiendo esta idea surge la Terapia de Aceptación y Compromiso (ACT) creada por Steven C. Hayes (1948), la cual parte de la premisa de que toda psicopatología o malestar psicológico radica en una rigidez de pensamiento. Por tanto, mediante esta técnica se ofrecen herramientas a las personas para trabajar la flexibilidad de pensamiento y así favorecer la apertura mental que será necesaria y clave para asumir la aceptación.
Maria F
Este artículo me ha ayudado a darme cuenta de que en algunas situaciones sí que llego a aceptar tal y como es la realidad, pero no llego a valorarla del todo. Y creo que es sumamente importante darle el valor que le corresponde, dármelo a mi misma. Sobre todo considero importantísimo darle el valor que les corresponde a nuestra propia capacidad de evolucionar, reconocer nuestros esfuerzos así dándonos valor propio, siempre des del amor.
Me ha parecido muy interesante la diferencia entre aceptación y resignación, ya que muchas personas llegan a entender la aceptación como una actitud pasiva que no les permite avanzar, cuando es justo lo contrario.
Me quedo con la frase “Cuando aceptamos verdaderamente nuestras limitaciones como una realidad, podemos lograr mayor libertad para nosotros mismos”. Y como de cierta es esta frase. Cuando se acepta la realidad, dejas ir el control de algo que no depende de ti y pones el foco en lo que sí depende de ti.
Finalmente, agradecer las preguntas que aparecen en el texto, me parecen muy útiles tant a nivel personal como profesional para poder identificar qué es lo que no estamos aceptando y apreciando y poder trabajar en ello.
Ana Sánchez
Me ha parecido interesante la unión de aceptación y apreciación con la madurez, este artículo me ha ayudado para entender mejor que es aceptar y apreciar y lo que implica. Personalmente relaciono apreciar con aprender, al aprender lo que me aporta, lo que significa, me permite poder valorarlo.
Aceptar me resulta un proceso que puede llegar a ser difícil, ya que es dar un gran paso hacia la madurez y se necesita estar preparado para ello. Hay veces que se necesita tiempo para integrar, tomar consciencia y aceptar, pero cuando se llega permite realmente tomar acción. Hace poco aprendí que sin aceptar la realidad actual, sin dejar a un lado la negación, no podemos avanzar al no saber donde estamos.
Me ha encantado la oración para la serenidad utilizada en Alcohólicos Anónimos, considero que refleja muy bien el problema de muchas personas que quieren poder controlar y cambiar cosas que quizás no están en su poder. Es importante distinguir entre lo que está en nuestra mano y lo que no y aceptarlo.
Una vez que hablé con una persona sobre la aceptación, me di cuenta de que para ella significaba resignación, no hacer nada al respecto, vivir con ello; me sorprendió porque no le había dado ese significado anteriormente y le expliqué lo que significaba para mí aceptar, dejar de luchar contra lo que no podemos cambiar y pasar a gestionar lo que sí podemos, ver en perspectiva y ser honesto con uno mismo.
Me quedo con las preguntas, considero que me pueden ayudar mucho en un futuro para trabajar la aceptación y la apreciación.
Isabel Torrellas
Tal y como se comenta en el artículo, la autoestima es la base para lograr los objetivos que uno se proponga. El autoconcepto se descompone por las creencias que tiene uno de si mismo, la autoimagen o la imagen que uno cree que proyecta en los demás, el auto-respeto en las relaciones y la autoeficacia, que es la confianza o seguridad en uno mismo. Para poder lograr una correcta percepción de uno mismo, es importante el papel que tienen los coachees de ayudar a las personas a tener una autoestima estable, ya que, la autoestima, se considera un componente esencial y factor protector contra enfermedades de salud mental que garantiza el bienestar psicológico.
Se sabe que la baja autoestima, en términos generales, proviene de un estilo educativo parental en el que se transmite el aprecio en función de los logros o fracasos de la persona. Por ello, es esencial la función de los coachees de facilitar, proporcionar nuevos enfoques que cuestionen las creencias erróneas que el paciente tiene sobre si mismo, y así dar paso a un proceso de aceptación en el que la persona se de permiso para equivocarse, entienda los errores como oportunidades, incluso, se perdone a sí mismo.
Paula Lucas García
Constantemente me encuentro en una lucha entre la aceptación y la resignación, miles de veces he caído en el resignarme por pereza a luchar por mi pensamiento, que a lo mejor en ese momento, se diferenciaba de la mayoría. Este proceso muchas veces ha hecho temblar mi estabilidad emocional y mi compromiso conmigo misma. A través de la ayuda psicológica estoy aprendiendo a aceptar y no resignar. Aún así me gustaría destacar la apreciación como una de los valores más bonitos y puros del ser humano, cuando apreciamos de corazón agradecemos sentirnos vivos y a la vez esto siento que nos da energia. Aceptar nos ayuda a procesar y apreciar nos ayuda a crecer y valorar. Los dos términos son indispensables y van cogidos de la mano.
¡Muchas gracias por este artículo me ha parecido indispensable!
Josep muntan goma
Que importante diferenciar entre aceptar y resignarse. Tener herramientas para poder discernir entre los dos conceptos creo que nos acerca a la libertad. Para mí, no hay bienestar sin aceptación. Cuando aceptamos la realidad, aunque no se corresponda con nuestra realidad ideal, damos espacio a crear y ejecutar posibles soluciones a la situación futura. Cuando nos resignamos, entramos en un rol de víctima y de resistencia. Podemos resistirlo o evadirlo, que es una resistencia pasiva. Resignarse evita el liderazgo. Que importante integrar y observar estos conceptos en nuestra vida para poder identificarlos en el discuro de nuestrx clientx.
Por otro lado, qué importante es apreciar. Para mí, apreciar nos conecta al presente y va estrechamente ligado a la gratitud. Para mí, no hay felicidad sin apreciación de sucesos, relaciones y comodidades de nuestra vida. Es importante cultivar la apreciación para ser más libres del sufrimiento.
Ana Linares Rueda
Me ha gustado poder reflexionar sobre el proceso de aceptación versus la resignación durante la lectura del artículo. Realmente me ha hecho aceptar y valorar las dos palabras viendo cómo la elección de una posición o actitud frente a una realidad condiciona tu resultado final. Considero que actualmente una de las frustraciones que padece casi toda la población, es la resignación frente una situación pensando que la resignación significa la aceptación de esta.
Las preguntas aportadas me han hecho reflexionar sobre qué no estoy aceptando para poder coger estas limitaciones o dificultades como oportunidades para lograr mis objetivos o dar pasos hacia delante.
Por otro lado, me ha hecho ser consciente de que tendemos a valorar las situaciones o realidades, pero no a valorarnos a nosotras mismas dentro de esta situación o realidad. ¿Dónde quedamos nosotras en la vivencia de la situación?
Por ese motivo, veo muy necesaria esta reflexión para parar un momento en nuestra vida ajetreada y cuestionarnos si nos estamos resignando o aceptando la situación que estamos viviendo.
Gracias por este artículo y por hacerme reflexionar!
Júlia Sala Caballeria
Per una banda, tal i com diu l’autora Louise L.Hay en el seu llibre «You can heal your life», «El ressentiment, la crítica i la culpa són les reaccions que més mal ens poden fer a nosaltres mateixos». Moltes vegades, deixem que aquestes reaccions dominin la nostra vida i en comptes de generar un procés d’acceptació, generem resignació.
Tal i com es diu en l’article, és important la distinció entre l’acceptació i la resignació. Mentre que la resignació ens impedeix avançar, l’acceptació ens permet generar un canvi en nosaltres mateixos i en la nostra vida. Tal i com esmenta Louise L.Hay, «Aprovar-se i acceptar-se a un mateix, és la clau per fer canvis positius», per tant, és important alliberar-se d’aquesta resignació que tenim cap al passat per poder estar en pau amb nosaltres mateixos i estimar-nos tal i com som.
Per altra banda, considero que és important analitzar les nostres creences internes i el poder que aquestes tenen en la nostra vida. Moltes d’aquestes creences són errònies i normalment estan generades per experiències passades. És important reflexionar el valor que donem a aquestes creences i si realment són lògiques. La gran majoria d’aquestes creences errònies ens impedeixen aconseguir els nostres propòsits, ja que ens arrelem a les experiències passades i deixem que actuïn per nosaltres mateixos.
Sara Cano
Conforme leía la publicación, me venía a la cabeza los pilares del Autoestima propuestos por Nathaniel Branden. Y es que, considero que, la diferencia entre ser un individuo de acción y no de reacción con el medio, de ser efecto y no causa, se basa en el desarrollo de la capacidad de aceptación con uno mismo y con lo que nos rodea.
Una capacidad que solo tendrá cabida si previamente hacemos una toma de consciencia. Ser capaces de hacernos preguntas, de atrever a conocernos, e incluso de reconocer aquello que más nos disgusta de nosotros mismos y hacerle frente desde el cariño. Saber cómo hemos llegado a ser quienes somos, de donde partimos y en qué lugar nos encontramos ahora mismo. ¿Por qué soy el adulto que soy?
Una vez he tomado consciencia, he conectado conmigo mismo, me abrazo y me acepto. Pues si algo debemos tener claro, es que no podemos cambiar nada de nuestro pasado, de nuestras vivencias. Estas me han hecho ser quien soy actualmente y me van a dar la capacidad de cambiar mi futuro si previamente las acepto y extraigo aprendizaje de ellas.
¿Qué puedo hacer a partir de esto? Tomar responsabilidad. Responsabilizarnos de que existe la oportunidad de cambiar mi situación actual o problemática, solo si me comprometo conmigo mismo. Consiste en ser consciente de que se trata una elección y que soy libre de emprender el cambio, así como soy responsable de las consecuencias de este. Porque esto requiere un esfuerzo y es un proceso en el que el éxito solo depende de ti.
Para ello, debemos ponernos metas. Objetivos. Debemos vivir con un propósito. Preguntarnos, ¿A dónde quiero llegar? ¿Para qué? Tomar la aceptación como punto de partida hacia un nuevo camino.
Será entonces cuando aparecerá la Apreciación, esta madurez estética sobre nuestra evolución, nuestro proceso. Si nos aceptamos, nos damos la oportunidad de cambiar nuestro esquema mental de pensamiento-emoción-conducta. Empezaremos a apostar por nuevas alternativas de pensamiento (preguntas) que darán vida a nuevos comportamientos y que, a su vez, consecuentemente reforzarán esta oportunidad de cambio
Y es que, solo cuando nos abrimos al cambio, empezamos a sentirnos diferente, y la experiencia te empieza a demostrar a ti mismo que sí que puedes, que eres capaz, que mereces. Valorar ese proceso, ser conscientes de esa evolución, seguir intentándolo sin caer en la resignación, supondrá una realización personal donde no solo encontraremos bienestar con nosotros mismos, sino también con quienes nos rodean.
Veremos luz del exterior, cuando seamos capaces de salir de nuestra oscuridad interior.
Alba Buenaventura
Aceptar la realidad es tan importante como complicado, en muchas ocasiones.
En mi proceso personal, ha sido un trabajo muy grande entender que para reconciliarme con la realidad, tenía que aceptarla. Me ha costado aceptarme a mi misma, aceptar ciertos aspectos de mi familia, aceptar situaciones que no eran lo que esperaba, aceptar traiciones, decepciones… Y la frustración de no aceptar todo ésto me ha generado muchísimo sufrimiento.
Por suerte, al hacerlo consciente empecé a trabajarlo hace ya algunos años, y descubrí que aceptar la realidad te conecta directamente con tu poder personal. Cuando aceptas encuentras la paz. Entiendes que todo lo que te rodea contiene un aprendizaje, sobretodo lo que nos cuesta más aceptar.
Conectas con la abundancia y es ahí, para mi, cuando empiezas a apreciar el valor de quien eres y de tu realidad, y por consiguiente, llegas a sentir agradecimiento, incluso por todo aquello que no aceptabas y a lo que ahora le encuentras todo el sentido del mundo.
Es curioso, como ahora todo aquello que no aceptaba es lo que considero que más me ha enseñado y hecho crecer.
La no aceptación llega desde el ego. Querer cambiar la realidad y que ésta sea como nosotrxs queremos. Cuando te das cuenta de ello aprecias la escasez que contiene querer cambiar la realidad, y, al menos para mi, eso es lo que me ha impulsado a querer cambiar la gafas con las que miraba mi realidad.
Encuentro súper útiles las preguntas que aparecen en el texto, creo que son clave para identificar qué es aquello que no estamos aceptando/valorando y poder hacerlo consciente para trabajarlo.
Tengo una amiga que siempre cita a su padre diciendo “Sólo necesitas UNA cosa para ser feliz: aceptarlo TODO”. Y no podría estar más de acuerdo.
Alejandra Fossas
Como comenta Gerardo Schmelding en su libro “la Aceptología”, es fundamental abrazar y decidir aceptar con amor esos factores que nos están afectando. Estamos en constante interacción con un entorno lleno de personas y estímulos que nosotros/as jamás controlaremos en su totalidad. Si empezamos aceptando que no podemos controlarlo todo estamos dando un primer paso importante, además es liberador, porque entiendes que no debes frustrarte por no poder controlarlo todo. El mundo es como es y está “desordenadamente ordenado”. ¿Qué posición ocupas tu? Desde mi punto de vista, hay una posición activa (puedes implicarte y realizar pequeños cambios) y una posición pasiva respecto al entorno pero activa respecto a ti. Es decir, hay cosas que no puedes cambiar, pero si puedes hacerte responsable de cómo te afectan. Está más en tus manos de lo que crees, solo que el enfoque es distinto.
Te volverás loco/a intentando cambiar el mundo, sin embargo, te volverás fuerte si aceptas, te descubres y cambias tu manera de interpretarlo.
Cuando algo es procesado por tu mente y se le atribuye un significado, te afectará de forma completamente dependiente a la valoración que tu hagas de aquello. Por eso, la auto-revisión y la identificación de aquellas interpretaciones que no te permiten ser feliz es fundamental para iniciar un proceso de cambio.
Apreciarse, quererse, (como dice Herminia) valorar el esfuerzo y el progreso que uno/a ha logrado, puede ser muy satisfactorio. Siempre se podría estar peor, pero tampoco debemos conformarnos (o resignarnos, como dice el artículo) si creemos que está en nuestras manos ser más felices. Creo que como psicólogos/as, debemos hacer mucho incapié en reforzar positivamente al voluntad inicial de cambio, el mantenimiento de la misma, pequeños cambios, el cambio a mayor escala… así progresivamente hasta que el paciente sienta el orgullo intrínseco del esfuerzo que ha hecho y no necesite tanto nuestra apreciación dado que la suya le llenará por completo de orgullo.
Adriana
Cada uno de nosotros somos historia, momentos, situaciones y todo esto nos hace ser quien somos. Encuentro esencial, practico y maravillo aceptar quienes somos y sobretodo saber apreciar nuestro camino que nos ha hecho ser como somos. Aceptar de donde venimos, porque somos asi, aceptar circunstancias que ojala no hubieran pasado pero que han pasado y es por esto que hemos de aceptarlas, quererlas y hacerlas parte de nuestra historia. Hemos de aceptar nuestra mochila llena de piedras para poder apreciar que son algo mas que piedras, que es nuestra historia. ¿Que hubiera pasado si aquello que no queríamos que ocurriese no hubiera ocurrido? Seguramente no seriamos lo que somos.
drwiygni
«Concédeme serenidad para aceptar las cosas que no puedo cambiar, valor para cambiar aquellas que puedo y sabiduría para distinguirlas». Cuanto incrementaría la felicidad humana si todos los individuos registraran y aplicaran diariamente esta frase en sus vidas.
Una persona de estatura baja puede rechazarse a sí misma, pero si llega a aceptar su condición se transforma en Gloria. Una persona que es ancha de caderas pero quiere ser muy delgada como los cánones de belleza establecen, puede «No aceptar» su figura y pasarse la vida controlando lo que come y sufriendo por ello y acabar por ser desdichada. Una persona puede tener problemas de comunicación y entrenar para mejorarlas y volverse gloria. Una persona puede tener dificultades para comprender el inglés, frustrarse y no aprenderlo por nunca jamás porque se quedó traumado en la infancia. Defecto no controlable – Aceptación = Gloria. Percepción de «defecto» no controlable- No aceptación= Desdicha. Defecto controlable – Aceptación = Oro. Defecto controlable – Resignación = Bloqueo y estancamiento.
Reconocer cuando se trata de algo que podemos modificar y querer mejorarlo es evolucionar. Reconocer que hay cosas que nos pertenecen que no podemos modificar, es de valientes y también necesario para la propia evolución. Entonces, cuándo se retrocede, cuándo se producen bloqueos, cuando no se evoluciona? Cuando la percepción con la que se mira la vida no es la «adecuada». ‘Aceptar es un verbo que implica ejercer nuestra capacidad de decidir. Apreciar es un verbo que implica ejercer nuestra capacidad de valorar’; aceptar lo que soy incluye lo bueno, y apreciar lo que soy implica valorar si se puede mejorar o no; y con ello, en el caso de que se vislumbre la posibilidad de mejoría en cierto cambio ‘controlable’, pasar del «del círculo de preocupación al de influencia».
Aceptar lo malo de uno mismo y aprender a vivir con ello, por qué es ‘evolucionar’? Porqué es reconocer y aprender a amar para dejarse a uno mismo en paz. Porque es dejar de resistirse ante algo inmodificable para aprender a abrazarlo. Porque es ir por el mundo en unidad y no por partes. Porque es reconocer mis sombras e iluminarlas con mis trocitos de luz. Integrarlo todo en mi cuadro es quererme entero/a. Porque si me reconozco a medias tintas me quiero en mitades y eso no es un amor de verdad.
Porque si aprendo a empatizar con mis sombras y a respetarlas por lo que son, podré caminar por el mundo sin atemorizarme por tenerlas y dejaré de tener miedo a que otros hagan lo que yo hice un día con ellas: recriminarlas. Porque si yo no las castigo ni las recrimino, nadie podrá. Tal y como comenta Herminia, «»Cuando aceptamos verdaderamente nuestras limitaciones como una realidad, podemos lograr mayor libertad para ser nosotros mismos».
Amo mi sonrisa como amo mi tristeza. Amo mi inteligencia emocional como a mi ingenuidad ocasional. Amo mi volatilidad como a mi tenacidad. Amo mi destreza por la profundidad como acepto mi torpeza con lo técnico y banal. Abrazo mi simpatía como a mi frialdad defensiva. Me miro al espejo y no niego mi figura, es lo que soy, sin filtros. Analizo mi discurso y lo dejo ser; es lo que es, sin pretensiones. Me toco el corazón e identifico cuánto amor hay, y de él, ¿cuánto puedo dar?. Desde esa aceptación y apreciación, camino, tranquila. Así, de abierta, la transformación y evolución, será.
Gemma R
Hay veces en las que una situación puede, simplemente, ser como es y no entrar dentro de nuestro abasto cambiarla. En estos casos solo queda el cómo nosotros nos situamos nosotros frente a esta situación, tomando consciencia de cómo esta afecta en nosotros y cómo queremos que nos afecte. La aceptación puede no resultar fácil, pero es un proceso que nos ayudará a considerar otras oportunidades, haciéndonos, como dice Herminia, más libres. Valorar apreciativamente, por otro lado, nos hará apreciar la belleza de nuestro propio proceso evolutivo. Personalmente considero fundamental una primera aceptación para que eso sea posible. Creo que es importante reflexionar sobre estos conceptos y valorar cuándo los estamos aplicando en nuestras vidas.
Maria Mercedes Aparicio Romero
Me ha gustado en de este artículo la reflexión sobre tres conceptos muy diferentes que pueden llegar a confundirse, la aceptación, la apreciación y la resignación.
Creo que a menudo pasamos por alto la apreciación como una forma de integrar lo vivido dándole el valor que ha tenido para ser quien somos en el momento presente. Aceptar implica un acto de madurez, pero creo que apreciar implica un acto de sabiduría
La aceptación y la valoración nos permiten sumar, sumar experiencias, sumar valores, sumar evolución, mientras que la resignación nos resta alegría al tiempo que impide el desarrollo desde la experiencia.
Un gran artículo, gracias.
Marina Romero Llovet
»Acceptació» és una paraula què és molt fàcil de dir. Quantes vegades m’han dit »tia, deixa-ho anar, accepta-ho». En aquestes situacions, on decideixo per fi ‘acceptar’ la meva situació i deixar-la anar, sempre m’acabo preguntant: i perquè fa tant de mal aquesta acceptació? Perquè em segueixo sentint malament, trista i culpable? Seré que no sóc capaç d’acceptar?
Ara ho tenc clar. Estava confonent acceptació amb resignació. Al voler seguir els consells de la gent que m’envoltava, de ‘deixar-ho anar’, no estava permetent-me el temps per a realment acceptar la situació: estava resignant-me, estava deixant de banda el problema. És tan fàcil de dir, »accepta-ho», que dóna la sensació que també és molt fàcil de fer. Llavors, estava evitant reflexionar sobre què era el que realment no estava acceptant d’aquella situació. Clar, això ja no és tan fàcil, ja que implica un treball personal d’acceptar (valga la redundancia) que potser no´és tan fàcil com deixar els problemes al fons del calaix, que potser he de fer l’esforç d’agafar les rendes del problema.
Júlia Bartra Pallarès
Aquest article crec que és vital per a l’estabilitat mental de qualsevol persona. És interessant les relacions que es descriuen, en primer lloc, que el fet d’acceptar està vinculat a la capacitat de decidir i per tant, està relacionat amb la madura emocional de la persona. I llavors, de forma consecutiva la capacitat d’apreciació està vinculada a saber valorar (des d’una base emocional) les situacions viscudes, això denota maduresa estètica.
En segon lloc, saber acceptar les limitacions que té un mateix i les que se’ns presenten permet a la persona poder afrontar i gestionar de forma més optima la frustració i possibles decepcions que es puguin produir. A més a més, la capacitat d’acceptació ens permet poder decidir diferents canvis que s’hagin de produir, amb seguretat i tranquil·litat.
També m’ha semblat interessant la llista de preguntes que hi ha adjuntades a l’article, que et permeten valorar el grau de maduresa emocional o estètica d’una mateixa o del pacient o client.
Un article molt necessari per a tothom.
Adriana
Aceptar, apreciar y resignar… Dentro de estos tres conceptos lo cuales considero claves me gustaría comentar uno en particular, la aceptación. Considero que este hace referencia a un aspecto fundamental en la vida de la persona ya que gracias a esta se nos permite vivir de forma plena y feliz. Al fin y al cabo, si no se aprende a aceptar todo aquello que a uno le rodea es imposible ser feliz. Es importante saber que somos como somos, que pensamos como pensamos y que los sucesos y experiencias que vivimos se dan por algo. Es lógico, o no tanto, que por naturaleza tendemos a no conformarnos con cualquier cosa, a ser exigentes con nosotros mismos y a no aceptar aquellos hechos que no queríamos que se dieran. Estoy completamente de acuerdo en que un gran componente para garantizar el cambio es la aceptación, al igual que, también pienso que la evolución se realiza gracias a la apreciación. Esta última nos permite valorar aquello de lo cual disponemos y utilizarlo para avanzar en nuestro ajusto y crecimiento como humanos.
Júlia Jané
La aceptación y la apreciación son para mi dos grandes esenciales en mi vida. Si no aprendemos a aceptar todo aquello que va sucediendo en nuestra vida, seremos personas infelices y frustradas. Aun así, poniendo énfasis siempre en diferenciar aceptación y resignación. Por otro lado, la apreciación por aquello que nos rodea, ya sean personas, momentos o lugares, nos hará vivir más en el aquí y el ahora y opino que, en la sociedad frenética en la que vivimos, puede ser una gran herramienta para no dejarse llevar por la velocidad de esta.
Marc Ventosa
La aceptación es ese proceso imprescindible para estar bien conmigo mismo y, a la vez, ese que poca gente prioriza. Es común ver en nuestro entorno, o incluso en nosotros mismos, gente preocupada y enfadada con la vida que le ha tocado vivir, las familias con las que les ha tocado vivir, etc… Gente ansiosa por tener la vida que los demás tienen y son incapaces de aceptar lo que tienen o lo que son. No puedo estar más de acuerdo con la afirmación «aceptar es un signo de madurez», porque si nos fijamos, los comportamientos anteriores son propios de un niño pequeño que siempre quiere lo que su compañero tiene, aunque realmente no lo desee. Por eso, creo que es importantísimo, también, valorar lo que tenemos y somos.
En mi opinión, me falta un factor en este artículo que es el de la utilidad. Sentir que lo que hago y como soy sirve para algo importante para mi, Darle sentido útil a nuestras acciones y, por lo tanto, a nuestra forma de ser. Evidentemente, este sentido tiene que haber sido escogido por uno mismo como seres libres que somos. La utilidad nos proporciona fuerzas y ánimos para seguir dándole sentido a nuestras acciones y guiarnos hacia un objetivo o simplemente seguir un camino.
Agata Tresserra
Me ha gustado en especial este articulo ya que define e identifica perfectamente la aceptación, apreciación y resignación… considero muy importante darnos el espacio para reflexionar sobre estos 3 conceptos tan relevantes en un proceso de cambio. Que interesante también tomar consciencia de la diferencia entre aceptar y resignar y que difícil de hacerlo en practica. Como futuros profesionales considero que debemos primero trabajarnos estos conceptos personalmente para así, en un futuro, poder ofrecer ayuda a los demás.
Anna Sanz
Creo que es muy importante como profesionales tener en cuenta estos dos conceptos de apreciación y aceptación y ser muy conscientes de que este último no es lo mismo que resignación. Muchos pacientes es posible que vivan el proceso de aceptación como si estuvieran resignándose y que por eso tengan sentimientos de tristeza o se sientan mal al respecto, y por ello es importante trabajar juntamente para que comprendan que el proceso de aceptación es una forma de madurez emocional que les va a permitir y ayudar a iniciar y realizar esos cambios que necesitan para acercarse a sus objetivos.
También me ha parecido muy interesante e importante que se hable de la aceptación de las propias limitaciones, hecho que me hace pensar y relacionarlo con el autoconocimiento, ya que tenemos que ser conscientes que a veces nos vamos a encontrar con aspectos de nuestro entorno o incluso de nosotros mismos que no se van a poder cambiar y es importante conocer estas limitaciones y aceptarlas.
Personalmente creo que el hecho de aceptar proporciona una tranquilidad y sensación de calma y bienestar esenciales para las personas y por eso creo que es un concepto tan importante a tener en cuenta con los pacientes o clientes.
Mar Canovas
Realmente me parece clave el saber discernir como coach cuando es necesario aceptar algo o cuando es necesario poner energía para cambiarlo. Tener la capacidad de acompañar nuestros clientes para que puedan verlo es de especial relevancia. A veces algo nos genera sufrimiento porque no podemos dejar de resistirnos ante eso, y cuando podemos realmente aceptarlo, eso mismo deja de hacernos daño.
Me parece súper importante trabajar con nuestros coachees sobre la diferencia entre aceptar y resignarse, ya que como bien dice Herminia, según como reaccionamos a una situación nos estaremos poniendo en una actitud activa o pasiva.
Mònica Sagnier
Aceptar, apreciar, resignar…son conceptos que son importantes de identificar y definir. Ello nos permite valorar el punto en el que nos encontramos en una cuestión. Como se nos explica aquí, hay matices en la definición de estas acciones… Hoy en día, he podido llegar también a esa conclusión, la de “qué importante es que acepte tal y cómo es” (A mi , a los demás, a las situaciones…) Trato de centrar mis esfuerzos por ese lado, eso es lo que me trae la paz que busco. Lo contrario es una lucha constante por querer cambiar cosas, que, lo más probable, es que no se puedan… Veo mucho más útil poner mis energías en buscar la serenidad que me da la aceptación. Me atrevo a decir que también me encuentro en un punto de poder apreciar, de poder percibir el proceso que estoy experimentando… No es fácil: ni aceptar ni apreciar, pero se puede ir entrenando. Lo veo como una capacidad que se va ganando en la toma de conciencia. Como psicóloga, yo quiero acompañar a mis pacientes en ese proceso, mostrarles la forma de entrenar esa cualidad, y de la mano, fomentarles la idea de que pueden vivir de una forma más serena.
Mònica Sagnier
“El Coach no exige, anima y acompaña.” El planteamiento del coaching teleológico en cuanto a cómo enfocar una intervención (como ya comenta el artículo, muy relacionado con la llamada Psicología Positiva) me parece del todo acertado. Estoy de acuerdo en la importancia de favorecer la potenciación de las capacidades que tiene unx mismx, pienso que ello es la clave para trabajar la autoestima y, la autoestima, es la clave para un mayor bienestar en general. El trabajo de las creencias que tenemos respecto a nosotrxs será unos de los ejes en esta tarea, de ahí vienen muchos de los sufrimientos que padecemos las personas. Desde que descubrí a Carl Rogers, me volví una curiosa de concepto “autoconcepto”, creo que trabajar en él, ayudar a nuestros pacientes a “descubrirse” y ver la mejor versión de ellxs, será una muy buena forma de llevar a cabo nuestra tarea como psicoterapeutas.
Blanca Torre
Creo que es muy bueno el valorar la importancia de la aceptación. El ser conscientes de que en la vida, muchas cosas son como son y no tenemos el poder de cambiarlas es un primer paso y muy importante para estar en paz con nosotros mismos. La aceptación juega un papel muy importante en este proceso. Podemos sacar lo mejor de nosotros mismos si aceptamos aquello que es inamovible y lo tratamos como tal, y nos centramos en realmente usar nuestras energías para cambiar aquello sobre lo que sí tenemos poder.
Un artículo muy interesante en el que creo que todos deberíamos profundizar un poco más, para poder aplicarlo tanto en nuestros procesos de coaching como en nuestra vida personal.
Janna
L’acceptació és un procés dur però essencial pel que totes les persones hem o hauríem de passar en algun moment. Si aconseguim acceptar el que està passant, el que ve desprès serà molt més fàcil. Se m’ha quedat molt la frase: «Cuando aceptamos logramos satisfacción, cuando apreciamos logramos felicidad», ja que no hi havia parat a pensar mai però la considero una de les majors veritats que hi ha.
Aquest treball d’acceptació i apreciació l’hauríem de fer tots/es els/les psicòlegs/gues i interioritzar-lo bé, per a poder ajudar posteriorment als/les nostres pacients.
Sara Elizabeth Olivares Puelles
La aceptación es un tema que últimamente he tratado mucho, es importante darnos cuenta cuando no estamos aceptando algo. Aceptar las situaciones tal y como son, y apreciamos lo que tenemos y somos eso nos llevará a ser más felices.
Olimpia Castro Viu
Considero que este artículo recoge muchos conceptos importantes a la hora de hacer intervención en Psicología, tales como la diferencia entre círculo de influencia y círculo de preocupación y la distinción entre aceptación y resignación.
Es curioso como todo es un proceso, incluida la apreciación, formada por diversos pasos previos, siendo uno de éstos la aceptación. Considero que de alguna manera, cuando aceptas ya estás dando pie a que se dé el cambio, porque tu punto de vista se ha transformado y eres capaz de visualizar otras opciones de acción. Por ello, me ha parecido muy adecuada la importancia que Hermínia da a la función del psicólogo/a de generar (o proponer técnicas) alternativas en la visión que el/la paciente tiene de su problema.
Por último, me ha parecido muy interesante la diferenciación entre aceptación y resignación, al ser la aceptación un motor de acción para iniciar un proceso de cambio y la resignación hacernos sentir incapaces e incompetentes (vinculo esto a la indefensión aprendida de Seligman).
Aina
Trobo interessant poder posar el focus en l’acceptació i l’apreciació i donar – li un espai de reflexió. Les preguntes plantejades a l’escrit, considero que són aquelles preguntes poderoses que et mouen i t’ajuden a plantejar – te coses per poder créixer i conèixer més sobre
nosaltres mateixos. Considero que com a futurs professionals és essencial primer treballar amb nosaltres l’acceptació i l’apreciació perquè si no serà molt difícil poder – ho treballar i ajudar a posar la llum a les persones que tenim davant.
Acceptar com som, que sentim, pensem, que necessitem i apreciar qui som, que fem i que ens passa no sempre és fàcil i és per això que és tan important tenir persones que ens acompanyin en aquest camí d’auto – coneixement i creixement personal.
Qüestionar – se, reflexionar i dedicar temps a nosaltres és una manera de cuidar qui som a persones i com volem arribar a ser com a futurs professionals.
Mar López
Una manera genial de explicar que es la aceptación!, a menudo las personas confundimos este concepto con su antónimo la resignación, una posición pasiva ligada a la frustración ante lo que sucede. Muy lejos de esto encontramos la aceptación capacidad de decidir integrar de forma nueva y constructiva la experiencia nueva o pasada ligada a la madurez emocional.
Este articulo me ha conectado el concepto de resilencia, capacidad de afrontar superar situaciones adversas adaptándose positivamente a los cambios, lo que creo que implica tener una gran capacidad de aceptación.
Irene Gutiérrez Coranti
Como siempre, no sólo me llevo de tus artículos nuevos conceptos o nuevas perspectivas sino que también me llevo preguntas internas, lo cual, creo que es algo extraordinario!
Quiero sobre todo poner énfasis en el hecho de “aceptar” como un proceso que en mis creencias, lo tenía como “tirar la toalla” y puedo ver que aceptar, va mucho más allá, que no se trata de rendirse sino, todo lo contrario, se trata de llegar a un nivel de autoconocimiento que te puede llevar a la autorealizazión.y de este artículo, me llevo principalmente este nuevo paradigma, el hecho de ver la aceptación como una nueva valoración y una forma de madurez emocional.
También me gustaría destacar, no sólo la aceptación sino que también la apreciación; ya que, como nos dice Hermínia “para poder apreciar, primero deberemos aceptar”, es por eso que anteriormente me refería al cambio, ya que si yo, personalmente, asociaba aceptar con tirar la toalla era imposible que pudiese apreciar lo que podía parecer un reto y/o problema creando una oportunidad para desarrollar mis habilidades o potencialidades que antes no me permitía por qué no aceptaba y no apreciaba el significado de aquello que me está pasando.
Irene
Hola Herminia, muy interesante este artículo. Tenía presente que en un proceso psicológico no era lo mismo aceptar que resignarse, de hecho muchas veces hemos escuchado por parte de los pacientes /clientes “si acepto que soy perfeccionista, pero me molesta que me lo digan “en cierta manera, no lo está aceptando sino no le molestaría ni se preocuparía por ser así, sino que resigna a ello, sino lo vería des de otro enfoque. Me ha parecido interesante, la diferenciación entre aceptar y apreciar, ya que el concepto apreciar no lo tenía muy presente que estuviera patente en un proceso y que implicara el valor de ver cómo nos sentimos con nosotros mismos. Gracias por este artículo.
angela
es excelente esta informacion pero como debo hacer para proporcionarle ayuda a personas que no se aceptan a si mismo y lo que hacen esresaltar los defectos y carencen de la escuccharcuando se le da un consejo positivo. es necesario me brinden herramientas para eyudar a las personas q se encuentran en este estado de animo….
angela
es excelente
Laura Gordo
Encara recordo como si fos ahir el seminari que vam treballar el problema! Ja que va ser un abans i un després per mi. Vaig ser conscient que per poder solventar el que volia tenia que acceptar prèviament la meva realitat. A partir d’aquest moment vaig prendre consciencia, em va fer sortir del rol de víctima i vaig creure en mi. Per tant, vaig poder veure pels meus propis ulls que acceptació i apreciació van units.
Carlos A
Hace tiempo leí: «las cosas son como son». Y no le di mucha importancia, me pareció una frase obvia: «pues claro que las cosas son como son, vaya chorrada!». Ahora, hace un tiempo que una de mis mayores luchas conmigo mismo es la de aceptar la realidad tal como es. Es curioso como a veces las cosas más simples y obvias son las más llenas de sentido y que si queremos comulgar con ellas de verdad, puede ser que no sea tan fácil como parecía, aunque no por ello vamos a dejar de luchar hasta conseguirlo.
Lluís Sanmiquel
Gracias, Hermínia!
La lectura de este post me ha recordado el libro «¿Dónde están las monedas?» de Joan Garriga.
En él nos cuenta que aceptar el legado (las monedas) de nuestros padres es un proceso de reconciliación profunda con la vida y con nosotros mismos:
«Hay una razón poderosa que puede empujarnos a iniciar la tarea de restaurar el amor hacia nuestros padres: Sólo logramos amarnos a nosotros mismos cuando los amamos y honramos a ellos. En lo más profundo de cada uno de nosotros, por muy graves que fueran las heridas, los hijos siguen siendo leales a sus padres e inevitablemente los toman como modelos y los interiorizan dentro de sí. De algún modo, conectan con una fuerza que los hace ser como ellos. Por eso. cuando son capaces de amarlos, honrarlos, dignificarlos y respetarlos, entonces pueden hacer lo mismo con ellos mismos y ser libres. Es muy sencillo: nos encadena lo que rechazamos y sólo lo que amamos nos hace libes.»
Un abrazo,
Lluís Sanmiquel
Ares
Apreciar…apreciar dentro y fuera de nosotros mismos! En ocasiones, nos centramos en aceptar las situaciones, los momentos vividos…y el apreciar dónde queda???
Qué importante es poder valorar las cosas, vivencias, y un largo etc., que hay en nuestra vida y que tantas veces minimizamos! Cosas simples y cosas complejas, detalles o grandes acontecimientos…la idea no es la inmensidad de lo que valoramos sino VALORARLO!
Valorarnos a nosotros mismos, felicitarnos por el trabajo hecho, por la situación resuelta, por el consejo regalado, por el abrazo ofrecido…
Gràcies Herminia!
David Ruiz
Muchísmas gracias Herminia, por compartir este artículo. Personalmente, tener claros los conceptos es importante, tanto para nosotros como en sesiones con nuestros Coachees, para no crear malos entendidos entre un concepto del Coachee y el Coach. ¿Qué es para ti la aceptación?, ¿Qué es para ti la apreciación?.
Y también, este artículo puede servir como excusa para iniciar la conversación, siempre que nuestros Coachees deseen trabajar tanto al aceptación y apreciación.
Gracias de nuevo por compartir estos conocimientos y como herramienta coach
santi
Gracias Herminia excelente como siempre tus aportaciones y llenas de dosis de motivación. La aceptación es una ciencia «aceptologia» decia un tal Gerardo Schmedling porque nos libera del sufrimiento y como toda ciencia es algo que puede medirse,que puede verificarse algo en lo cual no es neceserario creer POR QUÉ LA ACEPTOLOGÍA ES UNA CIENCIA?
Aspiramos a que podamos comprender que, aún cuando hay unos mundos que no son físicos,
son igualmente reales. Que aceptar algo que no hemos podido comprender, o verificar, no
puede hacerse. Por eso nos interesa que podamos entender esto desde un nivel más científico,
de verificación, y que podamos comprender que aún aquello que nuestros sentidos físicos de la
tercera dimensión no pueden captar, puede ser captado por otros sentidos internos que hacen
parte de la realidad del universo. Entonces, en la medida en que podamos llevar esto a un
lugar totalmente ajeno a creencias, y lo llevemos a comprensión, va a tener una gran utilidad. QUÉ ES LO QUE NO ESTOY ACEPTANDO. Cuando se encuentren sufriendo
ante cualquier tipo de situación háganse esta pregunta, ¿Qué es lo que yo no estoy aceptando?
Al hacernos esta pregunta encontraremos instantáneamente la causa del
sufrimiento. Aquello que no soy capaz de aceptar es la única causa del sufrimiento. vamos a trabajar qué es lo que yo no estoy aceptando y porque no puedo aceptarlo. Si lograra aceptarlo, que es lo que no aceptoy si lo aceptamos les aseguro que
tendríamos una liberación instantánea del sufrimiento, tendríamos una expansión de
conciencia, y entraríamos a la dimensión de comprensión de amor, la paz y la aceptación de
todo cuanto existe como parte de un principio perfecto del universo. DIFERENTES FORMAS DE LUCHA CONTRA LA VIDA. Inconscientemente
cada uno de nosotros lucha contra el orden del universo porque no lo conoce, luchamos contra
la vida, las experiencias, contra las situaciones que enfrentamos; tratamos de modificar lo que
no necesita ser modificado, y por supuesto, cuando tratamos de modificar lo que ya es perfecto
nos encontramos inmediatamente con unos bloqueos que se originan en las leyes que rigen
ese orden.
La forma de liberarnos es dejar de luchar contra la vida, contra el Orden Perfecto, dejar de
luchar contra la Pedagogía del Universo y, mejor, aprovecharla. Desde luego que en la medida
en que dejo de luchar voy a encontrar paz y empezar a fluir, se van a acabar los conflictos y las
guerras… Sí, la guerra también terminará para nosotros. Nota :extraido de una conferencia titulada LA ACEPTOLOGIA
Ingrid
Debería existir una virgen de la aceptación (tal vez ya exista, claro)y deberíamos ponerle velitas de vez en cuando, porque es el motor de aceleración para todo cambio a mejor. Vivimos en una sociedad en la que tendemos a criticar lo que a nuestro entender hacemos mal, y claro, así, ¿quién va a aceptar a nadie o a nada?. Cada vez que lanzamos una crítica negativa, nos empujamos a nosotros mismos y a nuestro entorno a rechazar, cuando lo importante es aceptar para avanzar y cambiar cuanto antes. Otro tema es como utilizamos la palabra, cuantas veces nos dicen «Acéptalo, es así» con ese tono resignado …. Si nos resignamos nos metemos en una zona de confort, ya no hacemos nada, porque nos lleva a pensar que aquello ya no cambiará, y luego que no debe cambiar, y al final que está bien así. ¿Qué oportunidad de mejorar hemos perdido por el camino?
El Coach tiene un papel muy importante en el caso de la aceptación, porque, si es capaz de aceptar a su cliente tal y cómo es y cómo quiere llegar a ser y de qué manera va a llegar, lo que está transmitiendo a su cliente con el ejemplo es que está bien como es la persona, pero que si quiere mejorar desde su manera de mirar la excelencia, también estará muy bien.
Por otra parte, he mencionado el aspecto negativo de la crítica, y que tiene mucho que ver con la apreciación. ¿Por qué nos enfocamos en ver lo que apreciamos como negativo, en vez de irnos a lo positivo? El otro día, una compañera Coach, en la sesión de supervisión, mencionó que había sugerido a su cliente que llevara una libreta y que en la medida de que pudiera dibujara una flor cada vez que tuviera un pensamiento positivo para dibujar su propio jardín. Y me pregunto, ¿por qué no dibujo mi propia flor cada vez que me venga en mente una apreciación positiva para crear un jardín lleno de apreciaciones positivas?
Gracias Herminia nuevamente por el tema propuesto.