General
Ser la mejor versión de mí mismo
“Ser uno mismo es, siempre,
llegar a ser ese otro que somos
y que llevamos escondido en
nuestro interior, más que nada
como promesa o posibilidad de ser”
Octavio Paz
Vigilias de mi regreso a Barcelona. Domingo ante mi ordenador. Observando desde la terraza de mi departamento el atardecer entre los árboles me dispongo a escribir este post sobre cambios, demonios y destinos, esperanza y devenir.
Esta semana se cumple el centenario del nacimiento del gran pensador y poeta mexicano Octavio Paz. En una conversación con Roberto Vallarino, para el periódico chileno El Mercurio, en noviembre de 1985, este gran ensayista manifestaba sus dos grandes pasiones literarias: Dante y Dostoievski.
Al autor de Crimen y castigo, Octavio Paz lo consideraba el gran intérprete contemporáneo del alma humana (especialmente del nihilismo), el Virgilio de nuestros infiernos, los de cada uno de nosotros y los de la sociedad de cada época.
En cambio, su aproximación a Dante despertaba otros sentimientos, a pesar de que lo consideraba el poeta más hondo de Occidente, reconocía que para él, acercarse a su obra, no era tarea fácil debido a un concepto fundamental: su visión del tiempo y del cambio de ser o permanecer.
“Lo que me distancia de Dante es su visión del tiempo. Para Dante la eternidad es ser siempre aquel que se es, sin cambio alguno. La perfección del ser, sea en el infierno o en el cielo, es la inmovilidad, la ausencia del cambio: el fin del tiempo. El fin de la esperanza. A nosotros, modernos, la eternidad nos horroriza. Estamos enamorados del cambio; es decir, del tiempo que es la imperfección. Tal vez estamos enamorados del demonio, el espíritu eternamente inconformista. El hombre moderno no quiere ser idéntico a sí mismo; quiere cambiar, ser otro. Esta es la gran diferencia entre nosotros y los antiguos. Para Platón o Santo Tomás, el ser es una plenitud que no cambia; es, solamente es. A nosotros nos exalta el perpetuo llegar a ser que nunca acaba de ser, del todo.”
Leyendo estos comentarios no puedo dejar de pensar en los procesos de Coaching Teleológico. Sobre todo en un verbo fundamental que vertebra cualquiera de sus procesos, el verbo DESVELAR. Desvelar se me configura como una fusión de estas dos verdades. Por un lado estaríamos de acuerdo con Dante en el sentido de que desvelar implica hacer visible lo que permanecía oculto: el ser que siempre es, sin cambio alguno, pero por otro lado este desvelar implica un cambio, un cambio no en el ser sino en la mirada y aprecio hacia ese ser lleno de posibilidades desde el espíritu eternamente inconformista que nos habita, y que nos permite desvelar al ser que somos cada uno de nosotros.
Esa posibilidad de desvelar lo que ya estaba en nuestro interior conlleva esperanza, un valor esencial en cualquier proceso de cambio. Como coachs teleológicos acompañamos a nuestros coachees en este cambio que le dará al cliente mayor perspectiva, libertad de elección y a la vez mayor compromiso con el mismo y con los demás.
El llegar a ser que nunca acaba de ser, del todo, nos inspira para seguir andando el camino de nuestro devenir que mucho tendrá que ver con desvelar lo que se oculta a nuestra conciencia y que el proceso teleológico facilitará.
Ser uno mismo tiene que ver con la honestidad, con desvelar y aceptar, con aceptar la promesa de lo que podemos ser y con la autenticidad, en definitiva se trata de ser, la mejor versión de nosotros mismos.
¿Qué necesito desvelar para ser la mejor versión de mi mismo?
Hermínia Gomà i Quintillà
Santiago de Chile
24 marzo 2014
56 Comments
Bianca van der Veen
Decidir Ser la mejor version de mi misma aqui y ahora, la mejor apuesta que puedo hacer. Esto requiere de honestidad conmigo misma, la aceptacion del proceso de cambio, autenticidad y desvelar lo que todavia no se. Un gran viaje de vida que tengo ganas de emprender.
Pep
Ai, qué interesante hacernos preguntas tan hondas! Para mí, desvelar es descubrir.. bajo mi punto de vista, al desvelar siempre habrá cambio, porque conoceremos algo nuevo. Y el conocer, para mí, siempre implica cambio en uno. Que interesante también la afirmación de que el individuo moderno siempre anhela ese cambio, ese «llegar a ser quien quiere ser». Hay un concepto, creo que budista, que afirma que el deseo siempre implica sufrimiento. Y que es, mediante la concentración pura que uno llega a la presencia, la liberación. Creo que el desvelar conlleva escuchar, y escuchar es una acción que requiere atención, presencia. Por lo tanto, podría decir o concluir que, si uno de mis objetivos vitales es facilitar mi propia presencia, el desvelar (auto-observando y observando) es un hábito en el que quiero trabajar. Para concluir, me da la impresión que la sociedad en que vivimos vive muy de fuera hacia dentro, nos parece que para ser más felices debemos hacer, tener y ser más. Pero me da esperanza que cada vez más gente profundiza en su ser, desvelandose para descubrirse, para conectar, para estar presente. El CT es una herramienta maravillosa, para nosotrxs los coach y para lxs clientxs a los que tenemos el privilegio de acompañar.
Qué post tan inspirador!! Muchas gracias!!!
Núria Mallén
Fa dies que he llegit aquest post i encara li dono voltes, no estic del tot segura del que necessito desvelar per a ser la millor versió de mi mateixa. Considero que cada persona pot donar respostes diferents a aquesta pregunta, per que cadascú té diferents punts a treballar en el seu procés d’autoconeixement. Des del meu punt de vista, el camí per treballar en la millor versió de nosaltres mateixos és ser honestos amb els valors que ens guien i actuar en conseqüència.
Mireia
El coaching teleológico se trata de desvelar. Durante el transcurso del pasado curso, cada día desvelaba un poco más de mí. Hay cosas de nosotros mismos que nos gustan y otras que no, pero ahí están y debemos conocerlas para llegar a ser la mejor versión de nosotros. Si queremos cambiar lo que no nos gusta, primero debemos conocerlo, es un paso que no nos podemos saltar. Somos lo que somos, y aunque a veces huyamos de ello por miedo a encontrarnos con nosotros mismos, para llegar a ser nuestra mejor versión, tenemos que empezar desvelando quienes somos, una vez hecho podremos trabajar con aquello conocido y exprimir quienes somos realmente, ya que no hay nada más potente que un ser auténtico.
carmen molo
Esas palabras tan sencillas como profundas de Octavio Paz, enlazan con las de Marco Aurelio, que comentaste en otro post: » estar atentos al dios que habita en nuestro interior y servirle con sinceridad».
Y sigo enlazando con pensadores y poetas:
RILKE: » Esto es el destino: estar plantado enfrente, y nada más y siempre puesto enfrente»
PÍNDARO: «Aprende a llegar a ser lo que eres»
Pórtico del templo de Apolo en Delfos, hay una sentencia escrita:
«CONÓCETE A TÍ MISMO»
Realmente es el trabajo y el sentido de nuestra vida, aunque para ello sólo nos dediquemos a trabajarlo y no lo consigamos nunca; sólo así podremos conseguir lo que ya Juan Ramón Jiménez deseó para su vida:»vivir libre, en el centro de mí mismo».
Elijo servir a mi dios interior!!!
MAR EXTREMERA
El atreverse a ser uno mismo implica vencer un miedo, quizá el miedo a darse cuenta de quién somos, con lo que nos gusta y lo que no nos gusta de nosotros. Sin embargo, seguro que cuando nos aceptamos con todo nuestro «equipaje» estamos liberándonos del peso de fingir otro yo.
En este sentido no es tan difícil hacer el esfuerzo de ser nosotros mismos con la gente que deseemos, experimentar esa libertad y, si nos gusta, poder ampliarla al resto del mundo.
Tatiana Hutinel
Me parece inspirador acompañar a nuestros coachees en este cambio que ampliara la perspectiva, genera libertad de elección y compromiso con el mismo y con los demás.
Ser la mejor version de uno mismo es absolutamente inspirador para mi vida!!!!
Gracias, por la semilla plantada en mi pecho …!!!
Maria Campamà
La inconformitat de l’espècie humana és el que ens genera més mal de cap. Ens fa estar naturalment insatisfets, ens empeny a sortir cada dia del que som per buscar a fora alguna cosa que ompli les nostres expectatives. Millorar. Busquem constantment saciar la nostra vida amb LA perfecció, cosa que ens frustra ja que no trobem un model del que és la perfecció en si mateixa.4
Enlloc d’això inventem figures i models d’allò que tant busquem: seguim dietes per ser tan prims com la sra.X, estudiem per ser tan cults com el sr. Y, … Ens limitem a imitar persones que no són tan diferents a nosaltres, ja que també busquen el mateix: ser la millor versió de si mateixes.
No serà que aquest afany per omplir-nos de perfecció amaga una necessitat latent d’omplir un buit existencial? No serà que en el fons estem buscant el sentit de la nostra vida?
Omar Pradell
Somos una promesa en constante evolución. Como comentas en el post, el primer paso es desvelar quiénes somos y cuáles son nuestras actitudes, para luego elegir qué podemos cambiar, y qué no queremos cambiar. Por ejemplo, hay actitudes que pueden generarnos una frustración constante en la vida. Estas actitudes son una fuente de insatisfacción y, por tanto, de infelicidad. Tiene mucho sentido pues, que una persona quiera cambiar una actitud por otra.
No obstante, hay ocasiones en que alguien puede pedir-nos que cambiemos, puede que la sociedad esté ejerciendo presión, premiando unas actitudes y desvalorizando otras. Es más, puede que ni siquiera seamos conscientes de ello. Hablo de ocasiones en las que nuestro entorno nos puede hacer dudar de si quienes somos es la mejor versión de nosotros mismos. En este caso si elijo NO cambiar, es porque me reafirmo en lo que soy: lo que para unos puede ser una desventaja es lo que a mí me define, lo acepto y me siento a gusto con ello. Por otro, si finalmente creo que los mensajes que recibo de mi entorno – ya sea mi familia o la sociedad- son ciertos o me convienen, puedo decidir que quiero cambiar. En ese caso es muy importante hacerlo por nosotros mismos, y no por los demás. Es decir, no cambio porque mi familia me lo pide y yo no tengo más remedio que hacerlo, lo decido yo libremente porque acepto que hay algo que me genera insatisfacción a mí y a los que me rodean y, desde mi aceptación, tomo la responsabilidad de cambiar.
El cambio es una ELECCIÓN voluntaria y consciente, al igual que lo es la decisión de NO cambiar. Ambas forman parte y son igual de importantes en la construcción de la mejor versión de nosotros mismos.
Isaias Ortiz
Me ha resultado muy interesante el fragmento de Dante en el que dice que el tiempo y el cambio son la imperfección del ser humano y que la perfección es permanecer estáticos sin cambiar.Me ha dado mucho que pensar, ya que para mi el cambio es vital para llegar a alcanzar la perfección o intentar acercarnos a ella, el cambio es lo que nos moldea y nos da forma, como un escultor va trabajando la piedra y cambiando su forma hasta llegar a ser una obra de arte.
Otro palabra que se me ha quedado grabada es «desvelar», par ami esta palabra significa descubrir como somos, que características y potencialidades tenemos, aceptarlas y trabajar con ellas. Esto me recuerda a una frase de una de las películas de Piratas del Caribe que dice: «No se trata vivir para siempre, el truco esta en convivir con uno mismo para siempre».
Andrea Soto Ginesta
Ser la millor versió d’un mateix, la reelaboració positiva de ser «el millor». Comparar-nos amb els altres, no serà quelcom positiu per a la nostra autoestima; en canvi, si decidim millorar, per tal d’apropar-nos a la millor versió de nosaltres mateixos, estarem en el bon camí. Acceptar-nos a nosaltres mateixos, acceptar que hi ha coses que no es poden o podem no voler canviar i decidir que volem canviar allò que és susceptible de millorar, amb l’esforç i dedicació que comporti, serà la nostra elecció. No és un procés senzill, ple de transformacions, regressions, patiment i també triomfs; és per això que és important que ens permetem la reflexió que evoca la pregunta…: «¿qué es lo que necesito desvelar para ser la mejor versión de mi mismo?», i seguir avançant en el nostre camí.
Anna Caballero Martinez
Molta gent s’empenya en millorar respecte als demés i no respecte a ell mateix oblidant l’autenticitat. Invertim gran part del nostre temps en veure qui té una millor casa, cotxe, feina, roba… en definitiva, comparant-nos sense donar-nos compte que el que realment importa és com em sento amb mi mateix. Treballar la milloer versió de nosaltres mateios és aprendre a apreciar els nostres progressos i renunciar a que podem competir amb la resta.
Són moltes les persones que es conformen en passar els dies en blanc, sense fer canvis per superar-se i prefereixen quedar-se en la zona de confort, generant així tot menys la possibilitat de trobar-se amb el millor d’ells mateixos.
Hem d’oblidar que no és necessari competir contra ningú i que l’únic amb el que ens hem de fixar és en els propis progressos i en tot el poder interior que posseim. A la fi, només les persones compromeses amb la millor versió d’elles mateixes són les que podran arribar a obtenir tot el seu potencial i per tant a assolir l’èxit.
ANNA GIRBAU MORENO
Reflexionando sobre el artículo, pienso que nunca dejamos de ser uno mismo, pero que nos podemos transformar en otro YO, que no conocíamos y que permanecía escondido tal y como dice Octavio Paz, “… ser otro que somos y llevamos escondido en nuestro interior como posibilidad de ser”.
Todos llevamos escondidos un potencial, un talento que permanece escondido muchas veces hasta que no intentamos cambiar, hasta que no nos probamos a nosotros mismos una y otra vez. Así pues, todos llevamos ese YO ideal escondido, que jamás llegaríamos a ser si no tuviésemos la posibilidad de cambiar.
¿Qué sentido tendría entonces que no pudiésemos cambiar, mejorar, transformarnos? Dejaríamos de luchar pensando que somos como somos por determinismo.
Si somos conscientes de que el yo que somos, lo elegimos nosotros y en nuestras manos está poderlo cambiar, seremos más responsables a la hora de tomar decisiones, así como de nuestras acciones. Y lucharemos para ser cada día le mejor versión de nosotros mismos.
Ursula Martínez
M’ha encantat aquest artícle! He reflexionat sobre la pregunta:»¿Qué necesito desvelar para ser la mejor versión de mi mismo?»
Molts cops intentem desvelar al món qui som, intentem donar la millor cara de nosaltres mateixos. Però això, no significa desvetllar la millor versió de nosaltres mateixos. Per a mi, donar la millor versió de mi mateixa es ser la millor versió de mi mateixa. Acceptar-me a mi i ser honesta amb mi, és el que em dona llibertat per a ser jo mateixa, la millor versió de mi sempre.
Moltes gràcies Hermínia!!
Ana Maestre
Desvelar, un verbo muy apropiado para describir a partir de qué modo nos podemos mostrar al mundo, desvelarnos tal cual somos, con lo bueno y con lo malo pero con nuestra esencia. Para aflorar y desvelarnos primero debemos aceptarnos y una vez nos hemos valorado tal cual somos, en ese momento podremos cambiar lo que no nos gusta de nosotros y empezar a resurgir como la mejor versión de nosotros mismos.
Iris Sánchez
Resultan chocantes las palabras de Dante. Él dice que estamos enamorados del cambio, del tiempo que es la imperfección, pero yo creo que es el tiempo el que hace que cada uno de nosotros nos vayamos perfeccionando, es a través del tiempo el modo en que aprenderemos de nuestras experiencias y podremos realizar los cambios deseados. Son estos aprendizajes, surgidos a partir de desvelaciones, los que nos harán cambiar de paradigma y por tanto realizar un cambio interior. Tenemos todo un mundo interior por descubrir, y es esta la labor del coach, la de ayudar a su cliente a descubrirse a sí mismo, a conocer aquello que aún no conocía, y que le será útil para conseguir el objetivo de su proceso
Ana Ballesteros
La palabra «desvelar» evoca sentimientos contradictorios en mí. Puede tomar dos significados muy distintos; Poner encima de la mesa algo que llevaba tiempo oculto puede ser positivo o negativo a la vez. A veces es mejor que algunos misterios queden sin resolver porque entonces la magia desaparece.¿Cuándo trata sobre nosotros mismos, debemos desvelarnos hacia los demás? Nuestros miedos, nuestras intenciones. No estoy muy segura de ello.
Cuando comienzas una sesión de coaching debes desnudar tu alma al couchee por la sencilla razón de que no puedes aumentar tus posibilidades sino dejas conocer todas tus fortalezas y debilidades a quien pretende sacarles el máximo rendimiento, pero mi opinión es que en la vida real, a la que uno se enfrenta cuando sale de consulta, lo mejor es desvelar más bien poco.
Berta Sales Vicent
«Ser uno mismo tiene que ver con la honestidad, con desvelar y aceptar, con aceptar la promesa de lo que podemos ser y con la autenticidad, en definitiva se trata de ser, la mejor versión de nosotros mismos.»
Em quedo amb aquesta frase. La millor versió de mi mateixa, acceptar i ser honesta tant amb mi mateixa com amb els altres. La importància de valorar-se un mateix i ser assertius és imprescindible en aquesta vida.
Daniela Escobar Tamayo
Sinceramente, esta pregunta me ha llevado un tiempo contestarla. Es de una potencia… Desde que llegué al Institut Gomà como alumna de prácticas no he parado de llevarme preguntas a casa sobre mí, y en un principio venía como alumna del practicum de psicología, pero en mi función de aprendiz incorporo otra tarea: “conocedora de mí misma”.
¿Qué necesito?
Durante este tiempo me he dado cuenta que necesitaba preguntas, preguntas que entran al sistema perturbándolo y desequilibrándolo un poco, para luego volver a reestructurarlo. La pregunta, el cuestionamiento me ha abierto ventanas de mi misma. Que quizás han llevado a incorporar cambios, en otras ocasiones a aceptar, en otras a descubrir y en otras a dibujar nuevos caminos por recorrer.
Me quedo entonces con la primera parte de la pregunta: DESVELAR-ME. Para ser la mejor versión de mi misma necesito conocerme, desnudarme ante mí para poder mirarme en el espejo del otro, sin miedos.
Ester
Ser la mejor versión de mi mismo, desvelar… Para poder ser la mejor versión de uno mismo hay que ser valiente, humilde y con ganas de mejorar continuamente. Al empezar un proceso, ni el coachee ni el coach saben qué va a pasar durante ni al final aunque hayan definido los objetivos de éste. Por ello, el cliente va tomando consciencia y va desvelando con la ayuda del Coach. Desvelar no siempre puede resultar agradable desde un inicio pero es beneficioso, ayuda a crecer y a acercarse al cambio. Desvelar es imprescindible para poder ser la mejor versión de nosotros mismos.
Beatriz LLaca Pavón
Llevas mucha razón Herminia. La eternidad, partiendo de la definición de Dante como algo permanente y estático, es algo que me resulta bastante aterrador.
A todos nos molesta algo de nuestra forma de ser/hacer, y al pesar aceptar nuestro verdadero yo, necesitamos saber que podemos mejorar, que podemos «ser la mejor versión de nosotros mismos». ¿Cuánto puede llegar a desesperanzar el hecho de pensar que aquello que nos desagrada va a formar parte de nosotros SIEMPRE?
Personalmente creo que debemos conocer nuestro verdadero yo, aceptar aquello que nos desagrada y nos agrada de nosotros mismos, y una vez hecho esto podremos comenzar a mejorarlo sin aspirar a ser alguien que en realidad no somos.
Tere Casas
Gràcies pel post. Penso que totes les parts tenen raó, tant el pensament clàssic com el modern. Quan creixem i anem construint el nostre jo, l’ego també juga el seu paper i es va fent gran amb nosaltres. Ens anem posant capes i capes per construir el nostre ‘jo ideal’ de vegades allunyant-nos de la nostra pròpia essència. Després del ‘desvetllament’ normalment acompanyada d’una crisis personal, ens adonem de la diferència entre el jo i l’ego, i comença el procés de renúncia o transformació. Per mi no canviem, sinó que ens transformem, epr mostrar la nostra pròpia essència. Canvi és el treure una cosa i posar una altra, transformació és, amb allò que ja sóc, construir quelcom de millor: la millor versió de mi mateix. Com fa el cuc convertint-se en papallona…
Brenda Marcos
«Ser uno mismo tiene que ver con la honestidad, con desvelar y aceptar, con aceptar la promesa de lo que podemos ser y con la autenticidad, en definitiva se trata de ser, la mejor versión de nosotros mismos». Esta frase ha logrado remover en mi una profunda reflexión.
Es importante que nosotros mismos creamos en el «ser», en su autenticidad. En la sociedad actual muchas personas se olvidan de este elemento y de la autenticidad que cada uno de nosotros llevamos muchas veces escondida. Cada uno de nosotros tenemos algo diferente a los demás y de una forma u otra nos hace auténticos ,únicos y esa autenticidad es la que hace que nos sintamos acorde con nosotros mismos y que podamos llegar a esa plenitud vital. ¿La mejor versión de nosotros mismos? Hemos de construirla cada día, aprendiendo y siendo sinceros con nosotros mismos.
Muchas gracias por el artículo Hermínia, ha sido muy enriquecedor.
Isidora López Ugalde
Me ha dado que pensar el post. Para mí este desvelar lo veo más como mostrar lo que realmente somos, desde la esencia sin estar pensando en nuestros propios prejuicios y miedos. Dándole el poder a los demás para que nos hagan sentir mal con quienes somos, estamos dándoles nosotros mismos el poder. En nuestra mano esta pues, aceptarnos y no cambiar nuestra esencia, pero si la manera en la que nos vemos a nosotros mismos.
Evelyn Pauli
El siguiente cuento ¿Quién eres de verdad? (desconozco quien lo escribió), me permite reflexionar sobre ser la mejor versión de mi misma. Una ecuación potente que consiste en autoconocimiento, autoconcepto, regeneración y felicidad…
aquí el cuento:
Cuenta una leyenda, que hubo una vez una tigresa embarazada que falleció justo después de parir un precioso y pequeño tigre.
Andaba por allí un rebaño de ovejas que estaba pastando como siempre hacen las ovejas, sin hacer más. Y se acercaron al tigre. Este al no tener ningún referente más que las ovejas, pensó que era una oveja más y fue adoptado por el rebaño.
Vivía como ellas, comía pasto como ellas, balaba como ellas ¡beeeeh!, se quejaba de todo cómo ellas, sin hacer nada al respecto, y así día tras día.
El tigre fue creciendo pensando que era una oveja.
Un buen día, desde lo alto de una montaña un tigre adulto pudo ver el deleznable espectáculo para su raza de ver un tigre rodeado por ovejas comportándose como si fuera una de ellas. Muy enfurecido el tigre adulto corrió hacia el rebaño a la par que todas las ovejas y el pequeño tigre salieron corriendo presas del pánico.
El tigre adulto cogió al pequeño con sus fauces como las madres llevan a sus cachorros, mientras que el pequeño temblaba de temor, esperando que llegara el momento final en que sería devorado. Para su sorpresa, el tigre adulto lo llevo a la orilla de un lago y le obligo a mirarse en el agua, y tras esto le pidió que rugiera, a lo que el pequeño medio bala medio ruge ¡grrbeeh!, el adulto le muestra cómo es un rugido de tigre ¡GRRRRR! y le pide que lo intente una y otra vez hasta que lo logre, tras unas cuantas repeticiones el pequeño tigre lanza su feroz rugido ¡GRRRRRRRRRRRRRR!
Dicen los sufíes que este es el rugido de un ser humano que toma conciencia de quién es en realidad.
Estamos en la misma situación que ese tigre, somos tigres entre ovejas, estamos balando en lugar de rugir como nuestra naturaleza nos dicta.
Hemos de despertar a la grandeza de nuestro ser y dejar de seguir al rebaño porque ello es conveniente.
No podemos irnos de esta vida sin haber descubierto quienes somos en realidad, ni sin vivir nuestra vida desde el YO más grande y profundo.
Un saludo!
IRENE GIMENEZ
Leyendo el artículo me ha venido a la mente la idea de que la perfección en vez de un estado sería más bien un proceso, porque no creo que uno pueda llegar a ser perfecto. Sin embargo, con la idea de la perfección en mente, cada vez puedes esforzarte un poco más para llegar a ella, y cada vez vas mejorando y buscando formas de ser la mejor versión de ti mismo en cada momento. También me ha recordado una frase muy utilizada en multitud de historias de amor, cuando un amante le dice al otro «Tú haces que quiera ser mejor persona». Como motivación inicial está bien, aunque pienso que es necesario volver la mirada a uno mismo y encontrar la motivación de mejorar en tu propio interior, de esa forma querrás ser la mejor versión de ti mismo por ti mismo y con la única finalidad de serlo.
Jesica Martínez
“Ser uno mismo es, siempre,
llegar a ser ese otro que somos
y que llevamos escondido en
nuestro interior, más que nada
como promesa o posibilidad de ser”
Octavio Paz
Tan verdaderas las palabras que pronuncias de Octavio Paz, Hermínia, se trata de ser uno mismo y sacar ese otro que tenemos escondido en nuestro interior; de esta forma se trata de ser auténtico y fiel a ti mismo. Ser auténtico desde tu ser y fiel a ti mismo de lo que puedes llegar a ser dando así la mejor versión de ti mismo.
Así se trata de obrar conforme a tu ser y a lo que tu eres como persona única . Y ser auténtico no significará más ni menos que ser “capaz de”…porque todos tenemos en nuestro ser interior está mejor versión ; se trata de buscarla y querer mostrarla desde nuestra aceptación y nuestra concienciación de las capacidades que inherentemente cada uno posee.
Gracias.Un saludo,
Jesica
alejandra paruzzolo
DESVELAR lo que somos y aportarnos esperanza para ser nuestra mejor versión, esos son los primeros pasos a través del camino del autoconocimiento, siempre teniendo en cuenta nuestro horizonte, a donde queremos ir.
Gracias por este articulo.
Empar Pérez
Desvelar: aventura apasionante.Divertida, reveladora, triste,ilusionante, imprescindible……Desvelar como toma de consciencia, como punto de partida de una aventura estimulante: vivir
Claudia Larson Abulias
“El hombre moderno no quiere ser idéntico a sí mismo; quiere cambiar, ser otro”.
Me quedé con esta reflexión por la verdad que encierra a los que vamos agrandando el tranco para llegar rápidamente a “algún lugar”, aun cuando no tenemos tan claro dónde, pero con urgencia para no quedarnos atrás…
Reconocer quién somos y cuáles son nuestros sueños nos permite avanzar hacia ello, cobrando sentido nuestras acciones y nuestra vida.
Como coach asumo la responsabilidad de ser un aporte a mis coachees para que se encuentren a sí mismos, que se desvele en ellos su verdadero ser para que alcancen sus sueños y sean tan PERFECTAMENTE ELLOS como puedan ser.
CRISTINA BONET MAS
Molt interessant reflexió! És curiós com un mateix terme pot ser explicat des de percepcions tan, aparentment, contraposades i com aquestes percepcions acaben convergint en un mateix punt d’unió. Aquest fet em fa pensar en la importància de la subjectivitat, de la capacitat que té l’ésser humà de construir la seva realitat subjectiva independentment de la forma en que aquesta es presenti realment. Així doncs, el mateix passa en concepte «desvelar». Així doncs, m’ha resultat molt interessant l’aportació en la que es posa de manifest que «El desvelar implica un cambio, un cambio no en el ser sino en la mirada y aprecio hacia ese ser lleno de posibilidades desde el espíritu eternamente inconformista que nos habita, y que nos permite desvelar al ser que somos cada uno de nosotros tal i com es»
Així doncs, és aquesta subjectivitat que ens permet realitzar un canvi en la mirada i apreci sobre el nostre propi ser la que ens permet a nosaltres com a professionals acompanyar a les persones a que trobin aquesta mirada idònia que construeixi el seu ser ideal, és a dir, a crear la millor versió d’ells mateixos.
Al cap i a la fi, la realitat més objectiva és la subjectiva i això és el que fa tan fascinants els resultats que es poden arribar a obtenir en aquesta professió.
Maria Jose Allende
Si queremos ser la mejor versión de nosotros mismos, naturalmente debemos saber quienes somos realmente, correr el velo de nuestros miedos, de nuestros prejuicios, de nuestro ego…
Solo puedo aspirar a ser «mejor» cuando entiendo, aprendo e incluso aprecio quien soy realmente, en ese camino podemos andar la vida entera, pero si alguna vez realmente «despertamos», nos reconocemos y admiramos en plenitud todo nuestro potencial, podremos comenzar a ver el camino hacia nuestra propia realización.
Si desde un proceso de formación exhaustiva, responsable y consciente (como coach teleológico)puedo acompañar a otros en un cambio de perspectiva que les permita conocerse mejor y de ese modo ser la mejor versión de si mismos, eso…me llena de ilusion
andrea badet
¿Qué necesito desvelar para ser la mejor versión de mi mismo? Antes de hacerme esta pregunta, me haría otra, quiero desvelar aquello de mi misma que aun no he querido desvelar? antes de empezar el prácticum en el institut gomà me habría contestado a mi misma con un NO, para que desvelar aquello que he querido guardar en mi más profundo interior? Ahora, después de un tiempo haciendo el prácticum, me respondería a mi misma, que lo que tengo es miedo, miedo a desvelar cosas que me puedan hacer sufrir, o miedo al autoconocimiento y no gustarme.. y mi respuesta sería un SI, puedo sueprar el miedo y ver en mi interior para llegar a ser una versión mejor de mi misma. Pero que necesito desvelar? Que pregunta más díficil… Tendría que hacer terapia para descubrir que son aquellas cosas que escondo y no he querido sacar aun. Visualizo una cajita llena de cosas ocultas cerrada con llave… para poder abrirla tengo que encontrar la llave… trabajare en ello, espero que de aquí poco pueda abrir la cajita, descubrir lo que hay dentro, aceptarlo y empezar a ser más yo misma.
Sandra Garcia
Desvelarnos para ser la mejor versión de nosotros mismos….desnudarnos de toda la vestimenta que llevamos y que no nos pertenece…que nos oprime y nos afea nuestro Ser verdadero, nuestro Yo. Llevamos tantos paños prestados que en ocasiones no somos capaces de reconocernos ni de ver y creer en el potencial que escondemos en nuestro interior, y lo que es peor, viviendo una vida, o librando una lucha que no es la nuestra.
Qué bonito el mensaje de Octavio Paz, es como un repto a buscar quien llevamos escondido en nuestro interior…seguramente no sea un camino fácil, ni el más cómodo ni rápido…y tal como bien nos comentas Hermínia, en el camino vamos a necesitar grandes dosis de honestidad, aceptación y valentía para sostener el viaje, pero ¿No es esto sentirse realmente vivo/a? ¿No está en nuestras manos escoger el camino que nos lleva a nuestro verdadero Ser? Y si como personas, en algún momento empezamos a vislumbrar nuestro Yo, sin disfraces, quizá habrá llegado el momento de acompañar a otras personas a hacer su propio camino. ¿Qué mejor guía que aquel que hizo con anterioridad un camino parecido?
Gracias de nuevo Herminia por compartir.
Pilar Ayneto
Què necessito desvelar? Quina gran pregunta. De vegades penses en la persona que t’agradaria arribar a ser, però alguna cosa en el teu interior no deixa que aquest ser es manifesti. Potser és hora de desvelar aquest potencial que tots portem a dins per arribar a ser la millor versió de nosaltres mateixos.
Anna Meda
A nosaltres, moderns, l’eternitat ens horroritza… Personalment crec que bona part de la sensació de llibertat, i a la vegada, d’esclavitud, de l’home contemporani prové d’aquest fet, que l’eternitat, entesa com ser per sempre allò que ara som, ens horroritzi.
Dic de llibertat perquè la societat actual ens ofereix una multiplicitat d’opcions, d’ofertes, de possibilitats, de perspectives que ens fan sentir lliures i que ens permeten submergir-nos en la cerca d’allò que som, ens permet invertir el nostre temps en desvetllar allò que conforma el nostre ser, de descobrir-ho i de promoure-ho un cop descobert.
Dic d’esclavitud, perquè aquesta llibertat mateixa que ens permet estar en una cerca contínua d’allò que som sovint també ens esclavitza en una constant cerca que poques vegades sembla trobar la seva fi.
I en aquest cercle entorn el qual llibertat i esclavitud es mouen sense parar, el coaching teleològic ens pot ajudar a saber allò que, almenys en aquest moment present de la nostra vida, volem desvetllar. Allò que volem desvetllar i per a què ho volem desvetllar, allò que volem descobrir de nosaltres i per a què ho volem descobrir. I saber-ho, ens ajudarà a ser, i al mateix temps, a continuar buscant allò que som.
Verónica González Matus
“tu cuerpo entero, de extremo a extremo del ala, no es más que tu propio pensamiento, en una forma que puedes ver. Rompe las cadenas de tu pensamiento, y romperás también las cadenas de tu cuerpo”. Juan Salvador Gaviota, de Richard Bach
Estas son las palabras que el maestro Chiang le dijo a Juan Gaviota para alcanzar la perfección y libertad que buscaba. Y cuando Juan Salvador logró por fin comprender eso, fue como si un velo se abriera en su camino y todo fuera lógico; tiempo y espacio, pensamiento y acción son uno, y lo hace posible su comprensión profunda de quien es y dónde está.
El proceso del coaching tiene mucho de esto para las personas. Y tanto para coachee y coach son una experiencia de conocer y descubrir enriquecedoras.
Conocerse auténticamente no es fácil, implica reconocer la vulnerabilidad de cada uno, las creencias que toda una vida te han sostenido y de las cuales nunca dudaste pero que finalmente te permite develar quien eres sin juicio de por medio, una aceptación total que hace que ya lo relevante no es el ego en si sino su estado y devenir consciente y en equilibrio, o sea, la libertad del ser.
La existencia estática es una idea, pero comprenderlo así es un proceso que a algunos les puede tomas 10 mil años, como a una gaviota, y a otros solo una vida, pero lo maravilloso es que siempre hay develar.
monica sanhueza
Creo que antes de mi primera semana de inmersión al coaching teleológico me acercaba más a la visión de eternidad de Dante. Hasta ahí estaba inamovible, sin un compromiso concreto, construyendo mi máscara de papel y cola fría cada vez más abultada y con ninguna posibilidad de penetrar en ella. Los miedos, los juicios y la falta de confianza me hacían pensar que «ser siempre aquel que se es sin cambio alguno» era perfecto, porque hasta ahí me había sido útil y había funcionado. Pero al término de esa primera semana el verbo Desvelar me llevó a conocer metas y objetivos, y por sobretodo el compromiso. Ese compromiso con mi Buda de oro, de hacer siempre más. Hacer lo que otros no están dispuestos a hacer para encontrar los caminos que me lleven a esa luz interior. «QUIERO Y PUEDO SER LA MEJOR VERSIÓN DE MI MISMO» Y Para qué quiero serlo?. Sentirme un eterno aprendiz. Es lo que en este momento reflexiono con el artículo que nos regalas Herminia.
Muchas gracias y que sean buenos días para todos.
Patricio Molina
Resulta interesante que desvelar pueda ser interpretado como una limitación, en el sentido de que limite los caminos a nuestra disposición en el camino vital. Parece indicar que cierto determinismo trágico guía nuestras vidas, pudiendo escoger solo el camino marcado por las Nornas en nuestro destino. Nada más lejos de la verdad.
Me vienen a la mente los conceptos de ser en acto y ser en potencia de Aristóteles y veo que somos lo que somos, pero podemos tomar infinitos caminos, que nos lleven a infinitos destinos, a infinitas formas de ser. Pero la eterna búsqueda de la plenitud y la perfección es vacua y ahí es donde radica la importancia de desvelar. Desvelar no implica que solo haya un camino de desarrollo posible, sino que es posible llegar a un estadio final e ideal de plena aceptación, una suerte de nirvana mundano, diferente para cada uno de nosotros.
Y creo que el Coaching es una herramienta poderosa para ayudar a alcanzar ese punto.
Rocio
El sólo hecho de desvelar, sin duda implica un cambio, una transformación, un aprendizaje, un crecimiento. Se modifica la forma en la cual nos percibimos a nosotros mismos y a nuestro entorno y es gracias a ese acto, que podemos liberarnos de creencias y ser un poquito mas libres.
Myriam Aluanlli
Desvelar un verbo que representa tantas cosas. El poder mirar hacia nuestro interior, nuestra esencia, nuestra alma. Descubrir aquello que está oculto, pero siempre ha existido. Implica poner atención en nuestro interior, y así desde esa profunda conexión con lo profundo de nuestro ser, decidir cómo queremos seguir caminando por la vida, crecer espiritualmente y ser la mejor versión uno mismo..
En palabras de Deepak Chopra:
«La atención y la intención son los propulsores de la transformación. Aquello donde ponemos nuestra atención, existe. Aquello donde quitamos nuestra atención, desaparece. La atención se convierte en energía que crea las cosas y la intención se convierte en transformación».
Jimena
Gracias Hermínia! Sacar el velo! Ese que a veces no nos deja avanzar, que casi siempre es miedo a algo, lo llamamos de diferentes maneras,
Justificamos, lo cuidamos muchas veces para no equivocarnos o no sufrir! Raras veces podemos hacerlo solos, y cuando un proceso como el coaching nos ayuda y aparece lo que hay en el interior nos parece tan evidente y tan liberador! Libertad! Esa palabra surge en mi al desvelar, el poder elegir sin ataduras!
Verse a sí mismo como va spareciendo una luz que puede ser el Buda de oro de cada uno! Me encanta y lo disfruto! De nuevo gracias!
María José Martín
Dostoievski tiene mucho que ver en mi con desvelar. Su obra, Crimen y Castigo, me desveló un placer auténtico por adentrarme en la esencia de los personajes. Descubrir que a través de ellos podía acercarme a sus pensamientos más ocultos, podía entender qué sentimientos habitaban en ellos y entender mi propia naturaleza, me llevó a estudiar literatura. Realmente lo que más me apasionaba era poder asomarme a esa intimidad, y poder entenderla, recuperarla y plasmar lo que habían querido expresar. Lo que para mi era fascinante, no era tanto la profesión que se derivaba de ello, sino ese nexo de unión de poder comprender a otro ser. Ahora, muchos años después me he dado cuenta que no erré al descubrir mi elemento, sólo no conocía suficientes elementos para poder elegir. El coaching teologico hace surgir esa esencia pero además te muestra caminos. A veces algunos se parecen. Ver el máximo de posibilidades es una manera de asegurar tu elección. Al final el primer camino me dió satisfacciones, pero ahora desde la psicologia cuando conecto con lo que una persona siente, desde su propia perspectiva, siento que he encontrado el camino y que me faltó valorar alguna de las opciones.
Ser la mejor de uno mismo requiere en ocasiones no acertar a la primera, y seguir intentándolo, hasta que sabes que has llegado a lo que realmente conecta con lo que eres. Desvelar para mi ha sido también un proceso de descubrir lo que siempre estuvo ahí. Descubrirlo te hace feliz.
Bienvenida Herminia.
MJ
Laura Bravo
Me ha conectado este artículo con la actitud de » eterno aprendiz » que tantas veces nos has dicho, y que si somos honestos , humildes y buenos profesionales del coaching teológico llevaremos siempre tatuada en nuestra alma.
Esta actitud de aprendiz te permite esta búsqueda de nuestra mejor versión durante toda nuestra vida, y personalmente me impulsa ante los resultados menos positivos de mi vida para aprender de ellos, y mejorar mi versión
BIENVENIDA!!
Alicia Aragón
Tu pregunta: «¿Qué necesito desvelar para ser la mejor versión de mi misma?» me hace conectar con lo esencial de mi persona, es decir, esos espacios donde no hay manifestación de ego: donde no hay nada que justificar, pensar, demostrar, aclarar, nada que reír nada que llorar, nada que expresar. Esos espacios donde estamos en conexión con nuestra naturaleza, sintiéndonos parte del cosmos, siendo parte de la vida. Donde la respiración es nuestra mejor aliada. Y, desde ahí, desde la calma podemos emerger, podemos ser lo mejor de nosotros mismos, sin filtros.
Un abrazo, espero que hayas tenido un buen viaje y que tu retorno a Barcelona haya sido entrañable.
Rosa Pons
DEVELAR, me parece una preciosa palabra. Que surja a la luz, aquello que permaneció oculto, una parte de nosotros que deja de ser potencia para convertirse en realidad. Tomar consciencia de nuestro interior, aceptarlo y ser capaces de mostrarlo. Gracias.
Mercè Carbonell
Moltes vegades he fet servir la paraula desvelar sense adonar-me del seu auténtic significat. Desvelar es efectivament treure el vel, i hem de treure el vel a moltes coses i a molts pensaments de la nostra vida. Si som valents i ens decidim a fer-ho es ben segur que avançarem i sortirà aquesta millor verdió de nosaltres mateixos.
Gràcies Hermínia per l’article.
Yolanda Fleta
Gracias Herminia, por inspirarme con un nuevo post. El post, y el concepto de desvelar me ha hecho pensar en una imagen, que usaría para trabajar con el coachee, igual que nos enseñaste a trabajar con la impresionante imagen del iceberg. La imagen es el David de Miguel Angel. Dicen que cuando el artista concluyó su gran obra, y todos la alababan, él decía «la escultura siempre estuvo allí, yo sólo tuve que quitar lo que sobraba».
Una abraçada Hermínia, desitjo que el viatge de tornada sigui el més tranquil i còmode possible.
Yolanda Fleta
juan re crivello
Excelente reflexión Herminia, hay una gran obra sobre la monja Sor Juana de Paz. Un buen regreso!
saludos cordiales
césar hernandez
….El llegar a ser que nunca acaba de ser, del todo, nos inspira para seguir andando el camino de nuestro devenir que mucho tendrá que ver con desvelar lo que se oculta a nuestra conciencia y que el proceso teleológico facilitará….
Tomo este párrafo del blog de Herminia, a quién tuve y tuvimos el gusto de conocer la semana pasada en santiago de Chile en la primera semana del Magister en Coaching y liderazgo personal.
Me gusta la palabra develar o desvelar, aprendimos a que es un camino intenso y que nos pone a prueba sin limites para aquellos que creemos que tenemos juicios que nos desautorizan para dar pasos que nos permitan vivir nuestra vida desde un lugar más sano más rico más pleno.
Sin duda queremos cambiar como hombres modernos pero cambiar de verdad. poder develar nuestras capaz para así poder acompañar a un otro como un legitimo otro a esta experiencia.
acompañar en el crecimiento para hacer de este mundo un mejor mundo un mundo pleno con un poco menos de juicios, de interpretaciones.
Gracias Herminia por escuchar y acompañar a este un nuevo hombre moderno con ganas de seguir cambiando para develar lo mejor de el para este bello mundo.
Jordi Fabregat
Me gustaría empezar con un título interesante.
Aforismos estructurales, que pueden ser de utilidad para comprender determinados comportamientos de los seres humanos. Que la enlazo con el primer aforismo. La inestabilidad estructural tiene mucha similitud con la inestabilidad del comportamiento de los seres humanos.
Este es el inicio de un libro escrito por un gran ingeniero, de puentes y caminos ( Javier Rui-Wamba Martija). Mi padre no biológico.
La ingeniería y la fisioterapia (mi profesión) tienen grandes similitudes, las bases de cualquier estructura tienen que ser solidas para poder soportar diferentes cargas desde diferentes ángulos. Ciertas lesiones se producen cuando estas cargas no están del todo alineadas.
Toda esta introducción me gustaría utilizarla para entender que DESVELAR es sinónimo de ESPERANZA, y que forma parte de cualquier cambio, y que cambiar es darse cuenta de cual es nuestra estructura y de su solidez, para poder seguir construyendo nuestro camino. Sin miedo a que se derrumbe o que no perdure en el tiempo.
Y para poder construir la mejor versión de uno mismo, lo primero es aceptar y observar lo que somos para poder llegar a lo que queremos.
Gracias Herminia.
Paula Folch
Ser y vivir, vivir y ser. ¿Qué escondemos dentro del cuerpo físico y fuera de la cognición -o lo que algunos llaman ego-? Hace ya tiempo me cuestiono qué es lo que somos. Me parece conformista pensar que solamente somos lo que pensamos, tengo la sensación que la mente y los pensamientos perturban y ensucian en cierto modo, viéndose la emoción alterada. Pero hay un algo, eso que algunos de los grandes filósofos llaman alma, o ser sutil, o tantos otros nombres…yo prefiero hablar del SER, de eso que somos. Lo que está en lo más profundo de nuestra esencia.
Soy de las que me gusta vincular mi profesión, la psicología, con el camino espiritual. Para mí no tiene sentido ejercer mi práctica profesional si yo misma no me he conocido y aceptado. Creo que es una actitud de estar en la vida, de estar y de encontrar sentido gracias a la incansable actitud de búsqueda interior, de autoconocimiento, del eternamente inconformista. Ese camino me lo facilita el proceso psicológico propio, el yoga, la meditación, los libros, lo que aprendo en el camino y tantas otras cosas.
En varias ocasiones, sobretodo meditando, he sentido que la mente se calmaba, las emociones actuaban con prudencia y sin exceso y yo me conectaba con mi ser. La sensación que tuve fue de tranquilidad, bienestar… no había prisa, ni tiempo, sólo yo y mi yo más sutil. Esta conexión me permite, como dices, tener más libertad y compromiso personal y social. Este DESVELAR pone la mirada al presente porque me vincula con lo que soy y también al futuro, porque me permite proyectar lo que quiero de mí, me permite construir la mejor versión de mí misma, con paciencia y esperanza.
Gracias por permitirnos empezar la semana con esta gran reflexión, Hermínia.
Carmen Seijas
Yo diría que los cambios son inevitables. Nos guste o no, el mero transcurso del tiempo nos depara cambios. El tema es la consciencia de ello y elegir los cambios que nos permiten llegar a ser y sentir lo mejor de nosotros mismos.
David Ugalde
La dualidad entre el permanecer (ya estoy bien como estoy) o el ser (cambiar, ser la mejor versión, …) nos enfrenta a la visión de nosotros mismos a “vernos” profundamente con el temor de descubrir cosas que, quizás, no nos sean cómodas. En realidad, una decisión.
Recojo el verbo citado, DESVELAR, poner de manifiesto aquello que estaba oculto como motor para el cambio.
Y el simple hecho de decidir conocernos, no es ya un cambio? Mirar dentro de nosotros, querer ser una mejor persona, no es ya un cambio? Quiero decir con esto que somos capaces de cambiar, desde lo más pequeño.
Comparto que está en nuestra naturaleza; desde el momento que nos preguntamos sobre el funcionamiento de nuestro entorno, este cuestionamiento evolutivo nos hace cambiar también internamente al ver, o intentar ver, las cosas desde una perspectiva diferente. Todo es cambio.
Y, los pequeños cambios en nosotros mismos, esas tomas de conciencia sobre qué somos, más cambios. Para acabar, también creo en que cada cambio por pequeño que sea nos lleva a vislumbrar nuevas posibilidades de cambio, de mejora; casi en progresión, cuanto más cambio (conciencia) más oportunidades de cambio vislumbramos. Como la pequeña bola de nieve que crece al ir bajando por la ladera.
«Cuando miras al abismo, el abismo también te mira a ti.» Nietzsche
Para acabar os comparto la cita anterior, gracias Herminia, los contenidos del blog siempre me hacen reflexionar
Lis Lladó
Aunque lejos, has estado presente en nuestro día a día a través de tus generosos e-mails, compartiendo tus pensamientos y reflexiones. Siento gratitud ! No dudes que aquí te esperamos con muchas ganas ! Nos vemos en la próxima sesión del sábado por la tarde con el grupo del máster de Borja. Un abrazo. Lis
Esther
Que aquesta setmana ens desvetlli novetats i canvis per ser millors en essència. Benvinguda, i gràcies per aquestes vitamines per l’ànima.