General, inteligencia emocional, VALORES Y COMPETENCIAS
Enamorados de nuestra profesión
El infierno es despertar cada día y no saber que haces aquí
Frank Miller
¿Estás enamorado de tu profesión?
¿Estás esperando descubrir la profesión de tu vida?
¿Continúas en tu trabajo por miedo, por conformidad pero no estás enamorado de lo que haces?
Hoy me gustaría analizar nuestra profesión desde una mirada poco habitual. Conectemos por un momento con la vivencia de estar enamorados. Relájate y recuerda lo que sientes, lo que haces, lo que piensas cuando estás enamorado. Ahora, si te atrae esta idea, trasládala a tu vida profesional y analicemos conjuntamente esta perspectiva. Ya sabes, cuando estamos enamorados querríamos que todo el mundo lo estuviera .
Para muchos, enamoramiento y romanticismo forman un binomio inseparable. Cuando asocio el romanticismo a una profesión, en tropel acuden a mi mente modelos de personas enamoradas de su profesión que me inspiran y me elevan. Sus vidas, ligadas profundamente a su profesión están plagadas de idealismo. Todos estos profesionales no podrían evitar ser fieles a su misión ni a sustraerse a la pasión con la que manifiestan sus talentos. No pueden evitar aportar al mundo lo que mejor saben hacer, aquello para lo que nacieron. Héroes enamorados de sus profesiones como Marie Curie, Charlotte Brontë, Pau Calsals, Ernest Shackleton, Pablo Picasso, Steve Jobs, Víktor Frankl, Pep Guardiola… tantas y tantas personas más. Personas de carne y hueso que de su profesión han hecho su destino.
¿Quién te inspira a ti?
Enamorarnos de nuestra profesión es conectar con nuestra vocación. Como dice S. Covey, en su libro El 8º Hábito, vocación es “voz en acción”. Encontrar nuestra propia voz para expresar lo que somos y cumplir aquello que solamente nosotros podemos realizar. Más aun, ayudar a otros a encontrar su propia voz y atreverse a expresarla. Cómo coachs, en nuestro ejercicio profesional vamos a realizar procesos en los que nuestros clientes ansiarán encontrar su vocación para dar sentido a sus vidas y realizar sus sueños a través de sus talentos. Conectar con su misión, disfrutar, aprender y crear, aportando valor añadido a la sociedad a la que pertenecen.
Plantearnos nuestra vocación o el deseo de estar enamorados de nuestra profesión, en estos momentos de gran incertidumbre, puede parecer una frivolidad, cuando hay tantas personas que lo que necesitan es un trabajo, el que sea, para poder sobrevivir dignamente. Es verdad, lo parece. Sin embargo, independientemente de nuestras circunstancias es especialmente importante cuando nos planteamos nuestro futuro laboral, saber que podremos realizarnos y desarrollarnos a través de nuestra profesión.
Cuando enfocamos nuestra vida siguiendo nuestra vocación, el sentimiento que nos embarga es como “estar enamorados”. ¿Conocéis esa sensación, verdad? El enamoramiento está relacionado con nuestros anhelos y nos inspira para ser excelentes, para ofrecer lo mejor y para ver oportunidades de ejercer nuestra profesión en lugares que no captaríamos si no estuviéramos enamorados. Es un proceso que se desarrolla durante toda la vida ya que evoluciona constantemente. Implica descubrir ¿quién soy?, ¿cómo soy?, ¿hacia donde quiero ir? y ¿qué quiero aportar?, ¿qué legado quiero dejar en el mundo? Las respuestas a estas cuestiones marcarán la senda por donde transitar para alcanzar nuestro objetivo.
Estar enamorados de nuestra profesión despierta nuestros dones ocultos con el arrebato de la pasión. Entusiasmo por lo que hacemos, curiosidad por seguir descubriendo más de ella, interés en sacarla a colación siempre que podemos, necesidad de estar con otros que sienten lo mismo que nosotros, placer al ejercerla, satisfacción por sabernos privilegiados, plenitud por cubrir nuestras expectativas. Nos carga de energía. Nos emociona. Nos llena. Hacemos lo que amamos y amamos lo que hacemos.
¿Cómo seguir amando lo que haces?
¿Qué te impide hacer lo que amas?
¿Es una relación que saca lo mejor de ti?
¿Te apasiona? ¿Te hace vibrar?
Pero, lamentablemente, algunas personas que en su día estaban enamoradas de su profesión poco a poco han perdido la ilusión, ya no recuerdan porque la eligieron, ni se apasionan con ella. Esta ausencia les crea frustración, desánimo, alineación y falta de sentido. La rutina, el sinsentido, las ha alejado de esta maravillosa sensación. En mi ejercicio como coach o psicoterapeuta escucho esta desazón en mis clientes o pacientes. Malestar vinculado a la falta de sentido en lo que hacen. A lo largo del proceso desvelamos que es indiferente el cargo que ostenten o la tarea que realicen, lo fundamental es cómo lo hacen, para que lo hagan y como viven lo que están haciendo.
¿Cómo ejerces tu profesión?
¿Para qué la ejerces?
¿Cómo la vives?
Hay personas ambiciosas, pero no lo suficiente. Si nuestra ambición solo abarca el tener, nunca será suficiente. Por este motivo deberemos ser más ambiciosos todavía, aspirar a ser. Cuando desempeñamos nuestra profesión para satisfacer exclusivamente nuestras necesidades ya sean estas materiales, emocionales, sensoriales… llega un momento en que no es suficiente. Ya hemos conseguido lo que ansiábamos y entonces descubrimos que no era bastante. Esta desazón es un pozo sin fondo, y la alternativa “más de lo mismo” no servirá. Pedir más no va a llenar este vacío. El hueco se llenará aportando, ofreciendo y contribuyendo. Como dice Viktor Frankl, “La vida nos exige contribución, y depende de cada uno de nosotros descubrir en que consiste”. Cuando estamos enamorados no queremos poseer, queremos ofrecer.
Enamorarnos implica abrirnos a la posibilidad de ser lo que queramos a través de nuestra profesión. A veces sin darnos cuenta nos vamos limitando, nos acomodamos a la rutina. Perdemos perspectiva y nos adaptamos a prácticas conocidas y aparentemente confortables. ¿Quién eres a través de tu profesión? Un eterno aprendiz, un sabelotodo, un conformista, un innovador, un rutinario, un experimentador… ¿Cómo expresas tu propia identidad? Está en tu mano abrirte y ser lo que quieras a través de tu profesión.
La pasión y la imaginación van de la mano. Soñar con posibles, imaginar imposibles. La pasión se enciende cuando podemos concebir un deseo. Hay personas que no se atreven a desear, creen que es un lujo que no se pueden permitir. Visiona que tipo de profesional quieres ser, en que tipo de profesional te quieres convertir. Pasión, deseo y seducción son variables imprescindibles para mantener el enamoramiento. Cuando estamos enamorados encontramos atractiva nuestra profesión.
¿Quién quieres ser?
¿Dónde quieres llegar con tu profesión?
¿Cuál es tu deseo más atrevido?
¿Qué tiene de atractiva tu profesión?
¿Qué te seduce?
Es curioso, siendo una persona que amo profundamente mi profesión y que ésta da sentido a mi vida, después de compartir estas reflexiones con vosotros aun me siento más enamorada de la profesión que un día llamó a mi puerta, escuché y decidí vivir. Deseo de todo corazón, que a ti también haya podido inspirarte de alguna manera.<
A ti, ¿qué te enamora de tu profesión?
Hermínia Gomà
Punta Cana
1 febrero 2012
96 Comments
Carlos González
En la actualidad siento que es cada vez más complicado encontrar aquello que nos apasiona, una vocación. Vivimos más pendientes de hacer dinero o de una comodidad que, tal vez, nunca llegue, en lugar de mirar dentro y descubrir que es lo que nace de nosotros. En lo personal, tengo varias cosas que me nacen, una de ellas es esta profesión. Tengo motivaciones más allá de simplemente trabajar y poder acompañar a otras personas en sus procesos terapéuticos y de desarrollo personal, me gustaría dejar algo al mundo. La rutina, acomodarse o conformarse con lo que hay, son cosas que nos llevan a perder las ganas de evolucionar, de mejorar e ir más allá, pero como profesionales de la psicología no podemos perder la luz, no hay que olvidar qué es lo que nos motivó a emprender nuestro camino. Por desgracia cada vez tenemos más distractores, es irónico que en el momento histórico en el que más visibilidad se le está dando a la salud mental, parezca ser también el mismo en el que más cosas nos llevan a ser infelices, lejos de lo que realmente hay dentro de nosotros, por mirar demasiado hacia fuera.
Enara Sinfreu
Que maco és poder dir que estàs enamorat de la teva professió, que et motiva, que gaudeixes treballant. És una pena que poca gent ho viu així, penso que s’ha format una idea general a la societat on no es pot relacionar plaer amb treball, i aquesta idea és absolutament errònia. I tant que podem gaudir treballant, de fet opino que les persones que estan enamorades de la seva professió, són les que millor ho fan, les que tenen resultats més positius en el seu treball. Al final quan fas una cosa amb ganes i amb il·lusió és nota.
Herminia Gomà Quintillà
Excel·lent síntesi de l’article! Gràcies per aportar-li valor amb el teu comentari.
LAURA CANOVAS
Como persona que lleva queriendo ser psicóloga desde pequeña considero que estoy muy enamorada de esta profesión, pero eso no hace que a veces dude de si en algún momento me cansaré de esto. Y lo que me parece muy importante es que por mucho que estemos enamorados y por mucha vocación que tengamos, no hay que dejar de lado la perseverancia, la dedicación y el trabajo.
Las preguntas han sido muy interesantes ya que, mientras las iba contestando, me daba cuenta de lo amplia que es la gama laboral, lo que ayuda a tener esa sensación de libertad y de propia elección.
Herminia Gomà Quintillà
Excelente reflexión sobre el artículo. Gracias por enriquecerlo con tu comentario.
Olivia
A día de hoy me considero una persona afortunada de, por lo menos creer, que esta enamorada de lo que estudia y hace. Una de las cosas que me ha hecho reflexionar ha sido el «Es un proceso que se desarrolla durante toda la vida ya que evoluciona constantemente», leer este articulo me ha hecho ser consciente de que todos los procesos son cambiantes, incluso el amor, y tengo que seguir «reavivando ese fuego» que enciende lo que amo. Me hace cuestionarme si algún día dejare de estar tan motivada por lo que me gusta y que es lo que debería hacer si me encuentro en ese momento, como volver a enamorarme por aquello o encontrar algo nuevo.
Herminia Gomà Quintillà
Excelente síntesis del artículo! Gracias por aportarle valor con tu comentario.
Ana Prados Herrero
Este texto me hizo pensar en la conexión emocional con nuestro trabajo, resaltando lo importante que es enamorarse de lo que hacemos. Como estudiante de psicología en prácticas, estas palabras me recuerdan lo relevante que es tener vocación y pasión en nuestra labor. La idea de compararlo con enamorarse destaca la necesidad de mantener viva la chispa de la curiosidad, la imaginación y las ganas en nuestra carrera. Al explorar mi propia identidad como futura profesional, me motiva a imaginar qué tipo de psicóloga quiero ser y a comprometerme más con esta disciplina tan apasionante.
Herminia Gomà Quintillà
Excelente síntesis del artículo! Gracias por aportarle valor con tu comentario.
Cristina Albó Vilà
És molt bonic trobar allò que t’omple i que et motiva del primer a l’últim dia. Mentre llegeixo les teves paraules m’entra el dubte de si totes les persones d’aquest planeta tenen el mateix privilegi per aconseguir allò que tan els fa feliç, viure per alguna cosa més enllà que no solament sobreviure. Em posa trista pensar que no, però no sé la resposta. També d’igual forma que dius en el text, al final per saber la teva vocació has de saber qui ets i quines son les teves circumstàncies. Considero que estic en aprenentatge i exploració constant amb mi mateixa, que soc canviant i que el meu entorn canvia amb mi, i en conseqüència la meva vocació canvia alhora que jo canvio. Llavors a dia d’avui puc dir que estic on vull estar.
Herminia Gomà Quintillà
Excel·lent síntesi de l’article! Gràcies per aportar-li valor amb el teu comentari.
Clàudia
Es muy importante que hagas lo que hagas, lo hagas con pasión y amor. Siempre he dicho que a veces no podemos decidir las cosas que suceden, pero sí podemos decidir como las hacemos y siempre tenemos que intentar hacerlo desde el amor y el aprendizaje. En el trabajo igual, aunque hoy en día es muy difícil ver a alguien que le apasione su trabajo, sobre todo cuando llevan tanto tiempo en él. En mi opinión, la manera en como vemos el trabajo, reflejará en como luego lo realicemos, es decir, si yo veo mi trabajo como una obligación que tengo que hacer para sobrevivir, no es lo mismo si yo veo mi trabajo como algo que me gusta realizar y lo utilizo para seguir aprendiendo, para sentirme realizada conmigo misma y para crecer a nivel personal y profesional. Y creo, que la segunda, no depende tanto del trabajo que hagamos, sino de nuestra percepción y de cómo lo queramos enfocar.
Herminia Gomà Quintillà
Excelente síntesis del artículo! Gracias por aportarle valor con tu comentario.
Marta
Hoy en día, parece una locura el estar enamorado de tu profesión. En un contexto en el que encontrar trabajo ya es complicado, imagínate hacerlo en una labor que encima te apasione. Si bien es cierto que los primeros días siempre nos invade esa ilusión por empezar un proyecto nuevo, la rutina y las responsabilidades asociadas hacen de este cada vez más pesado. Como persona que se considera bastante ambiciosa, nunca me había planteado dirigir esta ambición hacia ofrecer algo a los demás y no desde la posesión. Abordar el trabajo desde esa perspectiva, puede servir de impulso para continuar creciendo en el ámbito profesional y no perder la ilusión por el camino. Creo que cuando sentimos que realmente somos útiles para la sociedad y contribuimos al bienestar de los demás, es más complicado llegar a ese punto en el que vemos el trabajo como mero sacrificio en lugar de un logro.
Estrella Azagra
Has descrito un buen símil entre la vocación y la sensación de estar enamorado. Cuando nos dedicamos a lo que nos apasiona y nos sentimos alineados con nuestro propósito, experimentamos un sentido de plenitud y significado en nuestra vida. Nos sentimos comprometidos, motivados, nuestras acciones están impulsadas por la pasión y el entusiasmo. Similar a estar enamorados, esta pasión y entusiasmo nos impulsa a dar lo mejor de nosotros mismos y a disfrutar cada momento de nuestro trabajo o actividad. Personalmente creo que cuando seguimos nuestra vocación, es probable que nos sintamos más auténticos y congruentes con nosotros mismos.
Seguir nuestra vocación no significa que no habrá desafíos o momentos difíciles. Al igual que en una relación amorosa, puede haber altibajos, obstáculos y momentos de duda. Sin embargo, la pasión y el sentido de propósito que se experimenta al seguir nuestra vocación pueden ayudarnos a superar estos desafíos y mantenernos comprometidos con nuestro camino.
Victor Gascon
Muchas personas van muy ilusionadas a su primer día de Trabajo, pero con el paso del tiempo esa ilusión, motivación, o amor por lo que se hace desaparece. Tal y como dice el articulo, la rutina y a mi parecer, las obligaciones dentro del propio Trabajo, ya no solo de responsabilidades, sino de maneras de hacer, terminan haciendo que perdamos nuestro punto de vista, nuestro sentido, nuestra capacidad de aportar, cambiándolo por “lo que la empresa dice”. Encontrar el punto medio entre lo que el Trabajo pide y lo que tu como persona puedes aportar, conectando con tu fin personal, puede ser la clave para volver a enamorarte de tu profesión.
Aleix Concernau
M’identifico molt amb el relat de l’article perquè d’alguna manera penso que jo estic enamorat de la meva professió… on la sensació és sempre de fer el que m’agrada, des de la passió, el desig de millorar i fer millors els que m’envolten i per a qui m’esforço, i amb una sensació de fluir en el temps bestial… el temps vola. Des d’aquesta passió pot aparèixer la imaginació, la creativitat, noves connexions, nous projectes, noves idees, etc. perquè res surt forçat sinó provocat per aquest motor passional que et fa sentir lliure i et permet avançar sense veure l’horitzó, perquè cada pas val la pena i mereix ser espremut com si hagués de ser l’últim.
Marta F
La majoria hem començat aquesta professió per vocació i per amor a aquesta professió, però també he de dir que (igual que en les relacions) només amb amor no n’hi ha prou, ja que moltes vegades haurem de dedicar-hi esforç i dedicació a ella, i ens produirà canvis i aprenentatges al llarg de la nostra vida. Tot i així però, la professió de psicologia al igual que la resta no només es amor i dedicació. També hi ha moments de frustració, d’inseguretat, de no saber si tirar endavant i aquestes emocions alhora influenciaran en la nostra manera de ser i de funcionar a la feina.
Així doncs, és important tenir un autocontrol i autoconeixement de nosaltres mateixos i ser conscients que no tots els dies seran bons, ja que és una feina que treballa amb les emocions dels altres però també amb les nostres i davant de tot, som persones.
Aida Prat
Ara que m’estic projectant en l’àmbit professional, em sembla molt motivadora i inspiradora veure la professió des d’aquesta perspectiva. Hi ha reflexions que m’emporto pel meu camí professional, com llavors que calen cultivar o com un far que il·lumina l’horitzó: «Trobar la pròpia veu, aportar valor afegit a la societat, realització, créixer, evolucionar, passió i trobar sentit a la vida a partir de la professió».
Aina Borrell
A partir d’aquestes paraules realment em dono compte que podria dir que estic enamorada de la meva professió. Mai m’ho havia plantejat en aquests termes, però ara entenc que no se n’allunya tant. Crec que la màgia d’estar enamorat de la teva professió és que es transmet i inspira aquells que puguin estar interessats. Podria dir que en aquest institut he tingut la sort de trobar això, professionals que estan enamorats de la seva professió i que m’han contagiat aquestes ganes d’oferir el millor de mi per aquesta disciplina. I com bé diu el text «cuando estamos enamorados no queremos poseer, queremos ofrecer». Aquesta és una cita que recullo més enllà del context vocatiu en què està aplicada en aquest text, la recullo com a lliçó d’amor podríem dir, ja que en la nostra societat acostuma a confondre’s.
Guilllem Llort
“Trabaja de lo que te apasiona y no trabajaras en tu vida” dicen. Yo no estoy del todo de acuerdo con esta afirmación, pero, eso sería para otra ocasión. Lo que sí que está claro es que trabajar de algo que a uno le gusta, hace más ameno nuestro paso por la existencia. Personalmente, me parece una perspectiva muy interesante la que plantea este artículo. Nos invita a reflexionar sobre la importancia de sentir pasión y conexión con lo que hacemos en nuestro trabajo. Destaca ejemplos de personas que han convertido su profesión en su vocación y han dejado un legado significativo en el mundo. Además, nos recuerda la importancia de mantener viva la pasión y la ambición en nuestra profesión, evitando caer en la rutina y buscando constantemente nuevas formas de crecer y contribuir. Sin duda, es un llamado a reflexionar sobre nuestra propia relación con nuestra profesión y a buscar esa chispa que nos haga enamorarnos de lo que hacemos.
David Noé
Agraeixo moltíssim la reflexió que m’emporto d’aquest post, que d’alguna manera sento que em servirà com a recordatori d’aturar-me a apreciar tot l’amor que sento cap a la meva professió. Coincideixo enormement en la manera que l’ambició, que prové etimològicament de rondar, de donar un tomb d’un costat a un altre, d’anar i abastar-ho tot, és en aquest anhel que oferim al món, a través de la nostra ambició i curiositat, i apareixen els enamoraments encisadors, que desperten la nostra veu, com un far que ens indica el camí. “Quan estem enamorats no volem posseir, volem oferir”.
Potser hi ha moments de la vida que no tenim clara quina volem que sigui la nostra professió concreta i exactament, però si no deixem de caminar, de provar, d’empapar-nos, d’admirar als nostres ídols, i sobretot, d’escoltar la nostra veu quan oferim amor cap a la vida, serem capaços d’estimar i trobar el nostre lloc.
Gal·la
Qué privilegio. Qué privilegio es vivir de lo que amas, de lo que te apasiona, y a la vez, qué difícil de conseguir en la sociedad en la que vivimos, en la que se necesita un trabajo para sobrevivir, en la que nos hacen elegir con apenas 16 años y en la que «está mal» no estudiar o arrepentirse de lo que ya has elegido. El miedo al cambio y al «qué dirán» gobierna nuestro pensamiento y es uno de los factores que impide que muchas personas acaben dedicándose a lo que les apasiona de verdad. Aprender a equivocarnos, saber qué es lo que nos gusta, es igual de importante que saber lo que no nos gusta.
Considero que tengo la gran suerte de ser una de estas privilegiadas, de ser una de esas personas que vive enamorada de su futura profesión, que ha descubierto su vocación. ¿Cómo descubro mi pasión? Con autodescubrimiento, arriesgándote, experimentando, equivocándote y, sobre todo, escuchándote.
Sofía
Vocación es “Voz en acción”, wow. Escuchar nuestra voz para expresarla. Como dice Herminia, conectar con nuestra misión, nuestros talentos y sueños.
Personalmente cuando me hacía la pregunta de ¿Quién quieres ser?, mi respuesta era un rotundo no sé. No era capaz de conectar con mis talentos y deseos ya que estaban ensombrecidos por mis propios miedos e inseguridades. A día de hoy puedo decir que estoy enamorada de mi profesión, una decisión impulsiva me trajo a este camino y ahora me entusiasma y me ha conectado con todas las capacidades y habilidades que tengo. Antes sentía que no tenía vocación por nada, ahora siento que mi voz en acción expresa que este es mi lugar y que quiero ofrecer todo lo que pueda en este ámbito.
Ariadna
Sempre és un plaer llegir les teves enriquidores paraules, Hermínia.
L’enamorament és constant, lineal i no finit? Segons el meu criteri no crec que sigui una pregunta dicotòmica. Únicament m’atreviria a afirmar que em sento molt afortunada d’haver triat aquest camí, el de la psicologia. Un camí que m’ha inspirat, m’ha cuidat i m’ha donat suport.
Vocació és des de sempre i per sempre? Parlant des de la meva experiència pròpia: des de sempre no ho sé, i per sempre desitjo amb totes les meves forces que sí. Desitjo que, fins al futur més llunyà, aquesta professió m’ompli tant com ho fa ara.
“Que quieres ser de mayor?” Des d’una perspectiva simplista i complexa alhora, afirmo que de gran vull ser feliç. Un factor que de segur influirà en aquesta felicitat serà dedicar-me a allò que em motiva, que em fa créixer i que em fa voler més d’allò meu, d’allò nostre. I espero que la psicologia ocupi aquest espai tan acuradament com sigui possible.
La por a la rutina, subjectivament, no crec que sigui per a tothom. Opino que la rutina és el millor que et pot passar si ocupes els teus dies fent el que desitges.
El Eterno aprendiz, és la identitat clau de la nostra professió, mai podem donar-ho tot per après o vist.
¿Qué te enamora de tu profesión? Acabaria abans responent què és el que no m’enamora de la meva professió: res.
“Allà on es creuen els teus talents i les necessitats del món, està la teva vocació.” (Aristòtil)
Irene Lacal
Aquest article del blog m’ha semblat una lectura molt inspiradora i motivadora. És cabdal trobar passió i amor per la nostra professió, ja que això pot impactar positivament en la nostra vida laboral i personal. L’amor per la nostra professió ens impulsa a esforçar-nos, a superar obstacles i a buscar constantment el creixement i l’excel·lència.
La lectura també m’ha fet qüestionar si estic aprofitant al màxim la meva professió i si estic conreant aquesta passió i amor pel que faig. Crec que encara haig de treballar per alinear els meus valors i aspiracions amb la meva carrera professional. Estic motivada per buscar aquesta connexió emocional amb la meva vocació, i per a continuar aprenent i creixent en el meu camp, mantenint una actitud positiva i apassionada cap a les meves responsabilitats.
Amanda Martín
Me siento sumamente identificada en este artículo, desde hace varios años que estoy enamorada de lo que será algún día será mi profesión, y estoy construyendo y desarrollando poco a poco todo lo que necesito para conseguirlo, muchas veces uno se siente perdido, pero a día de hoy estoy orgullosa de lo que he conseguido para cumplir mis objetivos. Sin duda, es un sentimiento sumamente parecido al enamoramiento, una pasión que te orienta a desarrollar todo el potencial y amor que hay hacia ti sobre aquello que harás tu profesión, y no se desarrolla para cubrir necesidades de las cuales sentimos carencia, si no para ser, ser aquello que amas, aquello por lo que quieres vivir y crecer.
Muchas veces he sentido que son pocos los afortunados que sienten todo lo que anteriormente he mencionado, por desgracia, muchas personas pierden el rumbo de sus objetivos y de quien quieren llegar a ser, viven en una realidad llena de rutinas y obligaciones que no les hacen felices. Opino que tanto el coaching como la psicoterápia son herramientas sumamente potentes para poder ayudar a las personas a encontrarse a si mismos, y encontrar aquello que les apasiona, aquello que quieren ser.
Aleix T.
Hola Herminía. Pues leyendo este artículo, tengo que decir que esta vez estoy de acuerdo pero con matices sobre lo que comentas. Desde mi punto de vista, la idea de estar enamorado de tu profesión, de levantarte cada día de la cama apasionado por lo que vas a hacer hoy en tu trabajo, de sentir que te dedicas a hacer realidad tu sueño y de que te atreves a vivir cada día siendo el profesional que quieres ser, es una idea muy atractiva, que duda cabe. Y si alguien puede hablar de esta forma de su trabajo, me siento feliz por él, solo faltaría. Aún así, creo que muchas personas que piensan bajo estos términos cuando han de encontrar su vocación, les genera más ansiedad y frustración que otra cosa. No tengo pruebas científicas sobre ello, es simplemente lo que percibo yo cuando hablo con personas de la Generación Z, para entendernos. Gente muy cercana a mí, tiene grandes conflictos internos sobre a este respecto porque se mueven por la vida buscando algo que les «haga vibrar». De hecho, yo mismo he sentido una gran desazón interna cuando he interpretado el buscar mi futura profesión bajo estos ideales. Podría hablar largo y tendido sobre el motivo por qué creo que es más óptimo, en general, enfocar el ámbito laboral de otra forma, pero voy a usar una palabra-no es castellana- que resume bastante mi punto de vista: Ikigai. Concepto japonés que para mí enfoca el hecho de encontrar tu trabajo vocacional de una forma más realista que la que tenemos la mayoría de occidentales.
Un saludo Hermínia, gracias por darnos estos espacios para reflexionar.
Mario
Gràcies, Hermínia per les teves reflexions. “Quan estem enamorats no volem posseir, volem oferir”. Quina millor manera de dedicar-se a alguna cosa que oferint-te amb amor pel que fas. M’has fet recordar els aprenentatges sobre sociologia i psicologia del treball en els quals es parla d’una recerca d’idiosincràsia, passió, èxit personal, influència social… És una cerca relacionada amb l’evolució de les necessitats de la societat de cada moment. Des de la revolució industrial i gràcies a l’evolució d’algunes societats, hem pogut anar cobrint les necessitats més bàsiques de què parla Maslow, les quals ens permeten la possibilitat de continuar creixent en les nostres aspiracions i construint nous camins. Coincideixo totalment amb tu i m’alegro de llegir comentaris que em recordin la importància de ser responsables amb nosaltres mateixos, fent allò que estimem i estimant de veritat.
«Cuanto más juzga uno, menos ama» (Honoré de Balzac)
Herminia Gomà Quintillà
Què important és no jutjar!! Excel.lent reflexió Mario.
Aloma Alenyà
Hola Hermínia, gràcies altre cop per les teves paraules.
Estar enamorats de la nostra professió és una sort i un privilegi. En primer lloc, és una sort perquè moltes vegades trobar allò on hi vols dedicar el teu temps i esforç és una tasca complicada, en molts casos un experiment de prova i error. En segon lloc, és un privilegi perquè, un cop sabem quina és la nostra vocació, no totes podem optar a ella. En tot cas, crec que és important fer-se les preguntes que has mencionat a l’article perquè ens fa estar oberts a allò que ens ofereix la feina i agafar una nova perspectiva del que podem aportar i de com això ens fa sentir. En el meu cas, em va costar molt escollir què estudiar perquè sentia que tot m’interessava però que res era la meva vocació. Ara li dono eternament les gràcies a l’Aloma del passat per haver decidit Psicologia tot i no estar-ne segura. Ara sé que m’interessen moltes branques diferents de la psicologia i que, si tinc la sort de poder trobar una feina relacionada amb el tema, tindré el privilegi de gaudir d’aquesta alineació entre la meva vocació i la meva dedicació laboral.
Finalment, volia afegir que poder gaudir de la companyia d’algú que està enamorat de la seva feina no té preu. No hi ha res més bonic que quan algú et ve a explicar alguna cosa que li ha passat a la feina, i ho fa amb un gran amor i passió. És inspirador.
M’agradaria citar una frase de Pep Guardiola que diu: “La gran suerte que uno puede tener es hacer lo que le gusta. Dar con eso es la esencia de todo.”
Alicia A.
«Hacemos lo que amamos y amamos lo que hacemos.» sería la frase.
Me encanta este tema, sobre todo por lo identificada que me siento. Siempre he creído firmemente en eso de hacer lo que te apasiona y perseguir tus sueños, a enamorarte de tu profesión, amar aquello que haces. Como muchos jóvenes hoy en día, la vocación no es algo que nos invade de golpe desde niños, sino que la vamos descubriendo, a través de nuestras habilidades y competencias como personas. Y aunque no desde siempre quise estudiar psicología, la decisión que tome y los años de estudio no los cambiaría por nada del mundo. He descubierto con el tiempo que sí es mi vocación, y cuando lo dices en voz alta te invade la misma sensación que cuando dices estar enamorado.
Creo que es muy importante ser ambiciosos con las profesiones que amamos, y aspirar a ser y no a tener con ellas. Quiero decir, hallar las personas que queremos ser y buscar la vida que queremos vivir a través de nuestra profesión. Al fin y al cabo, es más de la mitad de tu vida a la cual dedicas tu tiempo y esfuerzo . Si no estás enamorado de ella y no sientes pasión y vocación, ¿Qué sentido tiene?
Me gustaría destacar las preguntas de ¿QUIÉN QUIERES SER? y ¿DÓNDE QUIERES LLEGAR CON TU PROFESIÓN?
Judit
Tengo la suerte de considerar que estoy enamorada de lo que he estudiado y de lo que será mi profesión. Es por eso que al leer este artículo me he sentido identificada y me ha llamado la atención que se equipare el enamoramiento romántico al enamoramiento de tu profesión.
Nos inspira para ser excelentes, para ofrecer la mejor, sentimos curiosidad, ganas de hablar de la profesión y de compartirla con personas que sienten esa misma pasión, sentirse privilegiado…Todo eso me resuena muchísimo
Si bien es verdad que ahora mismo me siento así, no puedo evitar pensar que desconozco lo que me depara en un futuro, y no sé si esta pasión tan grande que siento ahora mismo se mantendrá en un futuro.
Pienso que puede resultar difícil sostener ese enamoramiento en el tiempo, y que, además, desgraciadamente a veces hay muchos impedimentos para poder amar tu trabajo. Quizá anhelas dedicarte a una profesión, pero tus recursos y tu entorno no son nada favorecedores. Es por este motivo, que opino que, aunque sería ideal que todo el mundo sintiera esta pasión por lo que hace, muchas personas solo desean tener un trabajo para poder vivir. Por desgracia, muchas personas no tienen opción de elegir y trabajan por necesidad.
Aun así, pienso que atreverse a soñar y a contemplar opciones que nunca nos han parecido posibles, a veces nos puede dar la oportunidad de ver que quizá tenemos más alternativas de las que creíamos, aunque no siempre sea así para todo el mundo.
Laia Llobet
Aún que esté de acuerdo con el artículo y le deseo a todo el mundo que se enamore de su profesión y que esta le haga sentir vivo, por desgracia pienso que vivimos en un modelo de sociedad en qué este lujo solo se lo pueden permitir algunos. Siempre nos dicen que tienes que estudiar y hacer lo que más te guste, lo que más te apasione, pero nos educan en un sistema en el que no descubrimos absolutamente nada de nosotros mismos. No nos dan la opción de explorar nuestros gustos. Llegamos a los 18 años con una presión y una prisa por escoger algo que no sabemos ni lo que significa. Pero escogemos, y con suerte nos gusta y seguimos, o no nos gusta y cambiamos, o seguimos, hay mil opciones. Y al llegar al mercado laboral, y a la vida adulta, nos damos cuenta que vivimos en un mundo que vive por y para la economía, en el que hay que vivir. Por tanto, nos fundimos en la sociedad y cedimos. Hacer el cambio da mucho miedo, y son pocos los valientes que se atreven.
Personalmente creo que soy una de estas afortunadas, que ha conectado con lo que le gusta, y que sé que podré vivir de mi pasión. Espero y lucharé para que sea así, y para que mucha más gente lo consiga.
Fatima Z.
Vivir tu profesión desde el amor es todo un privilegio. Es muy importante que todos los que tenemos la oportunidad de escoger y decidir nuestro futuro, recordemos que esta oportunidad no la tienen todos y que ahora que la tenemos hay que aprovecharla. No solo por aquellos que no tienen esta opción, sino por nosotros mismos. Podemos elegir como vivir nuestro trabajo, si a partir de la vocación o de algo más amargo y vacío. El trabajo es algo que ocupa la mayor parte de nuestra línea de vida, afecta a nuestra salud mental y nuestro bienestar en general, y es por eso que hay que buscarle su sentido y la pasión por este.
Adriana Rubí
Vaig escollir estudiar psicologia des de molt petita, recordo molt bé el moment en el qual vaig prendre la decisió, va ser arran d’un llibre i des de llavors tenia claríssim que estudiaria aquesta carrera. Sempre m’han dit que quina sort vaig tenir al trobar tan ràpid el que volia fer, he vist com les meves amigues s’han angoixat per no saber que fer, han canviat de carrera, s’han trobat perdudes, etc. Potser sí que vaig tenir sort a l’escollir ràpid i em sento privilegiada de poder estudiar el que m’agrada.
Llegir aquest article em fa pensar en el passat i el futur envers la vida professional. Crec que quan som més petites o comencem a endinsar-nos en el món laboral sí que romantitzem la idea de treballar, ser autosuficients, tenir diners, etc. Però, agafant la comparativa que fa l’Hermínia amb l’enamorament en una relació, crec que és molt important saber cuidar la relació amb la professió. Ja que, sinó es pot acabar desgastant, es van perdent les ganes, es perd el focus dels motius pels quals estàs fent aquesta feina, etc. És per això, em sembla molt interessant la idea de projectar cap a oferir, contribuir i aportar, més que buscar tenir més o aspirar a més, ja que al final aquestes intencions queden buides de significat.
Ivan
Ahora, en el último año del grado de Psicología, sigo esperando descubrir la profesión de mi vida. Me gusta la psicología en muchos aspectos, pero no me enamora ni me inspira. Realmente no se quien quiero ser, tengo una idea de lo que podría ser mi vocación, pero es una meta que todavía me queda más lejos de lo que me gustaría. Este artículo me revuelve por dentro, porque para mi trabajar es una obligación, en los trabajos en los que he estado he ido con la meta de ganar dinero. Me gustaría estar en esa posición en la que me levantara con una sonrisa para ir a trabajar, que no me importase la nómina, sino que me importase como de bien voy a hacer mi trabajo.
Iris Mulero
Al primer moment de llegir l’article, de la idea «d’estar enamorat de la teva professió», he sentit una mica de rebuig, potser perquè realment encara no sento aquesta vocació, de fet encara no he ni entrat al món laboral de la psicologia i per tant no puc parlar des d’aquest sentiment de vocació, però sí que reflexionant, és cert que al final gran part de la teva vida es basa en la teva feina, en el treball que tinguis, i si aquest treball t’agrada i fins i tot sents aquest sentiment proper a l’enamorament es fa molt més amè, pots basar la teva vida o gran part del teu dia a dia pensant en la teva professió i fent coses per ella, simplement perquè t’encanta i ho vols fer, i és cert que això ha de ser molt enriquidor. Tant de bo, ara que estem acabant la nostra carrera de psicologia, en un futur proper tingui aquesta sensació amb la meva professió.
Hanna
Siguiendo la analogía del enamoramiento y teniendo en cuenta que en un sentido interpersonal en el enamoramiento hay idealización, podría ser que, al tratarse de estar enamorados de nuestra profesión, esta idealización no sea igual de “cegadora”. ¿Veríamos con más facilidad la realidad al tratarse de una profesión y no de una persona y elegiríamos mejor por dónde ir?
Me parece interesante también la diferencia entre trabajar para poseer (parte ineludible por otro lado, porque hay que tener para poder afrontar la vida en sociedad), y trabajar para ser. Si el trabajo queda vinculado a nuestra identidad y somos a través de nuestra profesión, no perderemos el vínculo con ella y además la veremos como un medio a través del cual realizarnos. Trabajar tendría otro sentido, no solo el de “trabajar para vivir” teniendo en cuenta la cantidad de horas que se le dedica…
Lidia Z.
Mi canción favorita dice “valoro lo que tengo y pongo amor en lo que hago” y creo que es la forma de funcionar más plena que existe. En mi caso personal yo decidí ser psicóloga con 12 años y ver que se acerca el momento y sigo luchando por ello, me sigo formando, y se ha convertido hasta en hobbie investigar sobre ello, me hace feliz. Creo que la vocación, y más en profesiones como esta en la que tratamos con personas, es fundamental para consolidar la base de un buen trabajo. Estoy súper de acuerdo con la frase “Estar enamorados de nuestra profesión despierta nuestros dones ocultos con el arrebato de la pasión”, pero tampoco quiero romantizarlo en exceso ya que también considero que es relevante tomar perspectiva y aceptar que no todo va a ser excitante o apasionante, que también tendremos malos días, épocas menos motivadas, y todo fluctúa pero es relevante sentirse siempre en sintonía y concordancia con los valores propios y lo que cada persona quiere vivir y dedicarse.
Pol Querol
Este artículo me ha hecho reflexionar en el sentido de que cuando era más pequeño quería estudiar una profesión bastante diferente a la que estoy estudiando ahora mismo pero lo que pasa es que esta no tiene una carrera establecida y su acceso es bastante complicado así que opté por la psicología que es otro mundo que me apasiona.
A medida que iba entrando en el mundo me gustó cada vez más y más hasta estar convencido que la verdadera profesión en la que me quiero dedicar esta aquí, y que lo puedo compaginar con uno de mis sueños que es trabajar en el mundo del deporte, siendo la psicología del deporte y de la actividad física mi profesión soñada a día de hoy.
Para terminar añadir que realmente uno es bueno en donde le gusta estar, si no disfrutas lo que haces nunca vas a dar tu máximo, en cambio, destacar en un trabajo donde te sientas a gusto suele ser más posible.
Alba Alcaraz
Qué importante es amar lo que hacemos y más si se trata del trabajo, el lugar en el que pasaremos la mayor parte del tiempo de nuestras vidas, con más motivo debe ser un lugar cómodo, en el que puedas ser, en el que sientas que aportes y te sientas plenx.
Nunca he entendido el trabajo sin vocación, sin motivación más allá de recibir una estabilidad económica y horaria. Entiendo que por la sociedad en la que vivimos se nos hace entender que el trabajo es una transacción para poder vivir y se termina por tener esta visión. El resultado son personas desmotivadas y frustradas al no poder desarrollarse en plenitud, no aprovechar su potencial, su entusiasmo y sus ganas por haber entrado en la rueda del capitalismo.
Para mí, ir cada día a trabajar es aprender algo nuevo de mí, de mis compañerxs, de mis pacientes. Querer crecer cada día más a nivel personal y profesional para seguir aportando lo mejor a aquellos que forman parte de mi entorno laboral. Encuentro que es la manera más bonita de afrontar cada día, saber que estás haciendo aquello que te genera bienestar y a su vez se lo está generando a otros.
Joan Salmerón
Aquest article m’ha fet reflexionar sobre el meu futur laboral, just estic acabant una de les etapes acadèmiques més importants de la meva vida i entra el dubte de cap a on anar, de què fer: seguir estudiant i especialitzant-se o intentar entrar ja en el món laboral, o les dues? Tot i aquesta decisió sento que triï el que triï, serà un petit salt al buit. Aquest buit fa molt de respecte, ja que no saps quines són les conseqüències que hi haurà i pot arribar a crear molta ansietat, com sento en molts companys.
Crec que una de les possibles alternatives a no patir en aquest salt és exactament del que es parla en aquest article, a pensar i reflexionar si li posem passió a allò del que treballem. Penso que sóc una persona que realment li agrada aquesta branca de la vida i que li posarà molta passió allò que faci i que m’acabarà omplint. Tenir aquesta idea em relaxa davant de la incertesa del meu futur.
Ruth
Des de ben petits ens fan escollir la nostra carrera professional sense saber ben bé si és el que realment ens agrada, i més si no ens donen les eines per explorar què ens agrada, quines son les nostres fortaleses i debilitats, així com les diferents opcions que hi ha. És molt difícil amb 18 anys saber a què em vull dedicar tota la vida, i que a més m’apassioni, que estigui “enamorada” de la meva professió.
Jo he tingut sort amb la professió que he escollit, ja que cada vegada m’agrada més. Podria dir que cada dia que m’acosto més al mon laboral, m’estic “enamorant” més de la meva professió. La carrera m’ha ajudat a descobrir qui soc, a estimar-me i a tenir ganes de compartir tot el que m’ha ensenyat. No tothom pot dir el mateix, hi ha gent que no pot expressar qui es a la feina, o no sent la passió que sento jo al realitzar-la.
Tot i així, considero que aquesta “idealització” de la feina, avui en dia, queda molt lluny de gran part de la població, ja que no es paren a pensar si realment el que fan els omple, sinó que tenen altres prioritats (com seria la remuneració econòmica). S’hauria de fer alguna cosa al respecte des de l’educació, i focalitzar-la en ajudar als joves a trobar allò que realment els omple.
Elena Charle
Yo actualmente estoy en un momento vital que estoy empezando a adentrarme al mundo laboral, este mundo que me esta fascinando y podría decir que estoy disfrutando de mi profesión. Sé que me queda mucho camino por recorrer y que éste es difícil, me encontrare con momentos en que estaré mas o menos motivada con mi profesión. Al final deberíamos percibir la profesión como un hobbie o un trabajo donde te sientas satisfecho y realizado. Hoy en día las personas tenemos el trabajo como una obligación, veo mas insatisfecha a las personas y que escoge profesiones que no les gusta. todo esto es porque va en una rueda que si no trabajas no tienes dinero, sino tienes dinero, etc. Pero al final lleva todo a la infelicidad de las personas. Yo por ejemplo si trabajara de algo que no me satisface o no me gusta seria infeliz, no iría contenta a mi trabajo.
Las personas con mayor éxito profesional son las personas que les gusta su trabajo, que tiene pasión por ello.
Belen Granell
Este artículo me ha hecho reflexionar sobre esta relación que hace Herminia con el amor y nuestra profesión. Muchos de nosotros seguramente hayamos empezado esta profesión por vocación y por amor a esta, pero también he de decir que (al igual que en las relaciones) solo con amor no basta, ya que muchas veces tendremos que dedicarle esfuerzo y dedicación a ella y, tal y como comenta Herminia en el artículo, es un proceso que se desarrolla durante toda una vida. En algunos momentos nos sentiremos frustrados o estancados, puesto que nuestra vida es un va y ven de emociones, las cuales influirán en nuestra profesión.
Considero que la base está en hacer lo que uno realmente disfruta haciendo. Con lo que quiero decir con esto es que, si en algún momento se ha escogido una profesión determinada y 20 años después, ya no se disfruta de la misma forma y se ha descubierto una nueva con la que se disfrute más, no le veo ningún inconveniente en cambiarla, ya que la base de todo es disfrutar lo que uno hace sea cual sea la profesión.
iris caballero
Em sembla un article molt interessant i hi estic d’acord en bastants punts. Tot i així, m’agradaria donar-li unes voltes i oferir una visió crítica, per no dir lo mateix que tothom i obrir una mica de debat en els nostres caps.
«Enamorar-te» de la teva professió sona com un bon pla de futur. Qui no vol estar encantada amb la teva feina, la qual representa la major part del nostre temps conscient. Ara bé, quan pensem en algú que esta enamorada, ho podem associar a un sentiment d’èxtasis, però alhora amb un punt obsessiu (no podem deixar de pensar en aquesta persona) i de dependència (si poguéssim dedicaríem tot el nostre temps a ella). Realment volem aquesta relació amb la nostra feina? Volem que es converteixi en el centre del nostre benestar i vida? Crec que és important que la nostra vida també es constitueixi de moments d’oci, socialització o de no fe res. Hi ha una gran pressió perquè rendim tant com puguem (per interessos econòmics i polítics). I vendre la idea d’enamorar-nos de la nostra feina segurament és el mètode més rentable per a que ens hi dediquem al màxim temps a produir, més que si la nostra jefa ens obliga.
Em sembla molt positiu poder desfruitar de la feina, però potser utilitzaria el terme estimar, més que enamorar. Aquest és desprèn de posar la feina al centre de les nostres vides. Tot i així, no tothom es pot permetre tenir una feina vocacional, la qual estimi. Moltes persones treballen del que troben per sobreviure, no tenen elecció. D’altres són pressionades familiarment a dedicar-se a quelcom concret. Així que també pot ser un missatge arriscat, ja que pot frustrar a les que no tenen la possibilitat.
En conclusió, no nego que la idea de l’article «converteix la teva feina en la teva passió i el centre de la teva vida» pot tenir beneficis en el nostre benestar. Tanmateix, cal ser critiques amb el que ens venen i quins interessos hi poden haver darrera. Potser el que moltes necessitem és deixar d’associar el nostre rendiment laboral amb el nostre benestar, i alliberar-nos una mica d’aquesta pressió constant a ser productives i eficients.
Eva Palleiro
Este artículo alimenta la idealización que tengo del trabajo y me hace replantear cuales son mis dones y talentos. A veces pienso que pese a tener un mundo interior muy potente, siempre hay cosas que se nos escapan y en mi caso personal éste es un tema clave en mi vida actualmente. ¿Qué amo hacer? ¿Cuál es mi verdadero don y talento? Se lo que me gusta pero ¿puedo sacar un beneficio económico de ello? ¿Qué debo trabajar en mi para que se exprese a fuera? Muchas preguntas relacionadas con esta temática que navegan por mi mente hace un tiempo. Me encantaría poder vivir un romance con mi trabajo, nunca lo había entendido así. Me gusta esa analogía.
Paula Martínez
Estar enamorado de tu profesión, que difícil parece esto hoy en día a ojos de cualquier persona. De hecho creo que es un concepto difícil de poner en practica, sobre todo para aquellas personas que tienen que trabajar de cualquier cosa para poder vivir. A veces, incluso he llegado a sentirme culpable por amar la Psicología y no querer moverme de aquí. Mis amigos siempre me llaman «idealista», porqué me repiten constantemente que si no encuentro trabajo de Psicóloga tendré que abrir horizontes y mirar otras cosas, que es muy difícil trabajar de lo que uno quiere y que para poder vivir necesitamos dinero. Lo entiendo, de verdad que si, e incluso lo comparto, pero a su vez yo pienso que no puedo engañarme, yo no me veo haciendo otra cosa, no me puedo imaginar trabajar en algo que no ame. De hecho, a veces, incluso lo que amamos puede llegar a parecernos insuficiente y debemos esforzarnos en reconectar con eso que un día elegimos. Pero, ¿Cómo reconectarías con alguien a quien no amas? Yo no me forzaría nunca a convivir con alguien con quien no he conectado nunca. Por lo tanto, ¿Por qué si debo forzarme a trabajar en algo que no deseo?.
No lo se, incluso leyéndome, me parece todo una ilusión y incluso podría autodenominarme «idealista» y estar de acuerdo con mis amigos, pero es que no se entender la vida de otra forma.
Bianca van der Veen
Despues de leer este articulo he estado reflexionando acerca de como me siento yo en estos momentos con mi profesion. Creo que estoy en un momento complicado, sin disfrutar con lo que hago peromla pregunta que me hago es por que no lo estoy disfrutanto? Pq no estoy enamorada de mi profesion en estos momentos? Es por miedo? Sea lo que sea quiero un cambio. Quiero volverme a enamorar de lo que hago, quiero dar lo mejor de mi en elmproyecto y parabmi equipo. Es un te,a de actitud tambien. Asi que adelante, menos excusas y mas trabajo
Judith Molinos Meire
Creo que las personas con mayor éxito profesional son aquellas que realmente sienten pasión por lo que hacen (aquellas que están enamoradas de su profesión).
Esto hace que te dediques en cuerpo y alma a aquello que haces, que saques lo mejor de ti, que crezcas y mejores todo lo posible, y que puedas aportar grandes cosas en tu trabajo. Por desgracia, muchas personas se toman el trabajo como una obligación, una rutina de la que no pueden escapar y se quedan estancados, no progresan ni disfrutan de lo que hacen cada dia.
Al final lo que importa no es el puesto en el que estás, sino cómo lo llevas a cabo.
Judith Molinos
Creo que las personas con mayor éxito profesional son aquellas que realmente sienten pasión por lo que hacen (aquellas que están enamoradas de su profesión).
Esto hace que te dediques en cuerpo y alma a aquello que haces, que saques lo mejor de ti, que crezcas y mejores todo lo posible, y que puedas aportar grandes cosas en tu trabajo. Por desgracia, muchas personas se toman el trabajo como una obligación, una rutina de la que no pueden escapar y se quedan estancados, no progresan ni disfrutan de lo que hacen cada dia.
Al final lo que importa no es el puesto en el que estás, sino cómo lo llevas a cabo.
Sara Cano
Leer este post me ha hecho reflexionar sobre mi y quienes me rodean, llegando a entender mi posición y la del otro cuando he discutido sobre este tema. Y es que, me he dado cuenta que no entendía una profesión sin ambición, sin ganas e ilusión. No entendía la conformidad de mi alrededor en cuanto a su puesto de trabajo.Un puesto de trabajo que no les hace felices y a los que solo les conecta la estabilidad que les proporciona. Y no hablo de subir de puesto, sino de querer ser más, saber más, apostando por un crecimiento personal continuo , sentirse pleno. Me doy cuenta que no entendía a aquellos que les faltaba esa luz, que no amaban su profesión. Tomo conciencia y entiendo que de nada sirve la ambición si se trata de «querer tener más» y no de ser más. Y es que una ambición sin amor, es inconformista si, pero solo porque es material y caprichosa, porque no te llena ni te hace verdaderamente feliz una vez obtenemos lo que creemos desear, y lo que es peor, no te hace feliz. ni disfrutas el camino hasta obtenerlo.
Me ha hecho reflexionar sobre las diferentes maneras en que la «estabilidad» puede ser concebida. Para mi, la estabilidad va más allá de un horario establecid o , conformarme con recibir x dinero al mes aunque eso no me haga sentirme plena. Para mi es sentir que estoy viviendo acorde a mis valores, acorde a lo que siento y lo que pienso en todos los ámbitos de mi vida. Y si me he dado cuenta de eso, ha sido a raíz de poner en práctica la profesión por la que he estado formándome tanto tiempo. Fue entonces cuando entendí que no se trataba de una profesión o un puesto de trabajo, se trataba de una vocación. Una vocación que solo me invita a ser más, compartir más, saber más ,crecer más. Es entonces cuando te das cuenta que es ahí, sintiéndote afortunada y agradecida de estar donde y como quieres estar, de conectar con dar lo mejor de ti sin que eso suponga un esfuerzo, sino una recompensa, un regalo recíproco entre lo que la profesión te da y lo que tu puedes aportar en ella.
Una vez me llamaron ilusa por vivir mi futura profesión como lo hago. Y ahora entiendo que es dificil entender el amor si no lo has sentido antes.
» Cuando estamos enamorados no queremos poseer, queremos ofrecer.»
Noelia Mora
“Ama lo que haces. Haz lo que amas.”
Me siento profundamente agradecida por poder sentirme identificada con esta frase, ya que a lo largo de mis años he descubierto aquello que amo y lo he perseguido hasta lograr aprender día a día más.
De esta forma: haciendo lo que amas y amando lo que haces, no trabajarás ni un día de tu vida.
La idea de relacionar la “vocación” con el “encontrar la voz interior y conectar con ella” me ha parecido verdaderamente interesante, ya que a lo largo de los años acostumbramos a olvidarnos de aquello que nos mueve por dentro, aquello que nos hace vibrar. A medida que crecemos, nos fijamos más en lo de fuera y empezamos a ignorar más todo nuestro mundo interior, desconectando con nuestra esencia, esa esencia que todo ser humano tiene. Llegados a este punto, me parece muy acertado entender desde este paradigma la vocación, de alguna forma como un tipo de “reconciliación y (re)conexión con tu voz interior, con la esencia que eres”.
A mi, personalmente, lo que me enamora de mi profesión es saber que siempre voy a ser una eterna aprendiz.
Maria F
Una vez, un señor muy sabio me dijo: “Si amas lo que haces no trabajarás ni un día en tu vida”. Esta frase me ha hecho conectar con lo que Herminia escribía en este post: “Estar enamorados de nuestra profesión despierta nuestros dones ocultos con el arrebato de la pasión”.
Este post me ha hecho reflexionar sobre mi relación de amor-odio que tuve cursando el grado de psicología. Para mí, cursar este grado fue, lamentablemente, una desilusión como una casa. Las clases tan teóricas, días de ocho horas seguidas sin descanso, ausencia de sesiones prácticas o enseñanzas más fundamentales como las queridas “habilidades terapéuticas”. Todo esto y mucho más hizo que me desilusionara por esa profesión que tanto anhelaba y de la cual creía estar enamorada. Recuerdo acabar el tercer curso del grado y pensar “¿Qué estoy haciendo con mi vida? ¿Es esto lo que realmente me apasiona? ¿Qué quiero priorizar en mi vida?”. No miento cuando digo que las prácticas y el postgrado que he hecho este año en el Institut Gomà han sido una bocanada de aire fresco, me han devuelto la pasión y las ganas para ejercer esta profesión tan bonita. Agradezco el haber vivido la situación previa que comentaba de desilusión ante esta profesión, ya que ha permitido que me dé cuenta de que hay muchas maneras de hacer una misma profesión, y que solo uno mismo es quien decido el cómo hacerlo.
La verdad es que ver la relación con mi profesión desde una mirada diferente com es el enamoramiento, me gusta y da mucho de que pensar. Me quedo con la pregunta de Hermínia de “¿Quién eres a través de tu profesión?” La respuesta para mí es clara: una eterna aprendiz.
Como siempre, muy agradecida por el post de hoy. ¡Gracias Hermínia!
Paula Lucas García
Este tema ha sido siempre una lucha constante entre el amar mi profesión y el vivir. Des de pequeñita se me ha comentado que como psicologa me costaría vivir dignamente, que no hay trabajo, que no debería o que si al final hacía psicologia debía encararme hacia recursos humanos.
Me lo he planteado varias veces, he buscado otras vías, pero no puedo. Al final acabaré haciendo lo que amo porqué hacer cualquier otra cosa va en contra de mi ser. Cuando hago lo que me gusta las ideas salen solas y la pasión también, mi rendimiento aumenta y me concentro más fácilmente.
Amo la psicologia. De hecho uno de los problemas que estoy teniendo actualmente con la carrera es, que me doy cuenta que se pierde al esencia. Durante este año he llegado a odiar la carrera de Psicología porqué sentia que no me conectaba con las personas, me conectaba con diganósticos y trastornos y para mí, la psicología no es solamente eso.
Gracias al practicum he vuelto a conectar con esa parte que me enamora de la Psicología, esa parte muchísimo más humana.
Ana Linares Rueda
Leer este artículo me reafirma las ganas y motivación que tengo para seguir creando mi camino dentro de la profesión de la psicología. Me han sido muy útiles las preguntas realizadas durante el escrito tanto personalmente y como recurso profesional. Dos hechos a resaltar. Uno de ellos es que tal vez durante el proceso, tengas momentos con menos motivación y acabes recayendo en la rutina, ya que un proceso nunca será lineal, pero recordar las preguntas de: ¿quién soy?¿cómo soy? ¿hacia dónde quiero ir?¿qué quiero aportar? hace que conectes con la motivación. Por otro lado, una pregunta que me ha hecho reflexionar sobre un hecho que yo siempre mantengo de “estaré estudiando toda la vida y reciclándome porque es necesario”, me ha hecho relacionarlo directamente con mi profesión (donde yo lo tenía visualizado de manera independiente) sobre ¿quién eres a través de tu profesión? Un eterno aprendiz.
Ana Sánchez
“Cuando estamos enamorados no queremos poseer, queremos ofrecer.” Representa totalmente lo que siento cuando algo me llena y quiero compartirlo, entregarme. Estoy en una etapa de mi vida en que estoy explorando a qué me quiero dedicar, encontrar mi vocación. ¿Quién quiero ser?, ¿dónde quiero llegar con mi profesión? Encontrar la profesión en que me realice como persona y pueda seguir creciendo y aprendiendo. Un día una persona me dijo que ser psicóloga no es solo una profesión, es una manera de vivir. Para mí la profesión es una manera de vivir, es en lo que voy a invertir muchas horas y quiero que sea un lugar donde realizarme, no solo un trabajo para ganar dinero, sino coger lo que más me gusta hacer y poder hacerlo en mi día a día. Mi vocación es ayudar a las personas y estoy explorando de qué manera me gusta más hacerlo. Me visualizo a mi misma como un punto de apoyo, una guía.
En esta etapa encuentro importante escucharme a mi misma, visualizar diferentes profesiones y fijarme en qué me surge, pensar si me llenaría y no limitarme, permitirme soñar con qué me gustaría hacer.
Pep
No importa lo que hagas sino como lo hagas. He tenido una toma de consciencia importante con este artículo. Genial, gracias!
La verdad es que podría ser perfectamente unx de esxs clientes que mecionas. Me encuentro a menudo en la situación que describes. Estar desilusionado en el trabajo, sintiendome fuera de lugar muchas veces. «podría ser coach y dejar esto», «cuanto tiempo más voy a seguir haciendo esto?», «prefiero apostar por la seguridad». Todo ese diálogo interior puede ser útil, pero no es efectivo para sentirme mejor. Añadir el «voy a ser mi mejor versión» y ser paciente para que las nuevas oputunidades «se den» no sólo me va a ayudar a estar mejor en el trabajo, sino que, estoy bastante seguro, me darán un chute de moral, bienestar y autoestima para mi día a día. Muchas gracias de nuevo por este post tan inspirador!
Júlia Sala Caballeria
Personalment aquest article m’ha ajudat molt a reflexionar sobre la meva pròpia experiència amb la psicologia.
Per una banda, m’ha agradat molt l’enfocament d’estar enamorats de la nostra professió. Considero que és molt important trobar un sentit amb allò que estem fent, és a dir, estimar el que estem fent. També crec que és important posar atenció en el «com». És a dir, dins de qualsevol professió, trobem moltes metodologies d’implementar-la. Un podrà sentir-se a gust amb el que està fent si ho està fent de la manera que des de la seva pròpia experiència creu més oportuna. Per exemple, si ho portem en el terreny de la psicologia, dins d’aquesta professió trobem diferents enfocaments. Cada professional dins del camp de la psicologia tindrà una metodologia diferent. Trobar una metodologia que t’apassioni i que te la puguis fer teva, afavoreix positivament en la teva professió.
Per altra banda, considero que cada un de nosaltres anirem evolucionant al llarg de la nostra carrera professional. Tal com diu a l’article, és un procés que es desenvolupa durant tota la vida i que evoluciona constantment. Com a persones, ens trobem en un canvi constant. Aquest canvi estarà reflectit també en la nostra professió.
Mar Canovas
Me parece super interesante el planteamiento de este post. Enamorarme de mi profesión. Que sea algo más que querer llegar a un lugar, que la forma como vivo mi profesión me llene. Me haga querer seguir en movimiento, aspirando a conquistar más conocimiento y más plenitud en mi profesión. Es super importante saber por qué lo hago y cómo vivo lo que estoy haciendo. Me encanta la idea de vivir con pasión mi trabajo. Un área de mi vida a la que le voy a invertir mucha energía y tiempo. Con lo cual, siento esencial, que esta me pueda retrivuir en motivación y ganas por estar viva. Y lo mejor de todo, es que me doy cuenta que viviendo de esta manera mi trabajo, no sólo me lleno a mí, sino a las personas de mi alrededor que trabajan conmigo que pueden contagiarse de mi alegría y enamoramiento por lo que hago.
Sara Elizabeth Olivares Puelles
¨Tanto si piensas que puedes, como si piensas que no, tienes razón», no recuerdo de quien era esta frase, pero es así. Nosotros somos los causantes de nuestros mismos. Si dejáramos el conformismo a un lado, si diéramos mas valor a nuestro bienestar emocional que a nuestra estabilidad económica, es casi seguro que seriamos mas felices, estaríamos mas satisfechos.
Maria Mercedes Aparicio Romero
Creo que algunas personas encuentran difícil reconocer su vocación porque no se conocen a sí mismas. La guía para conocerse a uno mismos es conectar con tu misión de vida, con aquello que te hace feliz. Es un acto de autoconocimiento que debería empezar en la infancia. Si no me conozco ¿Cómo voy a saber aquello que me hace feliz? ¿aquello para lo que tengo mejores capacidades? Comparto la opinión que la clave está en “ofrecer” conectando con el deseo de dar lo mejor de uno mismo. Como dice Herminia conectando la pasión con la imaginación.
Adriana Jiménez
“El enamoramiento está relacionado con nuestros anhelos y nos inspira para ser excelentes, para ofrecer lo mejor y para ver oportunidades de ejercer nuestra profesión en lugares que no captaríamos si no estuviéramos enamorados”. Remarco esta frase del articulo porque me ha enamorado, nunca mejor dicho. La importancia de amar nuestra profesión, la importancia de dar todo de nosotros, de que sea una parte mas de nosotros, de nuestra esencia y nuestra identidad. La profesión aquello que con suerte estaremos toda la vida para esta a la que nos dediquemos. Que suerte aquello que se dedican a lo que quieren y no trabajan disfrutan. Porque cuando amas lo que tienes, en este caso tu profesión damos todo de nosotros, le ponemos horas, energias, e incluso puede ser una via de escape.
drwiygni
Supongo que todos tenemos algo que ofrecer al mundo; algo que está allí que al ser desarrollado puede satisfacernos y al mismo tiempo, hacer un favor a la disciplina en cuestión. Siempre he sido fan de la pirámide de Maslow, en concreto de la parte «auto-realización». Me imagino que desde pequeña me he fijado en aquellas personas que parecían vivir de lo que amaban; ellas parecían que estuviesen autorrealizándose continuamente; demostrando al mundo su amor y pasión por la disciplina. En contraposición, también me fijaba en aquellas personas de tonalidad gris, que nada me despertaban, y yo misma me preguntaba: ¿Qué es lo que ha desconectado a esta persona de su apertura, de su capacidad, de ella misma? ¿Por qué se ha rendido y ha permitido que se hiciera con su vida lo que ella no quería?
Ahora, un poco más mayor, continuo pensando lo mismo; pero también reconozco que con un poco menos de ingenuidad; no todo el mundo nace con las mismas capacidades, ni en un contexto que permita desarrollar esas capacidades, ni tiene la misma suerte. Pero siempre acabo pensando, que el mayor honor que te puedes hacer a ti mismo es dedicarte a aquello que amas y poder vivir de ello. Pero la vida también tira sus cartas, y a veces también te complica la existencia al no brindarte la visibilidad de tu esencia o tus capacidades de una forma explícita, directa y accesible.
Aquellas personas que han construido el Puzle, han sido congruentes con sus deseos y han ganado y perdido luchas…para dedicarse o mejorar en aquello que aman y que en un principio solo les atraía; obviamente que acaban por irradiar esa pasión y acaban por elevar a todos los demás, que no buscamos nada más que esa conexión con uno mismo; sea con el medio que sea, en este caso, el trabajo. Y enamorado de mi trabajo, me enamoro de mis horas, me enamoro de lo que nacen de ellas, me enamoro de mi vida y en definitiva, de la Vida.
No hablo de categorías, ni de mejor ni peor. Un físico no es mejor que un comercial. Ambos, si disfrutan de lo que hacen, pasan a ser «afortunados» en su día a día, no hay jerarquía. Uno amará investigar, el otro amará ser servicial y vender. Me enerva ser consciente de los prejuicios relativos a la tipología de profesión. La vida es expresión y cada uno de nosotros somos vehículo de esta misma expresión; da igual la forma, lo que importa es la conexión con esta expresión.
La frase «Visiona qué tipo de profesional quieres ser, en qué tipo de profesional te quieres convertir» me parece clave. Te evoca a tu centro y no depende de factores externos. Si pienso en la Psicología, hay una parte de mí misma que muestra resistencias. Soy consciente que en parte es por la imagen de psicólogo que me han mostrado, o la que yo misma he conocido. Pero no, no es suficiente…a mi me gustaría ser una psicoterapeuta con aire de humanidad y serenidad, no me motiva la idea de ir con bata blanca y diagnosticar. Pero, esto también es escoger y rebelarse a uno mismo para acabar por escogerme. Me he visto envuelta en momentos de rutina y alejada de esta sensación de plenitud, y lo veo en otras personas. Pero bueno, esto es una responsabilidad individual, y nadie dijo que fuera fácil. Hay que conocer el gris para reconocer el amarillo o el verde. El vacío está allí, el sinsentido también, la muerte también; no lo podemos negar. Cómo llenar ese vacío es una responsabilidad individual; encontrar cosas que lo llenen, encontrar medios que hagan de ese vacío un jardín…lleno de flores.
Gracias Herminia!
Adriana
En algunas ocasiones, se comete el grave error de recomendar que se estudie aquello que es bueno para la persona o que le puede aportar un futuro beneficioso a nivel económico. Pero ¿por qué no estudiar o dedicarse a aquello que despierta pasión? Considero que el hecho de dedicarse a aquello que despierta algo en la persona deja de considerarse un trabajo, va más allá de eso. Lógicamente, es más fácil decidir estudiar aquello que aportara dinero pero hacerlo sin esfuerzo o sin ganas implicara el no dedicarle la atención necesaria. El objetivo radica en recibir un cheque quincenal, sin ir más allá de las cosas que se requieren hacer en dicha profesión, sin aportar nada más. En cambio, considero que si estas enamorado de lo que haces resulta mucha más fácil buscar nuevas experiencias, nuevas formas de mejorar el trabajo, de optimizarlo y, sobretodo, de aprender de ello. Es por eso que creo que es muy importante dedicar tiempo a aquello que nos gusta, aquello que implica levantarnos con ganas y sentir grandes satisfacciones en el momento de dedicarle tiempo y esfuerzo.
Marina Romero Llovet
Creo que es una parte preciosa de nuestro (en mi caso) futuro oficio el poder ayudar a clientes y pacientes a volver a encontrar un sentido a lo que hacen. Hacerles ver que es indiferente el cargo que ostenten o la tarea que realicen, que lo fundamental es cómo lo hacen y como viven lo que están haciendo. Es por eso por lo que me parece necesaria la siguiente reflexión: no todo el mundo se puede permitir pensar a lo grande. No todo el mundo se puede permitir arriesgarse a perder lo que tiene para poder conseguir lo que realmente quiere. Como muchos somos conscientes, nuestra vida laboral puede llegar a estar muy condicionada por el estatus socioeconómico en el que nacemos. Es por esto mismo que me parece de una gran responsabilidad y valor que en nuestro trabajo podamos acompañar a personas que no ven sentido a su trabajo para que su manera de percibir el mismo sea mucho más plena y llena de sentido.
Gemma R
Este artículo me ha encantado! El propósito vital nos puede motivar a avanzar en la vida y estar enamorado de tu profesión da ese propósito tan necesario. Ese propósito nos impulsará siempre a ver, no tanto lo que podemos ganar, sino más bien lo que podemos dar, sintiéndonos agradecidos por eso. Es una pena, aún y así, que no se fomente esa filosofía en el sistema actual en el que vivimos. En este sistema el trabajo pasa a ser un mero trámite para conseguir la recompensa (como puede ser el dinero, el tener una casa, un coche…) reduciendo la motivación a la meta.
Entrando en lo personal, leyendo este artículo me siento especialmente agradecida de haber encontrado la verdadera vocación, la que inspira a seguir aprendiendo y despierta pasión. Como dice la cita: ‘’Escoge un trabajo que te apasione y no que trabajar ni un solo día de tu vida’’.
Júlia Bartra Pallarès
Sempre he pensat que les persones que gaudeixen de la seva feina són uns afortunats i no per a tenir una «bona feina» sinó perquè elles són capaces de gaudir-la (sigui quina sigui). Tot és qüestió de saber amb quina actitud encara la teva professió. Ja que, llegint aquest article el que vaig pensar que l’important és estar enamorat d’un mateix i no de la feina. Perquè com ve sabem, malgrat poder estar en el lloc de feina desitjat es pot tenir una temporada de decaiguda que no sapiguem valorar com ens agrada aquella feina. I això no és cosa del lloc de treball, sinó de la nostra actitud. I a més, tampoc es pot veure el lloc de treball des d’un vessant rígid, ja que, depenent de les circumstàncies de cada persona et pot agradar o deixar d’agradar el que estiguem fent.
Però sí que em sembla maco, la idea bàsica de l’article en el qual ens fa referència que com a coach, molt sovint el que haurem de fer és recordar-li al client el perquè s’havia «enamorat» de la seva feina. Però tan de debò, tota la població pogués dir solament en algun moment de la seva vida que li ha agradat la seva feina i que l’ha gaudit.
Júlia Jané
Como persona que está a punto de empezar su vida profesional, me ha interesado especialmente este artículo. Me ha hecho reflexionar sobre si realmente mi futura profesión tiene el potencial de llegar a enamorarme. Me gusta pensar que si y me hace feliz ver el camino laboral que tengo por delante, ya que creo que puedo llegar a sentir la pasión que se plasma en el artículo. Al fin y al cabo, nos pasamos media vida trabajando y si no hacemos lo que realmente nos apasiona o nos inspira, nos espera una vida llena de frustración.
Mònica Sagnier
La idea de que “pensemos en grande”, que no dejemos de hacerlo, me parece un buen resumen de la cuestión. Es tan importante no limitarse una misma… Nuestros pensamientos harán caer la balanza a un lado o al otro… ¿qué quiero decir con esto? Pues que tenemos mucho más poder del que creemos, y nuestra actitud afectará irremediablemente a lo que nos suceda. Por ello, tengamos la vida que tengamos: un empleo que te guste más o menos, una situación más o menos acomodada… sea como sea, será muy importante la visión que tengamos del asunto… No renunciar a nuestros sueños, jamás: este es un punto de partida (y de final) que vale la pena no olvidar nunca. Como psicólogos/as, acompañar a nuestros pacientes a tener esa mirada, considero es una de nuestras mayores labores. Y por cierto, yo siento que me estoy pudiendo dedicar a mi vocación, he tenido que sobrepasar muchos obstáculos, pero jamás me rendí, no me rindo. Solo me he rendido cuando sabía que era para ganar.
Anna Sanz
Me ha gustado mucho la comparación que hace este artículo entre el enamoramiento y la profesión que uno tiene porque creo que el hecho de estar enamorado de tu profesión, de eso que haces y a lo que te dedicas, es esencial. En muchísimas ocasiones he escuchado frases del tipo “pero es que esta carrera tiene pocas salidas” o “mejor empiezo esta carrera porque tiene más salidas” o “es que de lo que me gusta realmente hay poco trabajo” y siempre que las escucho siento una cierta lástima porque nunca deberíamos acomodarnos a estudiar o a trabajar de algo que no nos llena, apasiona y entusiasma por el miedo al futuro y a lo que pasará. Sobre todo a largo plazo creo que es muy importante tener una profesión con la que sintamos que somos nosotros mismos, que nos apasione y nos despierte las ganas de seguir aprendiendo y creciendo en ella, que nos inspire a mejorar y a ofrecer lo mejor de nosotros.
Marc Ventosa
No nos engañemos, si la mayoría de gente trabaja para sobrevivir y su prioridad no es estar enamorado de su trabajo, es debido al sistema capitalista. Este sistema que lo que promueve es que «necesitamos» dinero para sobrevivir y que, para generar dinero tenemos que formar parte de la rueda económica que necesita el propio sistema para no colapsar. La economía es lo que aguanta este sistema que lo que siempre ha pretendido es anular la creatividad (en todo caso, si hay, sacar dinero de esta) y únicamente buscar la productividad (transformar las personas en números y evitar la personificación de estas). Siempre me pregunté cómo mis padres podían quejarse tanto de su trabajo y no lo dejaban, por qué era tan difícil dedicarse a algo que les gustase? Estamos educados bajo un sistema que nos dice que temamos arriesgarnos a mostrar nuestros talentos y destacar, que lo que realmente tenemos que hacer es traer dinero a casa, conseguir estabilidad y formar una familia. Es importante analizar esto desde un punto de vista crítico y preguntarnos: ¿está realmente en la naturaleza humana el buscar una estabilidad a cierta edad adulta, o es simplemente lo que se nos ha enseñado para que sigamos alimentando este sistema? Yo me pregunto, como puede ser que en la juventud haya tal diversidad de personajes y, luego, en la etapa adulta, la mayoría coinciden en que «necesitan sentar la cabeza». Tal declaración encaja perfectamente en el sistema y a mi me crea dudas.
Agata Tresserra
Me ha encantado este artículo. Qué importante es estar enamorado de tu profesión… ejercer de aquello que te hace “vibrar” es algo que siempre he considerado esencial. Porque si te hace “vibrar” te llenas de energía, de entusiasmo, de curiosidades, de satisfacción y de emoción. También pienso que como toda relación de enamoramiento, se debe cuidar. Si nos estancamos y no proyectamos un más allá, vamos a perder el sentido de aquello que hacemos. Debemos cuidar y atender a esta relación. Debemos ser eternos aprendices, innovar, investigar e ir más allá.
Blanca Torre
La diferencia entre profesión y trabajo es fundamental. Son cosas distintas pero en ocasiones pueden llegar a ser la misma. Que aquello que te hace vibrar, que te apasiona y a lo que con gusto dedicas tu tiempo libre sea aquello que te permite vivir, es un privilegio.
Yo personalmente me siento muy afortunada de tener una vocación, la psicologia. Y aunque no es aún mi profesion, siento que tener algo que me produzca tanto interés y pasión ya es una gran suerte, y es por eso que me he propuesto trabajar mucho para poder llegar a convertirlo en mi profesión. Es algo que a todo ser humano le gustaría, disfrutar mientras trabaja y vivir con ganas el día a día, sin esperar que llegue la hora de irse a casa o el fin de semana.
Creo que es muy acertado compararlo con la vivencia del enamoramiento porque al final la relación que desarrollamos con nuestra profesión requiere también compromiso, lealtad y dedicación, además del sentimiento profundo que produce el mero hecho de dedicarle tiempo.
Janna
No me n’havia adonat fins que he llegit aquest article de quant enamorada estic de la meva carrera. Tal i com han dit moltes de les meves companyes als comentaris, m’ha agradat molt la comparació entre la professió i estar enamorat. Conec una persona en concret que estima profundament la seva feina, i ara que està jubilada sempre que pot truca o va a la feina per saber com va i veure si pot ajudar. Em va explicar que la feina sí que era el que li permetia pagar els gastos a final de mes, però que era molt més: era la seva amant. Em va fer molta gràcia en aquell moment però ara, llegint aquest article, crec que puc entendre encara millor aquella comparació.
Tal i com has dit «La pasión y la imaginación van de la mano», cal buscar noves maneres de treballar i treure el màxim d’allò que t’apassiona, no conformar-se i aspirar a coses noves. Com amb un/a amant, s’ha de cuidar per evitar entrar en la rutina, no?
Em sento molt afortunada de poder estar fent el que m’agrada i poder dir que faig el que faig per vocació.
Olimpia Castro Viu
Me gusta el paralelismo que el artículo plantea con el enamoramiento. Creo que sentirlo o visualizarlo te coloca en una actitud de apertura para leer el artículo y entender, interiorizar y simpatizar con lo que en él se comenta.
Leer este artículo me ha permitido reflexionar sobre decisiones que he tomado estando enamorada y me parece muy curioso como este estado nos impulsa a ofrecer, tal como dice Hermínia, lo mejor que llevamos dentro. Sin duda, es desde aquí desde donde nacen, a mi parecer, los proyectos que nos realizan como personas, en todos los niveles: personal, social, laboral, etc.
También me he identificado mucho con algunas frases del texto, como con «cuando estamos enamorados no queremos poseer, queremos ofrecer». Totalmente de acuerdo. En mi caso, compartir. Y no sólo cuando estoy enamorada en el plano relacional, sino cuando ejerzo profesionalmente aquello que me enciende, activa y emociona.
Por último, siguiendo con la línea que en el artículo se plantea, considero muy importante no perder de vista nuestros deseos en ningún momento, puesto que cambian, y es nuestra responsabilidad estar atentos/as y seguir la pista que la unión de nuestro corazón, cabeza y pies nos indica para estar alineados con nuestro propósito en todo momento y, así, irradiar felicidad.
Aina
Considero que és fonamental dedicar un espai per reflexionar sobre si fem el que estimem i estem enamorats de la nostra professió. Dins la pràctica professional penso que és molt important trobar espais de reflexió i d’autoqüestionar – se certs punts o aspectes del nostre dia a dia i dedicar un temps a la feina (que al cap i a la fi, és i serà una gran part de la nostra vida) em sembla un punt importantíssim per veure si es necessiten fer certs canvis i caminar cap una altra direcció. Treballar amb persones no sempre és fàcil, és una feina plena de reptes i incerteses i és per això que és important dedicar temps a buscar – li sentit al què fas. Conèixer noves maneres de treballar i formar – nos poden ser maneres de no perdre la il·lusió i la passió de la feina que fem. Des de sempre, havia tingut claríssim que volia estudiar psicologia, em sembla una professió molt especial, que necessita temps i dedicació i poder estar a quart de carrera i començar estar més amb contacte amb la realitat em fa veure que no m’he equivocat amb la meva decisió. Espero poder sempre trobar la força, les ganes i la il·lusió de seguir descobrint aquest món i poder dedicar temps i energia a acompanyar a la gent en els seus moments de dolor, incertesa, confusió i per què no, també de felicitat i creixement.
He trobat que és un article molt adient i poder – lo llegir en aquest món de tancament d’etapa em fa veure que hi ha un món enorme per seguir descobrint!
Mar López
Me gusta mucho que hagas hincapié en que encontrar en el trabajo la pasión y que a través de este le demos un sentido a nuestras vidas es un proceso que va evolucionando constantemente, y que esas preguntas: ¿quién soy?, ¿cómo soy?, ¿hacia donde quiero ir? y ¿qué quiero aportar?, ¿qué legado quiero dejar en el mundo? deben de plantearse a menudo y trabajar en ellas para alimentar la llama de esa pasión.
Irene Gutiérrez Coranti
Me parece muy interesante la relación entre enamorarse y profesión. Hasta antes de leer este artículo pensaba; “no todo el mundo tiene esa suerte” pero ahora ya no creo que sea cuestión de suerte, creo que como has comentado Hermínia, se trata de ambición y sobre todo de ofrecer y no tener. Por tanto, de una manera u otra he cambiado la creencia que tenía en relación a la profesión y ahora creo rotundamente en el ser y no en el tener o poseer un buen trabajo sino en simplemente y a la vez complejamente SER.
Por tanto, como he dicho, ya no creo que sea cuestión de suerte hacer lo que realmente quieres y deseas sino que todo depende de uno mismo, como en el coach o en la psicoterapia humanista donde el centro es el cliente y quien gestiona y lidera la vida siempre es uno mismo.
Irene
Que gran verdad acabo de leer en este artículo. Cuando te dedicas a algo que amas lo haces con gusto y además creces tanto a nivel personal como profesional, donde vas aprendiendo cada día cosas nuevas y maravillas que te brinda la psicología. Gracias A Institut Gomà, he descubierto la importancia de centrar la terapia en la persona, y sobretodo dar importancia en el interior de la persona, que me ha encantado y trataré de aplicarla en mi practica profesional.
RAYMUNDO
Herminia en este momento me siento si amor a mi profesión soy arquitecto y no me desempeño en esta actividad y quiero comenzar de nuevo mas no encuentro por donde. necesito apoyo puedes ayudarme gracias. saludos.
Herminia Gomà
¿Qué es lo que amas de tu profesión, exactamente?
¿Qué has hecho hasta el momento para trabajar en tu profesión?
Por favor, ponte en contacto conmigo a través de mi correo: herminia@institutgoma.com
Melissa
El amor a la profesión despierta nuestros dones ocultos, el sentir entusiasmo por lo que hacemos, interés por saber que hay más sobre ella, cierto placer al ejercerla y plenitud por cubrir nuestras expectativas, nos llena de energía, nos emociona y nos satisface, puesto que hacemos lo que amamos y amamos lo que hacemos.
Leí un artículo muy interesante de consejos para mejorar el desempeño laboral.
Se los comparto.
http://goo.gl/mXltXS
Paula Folch
I que mai s’apagui la flama que cada cop té més potència…
Conèixer l’Institut Gomà m’ha permès enamorar-me més de la psicologia i el món que integra la persona, gràcies!
Diana Espinosa Prado
Fascinante!! He vibrado con la lectura y me he sentido identificada y muy gozosa y feliz, tras años de búsqueda, de haber encontrado mi profesión: ser coach para «ayudar a otros a encontrar su propia voz y atreverse a expresarla». Acompañar a las personas en su autoconocimiento y abrir las posibilidades que tienen a su alcance, ayudarles a tomar conciencia de que son libres para ser quién quieran y de que por supuesto, pueden soñar. Es maravilloso dar alas a quién las solicita. Sé que es un privilegio apasionarme con mi profesión y por ello la valoro todavía más, es un tesoro.
Me ha encantado la frase: «Cuando estamos enamorados no queremos poseer, queremos ofrecer.» Ofrecer el SER para que otros SEAN.
Herminia tu blog siempre me inspira!
Un abrazo.
Sara
Hola herminia,
Primero felicitarte por estar enamorada de tu profesion y compartirlo con todos nosotros eres muy generosa. Feeback de emocion,Preguntas Poderosas.
Quién quieres ser?
¿Dónde quieres llegar con tu profesión?
¿Cuál es tu deseo más atrevido?
¿Qué tiene de atractiva tu profesión?
¿Qué te seduce?
Respondiendo a tus preguntas que las acabo de copiar para responder y las tengo delante y no soy capaz de dar respuestas, como unas preguntas te puede desarticular ufffff!!! y esto me da que pensar cuando en un futuro el cliente me pueda cuestionar.
Tocas muchos puntos importantes si me lo permites a explicar mi situación.
Pertenezco aun colectivo sanitario gerarquico donde somos por la cola los terceros realizamos un trabajo muy tecnico y eso nos hace tecnicos.
Me gusta, me apasiona tanto lo que hago que un dia tube un sueño y es este sueño es el que hace de corazon de todo el proyecto.
un dia cree la Asociacion,otro dia cogi mi carpeta e fui a los hospitales hablar con mis compañeras y contarles mi sueño algunas decia que si otras decian que eso era imposible,pero no me afectaba por que los sueños se cumplen,con ilusion,pasion y paciencia.
El mensaje, que lo primero que tengo que intentar es que ellas/os crean como yo y cambien su mentalidad que si que hay otro colectivo que funciona por delegaciones pero el nuestro no!!
funcionamos por delegaciones cuando no es asi pero este cambio de paradigma es un gran trabajo y desafio al que me enfrento con mucha ilusion por qwue estoy convencida que juntas lo conseguiremos y nos daran lo que es nuestro por esfuerzo,por esperiencia,profesionalidad saber.
Si quieres puedes ser feliz con lo que haces solo tienes que reinventarte y creer en ti y los demas.
Un abrazo.
anamaría
Me encanta el articulo estar enamorado de lo que soy y hago eso facilita mucho el día a día: Mi papa nos enseñó desde pequeños que los que trabajamos lo mejor que podemos hacer es elegir nuestro trabajo y nos decía que los pobres teníamos esa ventaja ya que los ricos tenían como trabajo cuidar y gastar su patrimonio.
A mi me encanta mi trabajo.
un abrazo anamaría
Montse
«el enamoramiento es una imbecilidad transitoria» decia Ortega i Gasset… pero a todas y todos nos encanta!. Enamorarse implica perder objetividad, si alguna vez se ha tenido que no lo creo, y rodear al objeto de nuestra pasión de todas las virtudes que percibimos como reales, imposibilitando en cierto sentido hacer lo mismo con sus no virtudes.
Luego llega el amor, si queda, o si se supera. Y yo diria que en esta segunda fase en la que disfrutamos más de la persona amada. Una abuelita muy sabia me dijo un dia que cuando pierdes a tu compañero echas de menos sus defectos más que sus virtudes. Ahora diria…, o os acordaris cuando…, suelen ser una constante.
Con la profesión sucede un poco lo mismo, primero te enamoras y luego la amas. Pero mientras dura el amor te sigue apasionando y deseas seguir conociendo más, manteniendote cerca y alerta para seguir descubriendo como mejorar.
Y blogs como el tuyo son una buena manera de hacerlo. Gracias Herminia por compartir tu amor.
Evelyn
Que artículo tan dulce, como la vida misma!
Esa pasión que se traduce como el combustible que nos hace arrancar, aprender, mejorar y «amar» lo que hacemos; y que por tanto, proyectamos y contagiamos a los demás!
Bárvaro!!!
Saludos.
David
Gracias Herminia por compartir el amor que sientes a tu profesión. En la sesión que nos diste sobre «Regular las Emociones», comentastes que el amor se regula cuando es correspondido y con la misma intensidad. Qué bonito es cuando amas tu profesión, y ésta te devuelve el amor que le das. Muchas gracias de nuevo por compartirlo y por inspirarnos. Disfruta del clima que aquí esta nevando jejeje.
Ares
Simplemente me encanta el escrito! Inspirarnos, desear y amar lo que hacemos, decimos… Compartir con el otro y con uno mismo ese estar enamorado de lo que llevamos a cabo!
josep gendra
Bello sin duda, optimista y con un profundo sentido de la vida y del legado que queremos dejar, que te hace exclamar, cuando estás enamorado de tu Profesión: «¡Qué bello es vivir!».
Yendo un poquito más allá, pero bajando un nivel, me gustaría aquí apuntar un dilema frecuente(que no problema) de las personas, hoy en día: «Estoy enamorado de mi Profesión pero no estoy satisfecho, no sé qué hacer, no sé si seguir aquí con ello». A menudo, un Coachee con este dilema, está buscando la respuesta en un sitio donde no la encontrará. Como Coachs podemos acompañarle con la pregunta que debe hacerse para poder respondérsela y encontrar su camino. La pregunta se refiere al LUGAR y a las PERSONAS, recogiendo su «seguir aquí» y devolviéndoselo con el feedback. En este sentido, ese Coachee enamorado de su profesión pero que no encuentra sentido a su vida profesional puede responder a las preguntas «¿CON QUIÉN? y ¿DÓNDE QUIERES SEGUIR ESTANDO ENAMORADO DE TU PROFESIÓN?». Es habitual encontrar profesionales enamorados de su profesión pero que su desazón les proviene de su UBICACIÓN: una enfermera en un hospital, un actuario en una cía. de seguros, un director de sucursal en un banco, un psicólogo en un centro de día…. Todos ellos enamorados de su profesión, con su vocación autodeterminada/decidida/escogida desde hace años pero tienen la sensación de no ser felices, de haberse equivocado, de haber DEJADO DE ESTAR ENAMORADOS de su Profesión. ¿no será que han tenido un desamor con SU hospital, con SU Cía. de seguros, con SU banco, con SU centro de día? A veces estas personas pueden confundir su CRISIS DE VOCACIÓN con el LUGAR donde piensan que pueden seguir desarrollándose y con QUIÉN les facilita tal desarrollo. Por eso, como Coachs, yo pienso que tenemos la responsabilidad de acompañarles hacia esa toma de conciencia, de centrar al Coachee, que sea capaz de reforzar/renovar su Vocación, para que puedan pasar a la acción, convirtiendo el dilema de vida en un problema soluble: «¡Amo mi profesión pero no aquí!» podrían exclamar después de esa toma de conciencia. Así su camino puede proseguir exitosamente. ¡Gracias Herminia! (¡y gracias Isabel A. por inspirarme! Un abrazo)
Isabel Alcalde
Es la primera vez hago un comentario y lo escribo con mayúsculas: Yo «AMO MI PROFESIÓN» me sedujo desde pequeñita, 6 años, «Ser enfermera».
Quise llegar a un nivel de liderazgo dentro de la enfermería, me cerraron puertas, desistí y me sentí frustrada. Frustrada por el «no reconocimiento», pero orgullosa de mi profesionalidad. Hoy con la mirada hacia atrás estoy segura que lo habría hecho bien, pero reconozco que hubiera sido laborioso conjugar mis principios y valores.
Es curioso buscaba el reconocimiento de «una jefatura» que no me conocía ni yo la conocía y a veces obviaba lo más importante «Ser feliz con lo que hago». Sigo amando Ser enfermera y eso dibuja una sonrisa cada día en mi cara.
Peca Ramirez
Belloooooooo lo que has escrito!
Me senti completamente identificada con cada letra, espacio, comas y puntos apartes……
La pasion es la luz que ha guiado mi vida, a ratos me hace equivocarme…pero asi aprendo, y me enamoro mas de lo que hago….y cual es mi trabajo? Cual es mi profesion?…..
ES AMAR SIN LIMITES, casi llegando a la mania, pero siempre con juicio de realidad….jajaja
Ingrid
Qué bonito Hermínia!
Yo que he vivido un divorcio profesional sé de qué hablas! Sentir el dolor de romper un compromiso de lealtad, de respeto y de amor a mi profesión ha sido arrollador para mi. Afortunadamente, he encontrado una nueva profesión con la que le pongo los cuernos, ser Coach, y la verdad qué bonito estar otra vez enamorada.
Gracias.